Prof. Krzysztof Abramski urodził się w 1948 r. w Janowie Podlaskim. W 1967 r. rozpoczął studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. Następnie rozpoczął pracę na uczelni, z która związany jest do dziś.

W 1979 r. obronił pracę doktorską, a w 1993 r. uzyskał tytuł doktora habilitowanego za pracę „Metody analizy, kontroli i synchronizacji częstotliwości promieniowania laserów gazowych”. W 1997 r. objął stanowisko profesora nadzwyczajnego na Politechnice Wrocławskiej, a w 2002 r. otrzymał z rąk prezydenta RP tytuł profesora nauk technicznych.

W trakcie swojej kariery naukowej wielokrotnie przebywał na stażach i stypendiach zagranicznych m.in. w Twente University of Technology (Holandia), Hull University (Anglia), Heriot-Watt University (Szkocja). Zainteresowania naukowe prof. Krzysztofa Abramskiego dotyczą przede wszystkim problematyki laserów – kontroli częstotliwości i modulacji promieniowania laserowego, optoelektroniki i techniki światłowodowej oraz optokomunikacji. W swoim dorobku ma kilkaset prac, które były cytowane ponad 4,7 tys. razy, indeks H-38 (11 prac cytowanych więcej niż 100 razy).

Był kierownikiem 16 grantów naukowo-badawczych finansowanych m.in. przez NCN, NCBiR, ESA, MNiSW oraz Mechanizm Finansowy EOG (aktywne dwa granty). Współpracuje z wieloma ośrodkami naukowymi z całego świata m.in. Princeton University (USA), Shanghai Institute of Optics and Fine Mechanics (SIOM, Chiny), Rice University (USA), TRUMPF GmbH (Niemcy), ELI Beamlines (Praga, Czechy), Heriot-Watt Univ., Photonics and Quantum Sciences, Edinburgh (Szkocja) i Xian’s University (Chiny), Sinopec (Chiny).

Był recenzentem ponad 30 prac doktorskich, 19 habilitacji i dziewięciu postępowań profesorskich. Jest również autorem wielu recenzji artykułów dla czasopism od poziomu specjalistycznego (np. Optics Express, IEEE Journal of Lightwave Technology) do interdyscyplinarnych o wysokim wpływie (Nature). Jako edytor współpracuje m.in. z Optoelectronics Review, Optica Applicata i MDPI “Sensors”.

Wypromował 40 magistrantów i 22 doktorów (aktualnie jest promotorem trzech prac doktorskich). W 2011 r. z jego inicjatywy utworzono na Wydziale Elektroniki anglojęzyczną specjalność magisterską „Advanced Applied Electronics”, a w 2015 r. anglojęzyczny kierunek inżynierski „Electronic and Computer Engineering”.

Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień. Otrzymał m.in. nagrodę ministra za opracowanie technologii przesuwników piezoelektrycznych na potrzeby techniki laserowej, nagrody ministra za pracę doktorską, nagrody im. Profesora Suskiego za wybitne osiągniecia naukowe, Medal im. Profesora Janusza Groszkowskiego (SEP) oraz główną nagrodę zespołową MNiSW za wybitne osiągnięcia w kategorii badan podstawowych.

Jego najważniejsze osiągnięcia naukowe to m.in. opracowanie i budowa ultrastabilnego wzorca częstotliwości na laserze He-Ne/CH4 (laser z tzw. wewnętrzną komórką metanową) na długości fali 3,39 μm o stałości częstotliwości na poziomie 10-12, co w latach 80-tych było porównywalnym wynikiem z najlepszych ośrodków na świecie, opracowanie koncepcji i budowa pierwszego w świecie falowodowo-planarnego lasera CO2 wzbudzanego w.cz. o ekstremalnej mocy wyjściowej 21 kW/m2 (moc wyjściowa z jednostki powierzchni plazmy). Dało to początek nowej generacji laserów gazowych falowodowo-planarnych (ang. waveguide-slab lasers). Ich dopracowane wersje produkowane są obecnie przez kilka firm światowych (Coherent, Rofin & Sinar) na potrzeby technologiczne (spawanie, cięcie, itp.). Opracował także oryginalną koncepcję wielokanałowej wibrometrii laserowo-światłowodowej.

Za swoje najważniejsze osiągnięcie naukowe uważa jednak inspirację i skupienie badań – prowadzonych przez grupę moich młodszych kolegów pod moim kierownictwem – na tematyce generacji i wzmacnianiu ultrakrótkich impulsów laserowych (sub-pikosekundowych) metodą synchronizacji modów (ang. mode-locking) na różne sposoby. Na przykład wykorzystując grafen albo inne dwuwymiarowe materiały w pasmach widzialnym, bliskiej i średniej podczerwieni.

