Pracowniczka Działu Rekrutacji, od 21 lat na PWr – zaczynała od biura promocji, pracowała w prorektoracie ds. rozwoju, a teraz pomaga kandydatom, którzy chcą u nas studiować. Po pracy tworzy najróżniejsze cuda – dla siebie, rodziny i znajomych.

„Od małego rysowałam. Rodzice wspominają, że nawet marchewką i jabłkiem po ścianie. Bardzo wcześnie zaczęłam tworzyć ubranka dla lalek, podpatrując szyjącą mamę.

Rękodzieło mam w genach. Dorastałam otoczona ludźmi bardzo kreatywnymi i zdolnymi manualnie. Mój dziadek szył na maszynie, a do tego majsterkował i miał pasiekę. To z nim jako pięciolatka budowałam pomieszczenie gospodarcze obok domu, korzystając z własnej kielni. Miałam może z 7 lat, gdy tata nauczył mnie lutowania, a babcię uprosiłam, żeby mi pokazała, jak szyć na maszynie (mama nie chciała się zgodzić, bo bała się, że »przeszyję sobie palce«). Ale to mama nauczyła mnie dbałości o szczegóły i tego, że lewa strona szycia musi być równie dobra, jak prawa.

To zasada, którą kieruję się do dzisiaj. Szyję m.in. odzież, torby i przebrania karnawałowe. Frajdę sprawia mi to, że mam dzięki temu rzeczy wyjątkowe. Np. bluzę z »Gwiaździstą nocą« van Gogha czy torbę z podobizną Fridy Kahlo.
Lubię haft sutaszowy, działam w technice decupage, robiąc bombki, szkatułki i różne rodzaju ozdoby. Szydełkuję chusty, serwetki czy gwiazdki na choinkę. Zdarzało mi się robić kartki okolicznościowe. Poza tym tworzę wszelkie dekoracje świąteczne – stroiki, wieńce, bukiety czy palmy wielkanocne. Na razie kurzą się u mnie druty, farby witrażowe i składniki do domowych mydełek – ale jeszcze do nich wrócę!

Najbardziej cieszy mnie to, że moje dzieci podpatrują, jak spędzam wolny czas i same też już eksperymentują z dużym powodzeniem. Sztafeta pokoleń trwa”.