Dyrygentka Akademickiego Chóru Politechniki Wrocławskiej, która w wolnej chwili słucha… thrash metalu.

„Aż mi samej trudno uwierzyć, że politechniczny chór prowadzę już od 20 lat! Ścisłowcy czy humaniści, najważniejsze, aby mieli pasję.

Jestem zafascynowana determinacją i oddaniem chórzystów, którzy poświęcają swój czas, uczestniczą w próbach, biorą udział w licznych wydarzeniach i koncertach. Nierzadko robią to w trakcie urlopu czy »zrywając się« z zajęć na uczelni. Nie narzekają na niedogodności i są w stanie śpiewać np. przez dwie godziny bez przerwy. A przecież nie muszą…    

Na poziom zespołu wpływają umiejętności wokalne poszczególnych osób. Rozwijamy je na każdej próbie, wykorzystując przeróżne metody, które zawsze najpierw sprawdzam na sobie. Jeśli coś działa, natychmiast dzielę się tym z innymi.

W stosunku do chórzystów nie jestem zbyt surowa, bo to nie leży w mojej naturze. Z pewnością jednak dużo wymagam, zarówno od nich, jak i do siebie. Pomysł, konsekwencja, umiejętny dobór repertuaru i wydarzeń, w których zespół bierze udział, ale i empatia, wyrozumiałość, cierpliwość, a przede wszystkim szacunek dla chórzystów – oto moje metody pracy. Myślę, że m.in. dzięki temu przetrwaliśmy pandemię w prawie niezmienionym składzie.

Pracując nad utworem, staram się dotrzeć do wyobraźni chórzystów poprzez wszelkiego rodzaju skojarzenia, obrazy, słowa, które nierzadko ubieram w żartobliwą, spontaniczną, zaskakującą nawet mnie formę. Chórzyści nazywają to »tekstami Gosi« i zapisują je w nutach. Na 20-lecie pracy dostałam od nich tablicę z katalogiem moich sformułowań np. »Twój głos nie może ci przeszkadzać«, »Proszę nie śpiewać jak rura od odkurzacza« czy »Nie odpalamy syrenki, tylko śpiewamy«.

W wolnej chwili słucham muzyki z radia, jazzu albo thrash metalu (to przez upodobania mojego 20-letniego syna, który gra w takim zespole na perkusji). W czasie przedświątecznym uwielbiam podśpiewywać amerykańskie standardy”.