Profesor Marek Bryjak związany jest od wielu lat z Wydziałem Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. W 1977 r. ukończył studia magisterskie, w 1982 r. otrzymał stopień naukowy doktora, a w 2002 r. stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk chemicznych, w specjalności chemia i technologia polimerów. W 2010 r. uzyskał tytuł profesora w dziedzinie nauk technicznych.

W okresie 1989-2002 odbył staż naukowy w Center for Surface Science w Lehigh University, Bethlehem (USA). Od 1982 roku jest aktywnym pracownikiem Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej.

W latach 2001-2005 pełnił funkcję kierownika Zakładu Fizykochemii Polimerów, a po zmianach organizacyjnych sprawował, w latach 2005-2007, funkcję kierownika Zakładu Materiałów Polimerowych i Węglowych. W latach 2008-2016 został zastępcą kierownika, a w okresie 2016-2019 ponownie podjął obowiązek pełnienia funkcji kierownika tej jednostki.

W latach 2005-2012 sprawował funkcję pełnomocnika dziekana Wydziału Chemicznego ds. studiów niestacjonarnych. W latach 2018-2020 przewodniczył Komisji ds. Stopni Naukowych w dyscyplinie Inżynieria Chemiczna oraz pełnił funkcję kierownika dyscypliny kształcenia inżynieria chemiczna w Szkole Doktorskiej PWr.

Profesor Marek Bryjak przez wiele lat aktywnie działał na rzecz towarzystw membranowych z Polski i Niemiec. W latach 2006-2011 przewodniczył Sekcji Membranowej Polskiego Towarzystwa Chemicznego, a od 2011 r. jest członkiem Zarządu Polskiego Towarzystwa Membranowego. Ponadto jest aktywnym członkiem wielu innych międzynarodowych towarzystw i organizacji naukowych.

Obszar zainteresowań badawczych profesora Marka Bryjaka obejmuje wykorzystanie materiałów polimerowych do procesów separacyjnych, w szczególności: membranowe i hybrydowe technologie uzdatniania wody, techniki separacyjne przydatne do odzyskiwania wartościowych substancji, oczyszczanie wody z substancji szkodliwych, pozyskiwanie odnawialnej energii z zasolonych roztworów wodnych oraz inne procesy separacyjne wspomaganie technikami membranowymi.

Autor 352 publikacji, w tym w 142 prac naukowych w czasopismach z Listy Filadelfijskiej (wg. WoS). Sumaryczny IF wynosi 329,16, a indeks H-34. Jego prace naukowe są dobrze rozpoznawalne, o czym świadczy ich liczba cytowań wynosząca 4203 (bez autocytowań).

Redaktor trzech pozycji naukowych wydanych przez znane oficyny wydawnicze (CRC i Elsevier) oraz jednej wydanej przez oficynę PWr: „The Global Arsenic Problem: Challenges for Safe Water Production” (CRC, 2007), „Boron Separation Processes” (Elsevier, 2015), „Innovative Materials and Methods for Water Treatment” (CRC, 2017), „The Impact of Membrane Technology to Human Life” (PWr., 2003).

Jest również autorem kilkunastu rozdziałów książkowych znanych oficyn wydawnicznych, w tym w „Encyclopedia of Membrane and Membrane Technology” (Wiley), „Membrane Modification” (Elsevier), „Membranes for Membrane Reactors” (CRC), „Geothermal Water Management” (CRC), oraz w „60-Years of the Loeb-Sourirjan Membrane” (Elsevier).

Rprezentował Politechnikę Wrocławską w prestiżowych czasopismach naukowych: jako członek zespołu redakcyjnego (2006-2010) i redaktor wydań specjalnych w czasopiśmie Desalination (Elsevier, obecnie IF=9,501), obecnie jako członek zespołu redakcyjnego Frontiers in Membrane Science and Technology (Frontiers, OA), jak też jako redaktor wydań specjalnych w czasopismach Membranes (MDPI, IF=3,987) i Materials (MDPI, IF=3,623).

Działalność badawczą, związaną z wykorzystaniem membran polimerowych, aktywnie rozwijał w trakcie swoich różnych staży naukowych na całym świecie.

Jego szerokie kontakty naukowe i duża rozpoznawalność w środowisku membranowym umożliwiły Politechnice Wrocławskiej zawarcie umów o współpracy naukowej z prestiżowymi instytucjami w różnych częściach świata, w tym z: Ege University (Turcja), Conception University (Chile), WETSUS – the Center of Sustainable Water Technology (Holandia) i Kitakyushu University (Japonia).

