TWOJA PRZEGLĄDARKA JEST NIEAKTUALNA.
Wykryliśmy, że używasz nieaktualnej przeglądarki, przez co nasz serwis może dla Ciebie działać niepoprawnie. Zalecamy aktualizację lub przejście na inną przeglądarkę.
Rodzina, współpracownicy i przyjaciele uczestniczyli w jubileuszu prof. Tadeusza Zipsera, pierwszego rektora Politechniki Wrocławskiej wybranego w wolnych wyborach. Ze względu na aktywną działalność w „Solidarności” po kilku miesiącach został usunięty ze stanowiska.
Uroczystości w budynku H-14 rozpoczęły się od odczytania listu gratulacyjnego od Marcina Kulaska, ministra nauki i szkolnictwa wyższego, w którym podkreślił, że dotychczasowy dorobek prof. Zipsera jako naukowca i organizatora szkolnictwa wyższego zasługuje na ogromny szacunek i uznanie. Minister zaznaczył, że działalność jubilata, obejmująca wybitne sukcesy w dziedzinie architektury i urbanistyki, a także nieoceniony wkład w kształcenie kolejnych pokoleń młodych ludzi oraz rozwój uczelni, stanowią wzór zaangażowania i pasji.
Gratulacje przysłał także Jacek Sutryk, prezydent Wrocławia. Zwrócił w nich uwagę na fakt, że prof. Zipser pełniąc funkcję rektora w 1981 r. swoimi działaniami w tym czasie zapisał się jako przykład odwagi, wierności wartościom i służbie wspólnocie akademickiej, a jego twórczość i działalność pozostają inspiracją dla kolejnych pokoleń.
– Jubileusz prof. Zipsera przypada w roku, w którym nasza uczelnia świętuje 80 lat swojego istnienia, można więc powiedzieć, że czasy jubilata są również czasem Politechniki Wrocławskiej. Stoję tu z nieśmiałością, pokorą i radością, że jako obecny rektor mogę złożyć te gratulacje – mówił prof. Arkadiusz Wójs, rektor PWr. – W 1981 r., kiedy Politechnika Wrocławska po raz pierwszy miała prawo wybrać sobie rektora, wybrano osobę absolutnie wybitną. Niestety prof. Zipser pełnił tę funkcję tylko przez kilka miesięcy, ale proszę sobie wyobrazić, co by było, gdyby miał szansę kierować uczelnią przez całe dwie kadencje. Mam wielką nadzieję, że stulecie profesora będziemy obchodzić jeszcze bardziej uroczyście – dodał.
Sylwetkę i dokonania prof. Tadeusza Zipsera przedstawił prof. Andrzej Wiszniewski, rektor Politechniki Wrocławskiej w latach 1990-1996. W swoim przemówieniu mówił o zainteresowaniach i osiągnieciach naukowych jubilata, działalności opozycyjnej, a także pasjach pozanaukowych, w tym m.in. wspinaczce skałkowej i wysokogórskiej.
– Prof. Zipser jest człowiekiem wielowymiarowym. Nie tylko świetnym nauczycielem akademickim, wybitnie twórczym architektem, ale też malarzem, grafikiem, pisarzem i poetą. O tym, że jego ogromne zasługi zostały dostrzeżone, świadczą ordery i nagrody. Należy tu wymienić przede wszystkim Krzyż „Pro Ecclesia et Pontifice” oraz Krzyż Kawalerski i Krzyż Oficerski Order Odrodzenia Polski – mówił prof. Wiszniewski. – Drogi jubilacie, dzisiejsza uroczystość jest wyrazem wdzięczności Politechniki Wrocławskiej za twoje osiągnięcia twórcze, ale także za to, że przez całe swoje życie byłeś wzorem akademickich cnót i przyzwoitości, a nasza uczelnia jest ci niezwykle wdzięczna – dodał.
