Absolwent Wydziału Podstawowych Problemów Techniki, fotograf Politechniki Wrocławskiej od 1987 r.

„Z PWr związany jestem – z przerwami – od 1975 r. Wtedy zacząłem studia na kierunku fizyka. Jednak zamiast zostać naukowcem, podwójnie się zakochałem – w dziewczynie oraz fotografowaniu. I obie te miłości są ze mną do tej pory, przez 40 lat!

Mój ojciec był zapalonym fotografem-amatorem. Miał piękny aparat Perfekta II, który zachowałem do dziś. Nadal jest w 100% sprawny! Pamiętam siebie jako kilkuletniego chłopca, który z zachwytem moczy fotografie taty w chemicznych roztworach i patrzy, jak na pustej kartce pojawia się obraz. Mimo to aż do zakończenia nauki nie miałem nic wspólnego z robieniem zdjęć.

Dopiero, gdy poznałem Lidię i poczułem niepohamowaną chęć zrobienia jej sesji, kupiłem aparat. Założyłem film i »wypstrykałem« 36 klatek w zaledwie dziesięć minut. Potem skompletowałem ciemnię i zacząłem swoje prace wywoływać.

Jako fotograf znalazłem zatrudnienie w Muzeum Architektury, a chwilę później trafiłem na Wydział Architektury. W 1987 r., gdy zwolniło się miejsce w zespole politechnicznych fotografów, trafiłem do »centrali«. I do tej pory pracuję na PWr.

W moich zdjęciach nie szukam sensacji, tylko harmonii i najlepszych stron fotografowanych osób. Staram się wydobyć to, co umyka oczom zabieganych ludzi.

Obsługiwałem wizyty kanclerz Niemiec Angeli Merkel i byłego przewodniczącego Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso. Ale największym wyzwaniem była ta prof. Jerzego Buzka, który jako przewodniczący Parlamentu Europejskiego odbierał w auli PWr tytuł doktora honoris causa. W kulminacyjnym momencie zablokowany przez ochroniarzy wpadłem w tłum ludzi. Zrobiłem więc zdjęcia na totalne wyczucie, modląc się, by wyszło chociaż jedno ujęcie. Na szczęście udało się. Na jednym widać zdziwionego rektora prof. Tadeusza Więckowskiego, który musiał wtedy myśleć »co ten Mazur wyprawia, dlaczego jest tak daleko od sceny».