Z wykształcenia i powołania historyk-archiwistka, kocha góry i wspinaczkę. Jest wiceprezesem Wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego, pracuje w Archiwum PWr i pochodzi z Olkusza.

„Przyjechałam do Wrocławia, by spełnić swoje zawodowe marzenia. Szybko jednak poczułam, że potrzebuję też jakiejś odskoczni od pracy. Zawsze byłam aktywna, grałam w siatkówkę, tańczyłam salsę, ale dopiero góry i wspinaczka, dały mi poczucie spełnienia.

Pamiętam, że pierwsze wakacje po rozpoczęciu pracy na PWr spędziłam nad morzem. Strasznie się tam wynudziłam i stwierdziłam, że to nie dla mnie. Na następne spakowałam więc plecak i pojechałam w Tatry. Zaplanowałam ambitną trasę, mimo że wcześniej nie chodziłam po górach. Momentami było wymagająco i trudno, ale bardzo mi się podobało. Wróciłam wypoczęta, choć zmęczona, ale przede wszystkim szczęśliwa i naładowana pozytywną energią.

Poznałam tam też ciekawych ludzi, którzy codziennie chodzili się wspinać na Zamarłą Turnię. Dziwiło mnie, że zamiast korzystać z pięknych szlaków ciągle robią to samo. Usłyszałam, że wkrótce pewnie też zacznę się wspinać. I nie pomylili się, trzy lata później to ja zrobiłam dwie drogi na Zamarłej!

Wspinam się zarówno tradycyjnie, osadzając własną asekurację, jak i sportowo na drogach już ubezpieczonych. Moim ulubionym rejonem wspinaczkowym są Góry Sokole i Rudawy Janowickie, choć bywałam też w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej, Hejszowinie, w Skałach Lądeckich czy Bobrowych Skałach. Wspinałam się również wielowyciągowo w polskich i słowackich Tatrach oraz włoskich Dolomitach. Ostatnio odkryłam czeskie piaskowce, które mnie niesamowicie zauroczyły i na pewno niedługo tam wrócę.

Lubię też wędrować po górach. Byłam na trekkingu dookoła Annapurny w Himalajach, schodziłam Karkonosze, ale jednak największym sentymentem darzę nasze Tatry.

Zdobywanie szczytów daje mi dużo radości i satysfakcji. To mój sposób na przewietrzenie głowy, wyciszenie się, a także spędzenie czasu w pięknych okolicznościach przyrody”.

*Autorem zdjęcia jest Wojciech Kucharski.