Prof. Tadeusz Zipser w swoim przemówieniu wspominał spędzony we Lwowie okres przedwojenny, działalność swojego ojca, prof. Kazimierza Zipsera, rektora Politechniki Lwowskiej oraz okres swojej pracy na Politechnice Wrocławskiej. Mówił też o swoich projektach i badaniach związanych z gospodarką przestrzenną, w tym także realizowanych już na emeryturze.
– Dziękuję wszystkim moim współpracownikom i prof. Wacławowi Kasprzakowi, dzięki któremu w najtrudniejszym dla mnie okresie odnalazłem się na Politechnice Wrocławskiej – podkreślił.
Tadeusz Maria Zipser urodził się 5 września 1930 roku we Lwowie jako syn prof. Kazimierza Zipsera, rektora Politechniki Lwowskiej. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej.
W 1952 roku, po ukończeniu studiów, zatrudniony w Katedrze Urbanistyki. W 1961 roku uzyskał stopień doktora, a w 1968 roku – doktora habilitowanego. W latach 1964–1966 kierownik wydziałowego Podyplomowego Studium Urbanistyki. Od 1968 roku docent w Instytucie Architektury i Urbanistyki. W 1976 roku uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1991 roku mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego.
W 1963 roku, jako laureat stypendium Królowej Holandii, pracował w Biurze Rozwoju Amsterdamu. Rok wcześniej zastosował – pierwszy w Polsce – własny program komputerowy do
rozwiązania problemu doboru typu węzła ulicznego. Autor formy architektonicznej wielu obiektów sakralnych we Wrocławiu, m.in. kościoła pw. Świętego Ducha (1972 r.) i ażurowej wieży przy ul. Grabiszyńskiej. W ramach centralnych programów badawczych opracował matematyczne modele rozwoju zagospodarowania przestrzeni. Wśród nich policentryczny wzorzec urbanizacji potencjalnej regionu, splotowe prognozy ruchu, samosterujący model koncentracji, dyfuzji „kroczącej” i generacji prawa Zipfa, a także paradygmat decyzji przestrzennych i czterech faz cywilizacji, jako podstawę dla modeli decyzyjno-symulujących, w tym ekologicznie uzasadnionego ograniczenia rozwoju w systemach osadniczych, oraz sferyczną projekcję systemów transportowych.
Pierwszy rektor Politechniki Wrocławskiej wybrany w wolnych wyborach (17 czerwca 1981 r.), a jednocześnie rektor o najkrótszej kadencji. Z powodu działalności opozycyjnej i przynależności do NSZZ Solidarność, po wprowadzeniu stanu wojennego zdymisjonowany, a w styczniu 1982 roku – internowany.
Od 1 stycznia 1993 roku kierownik pierwszej katedry powołanej na Politechnice od czasu przeprowadzonej w 1968 roku reorganizacji struktury uczelni – Katedry Planowania Przestrzennego.
Główny inicjator, wraz z Jerzym Paryskiem z UAM, uruchomienia kierunku gospodarka przestrzenna w Polsce. Autor i współautor ponad 140 prac naukowych.
Współautor kilku ekspertyz i patentów. Profesor wykładający i prowadzący seminaria doktoranckie na amerykańskim Southern Illinois University.
W latach 1975–1978 członek Komitetu Nagród Państwowych. W 1991 roku wybrany do Komisji Badań Stosowanych Komitetu Badań Naukowych pierwszej kadencji oraz członek Rady ds. Nauki przy Prezydencie RP Lechu Wałęsie.
Członek sekcji europejskiej Regional Science Association, Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz Towarzystwa Urbanistów Polskich. Wiceprezydent Association of European Schools of Planning (1993–1994).
Uhonorowany m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej. W 2001 roku otrzymał papieskie odznaczenie Pro Ecclesia et Pontifice. Laureat Honorowej Nagrody Stowarzyszenia Architektów Polskich (1986 r.), nagrody Kolegium Rektorów Szkół Wyższych Wrocławia, Nagrody Miasta Wrocławia (1998 r.) oraz Nagrody Sekretarza Naukowego PAN.