Wypromował ponad 100 magistrów inżynierów i inżynierów, a jako promotor w przewodach doktorskich - 8 doktorów, w tym w 3 obcojęzycznych, jednego wyróżnionego w programie „Start” Fundacji na rzecz Nauki Polskiej oraz jednego nagrodzonego w programie „Polskie Powroty” Narodowej Agencji Wymiany Akademickiej.

Jako recenzent brał udział w 4 postępowaniach profesorskich i 6 przewodach habilitacyjnych. Zrecenzował 11 rozpraw doktorskich, w tym 3 obcojęzyczne (Kowno, Barcelona, Mediolan), a dodatkowo ponad 120 manuskryptów publikacji naukowych i 15 wniosków grantowych.

Profesor Marek Bryjak wielokrotnie czynne reprezentował Politechnikę Wrocławską w konsorcjach badawczych i badawczo-rozwojowych.

Wśród nich należy wymienić udział w 12 grantach międzynarodowych oraz w 10 krajowych. Na szczególną uwagę zasługują granty NATO, w których pełnił funkcję kierownika: Development of an Innovative Treatment Process for Geothermal Wastewater, Development of Separation Processes for Boron Removal from Wastewater, Removal of Traces Amounts of Endocrine Disruptors from Water by Nanostructured Polymeric Materials. A także granty 7-go Programu Ramowego: (Innovative Materials and Methods for Water Treatment, Capacitive Mixing as a Novel Principle for Generation of Clean Renewable Energy from Salinity Differences.

Kierował grantami bilateralnymi Polska-Turcja: Integrated Management of Geothermal Water: Recovery of Energy and Water, Water-Energy-Food Nexus: Geothermal Water for Agriculture, jak też dwoma grantami bilateralnymi Polska-RPA Development and Application of Membrane Filters.

Brał udział w projektach FONDECYT - Functional Polymers with Ability to Remove Inorganic Contaminants oraz EIT RM - Development of Higher Education on Solid-Liquid Separations. Kierował międzynarodowym grantem MEDRC - Study of the Adsorption-Membrane Filtration Hybrid Process for Removal of Boron from Seawater.

Profesor Marek Bryjak otrzymał wiele wyróżnień i nagród za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i naukowej, w tym: Srebrny Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej, czterokrotnie otrzymał Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, ośmiokrotnie został nagrodzony przez Rektora Politechniki Wrocławskiej oraz trzykrotnie został nagrodzony przez Rektora Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Prof. Lech Gładysiewicz jest wybitnym nauczycielem akademickim, który od początku swojej kariery zawodowej jest związany z Politechniką Wrocławską. Na Wydziale Górniczym był prodziekanem (1990-1991) i dziekanem (1993-1996), dyrektorem Instytutu Górnictwa (1991-1993 oraz 1996-2002), na Wydziale Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii ponownie dziekanem (2005-2012) i prodziekanem (2012-2015). W latach 1991-2012 zasiadał w Senacie PWr.

Od 2007 r. jest członkiem Komitetu Górnictwa PAN. W latach 2011-2016 z powołania Ministra Gospodarki był członkiem rady Naukowej Głównego Instytutu Górnictwa w Katowicach, a od 2004 r. z powołania prezesa Głównego Urzędu Górniczego jest członkiem Komisji Bezpieczeństwa Pracy w Górnictwie. W latach 2000-2004 był czterokrotnie powoływany przez Ministra Nauki, Przewodniczącego Komitetu Badań Naukowych do pełnienia roli eksperta w celu przeprowadzenia kontroli projektów badawczych. W latach 2007-2008 był dwukrotnie powoływany przez państwową Komisję Akredytacyjną w skład zespołu oceniającego kierunek kształcenia górnictwo i geologia.

W latach 2002-2019 kierował Zakładem Systemów Maszynowych na Wydziale Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii Politechniki Wrocławskiej. Od sierpnia 2019 r. do września 2020 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Górnictwa i Geodezji. W latach 2016-2020, po formalnym zakończeniu wieloletniej służby we władzach wydziału, był pełnomocnikiem dziekana ds. rozwoju kadry i parametryzacji.

Wypromował dziewięciu doktorów, z których jeden uzyskał status pracownika samodzielnego w Politechnice Wrocławskiej. Jest również przedstawicielem wydziału do Kapituły nagrody imienia Dionizego Smoleńskiego.

Od lat cieszy się uznaniem w środowisku uczelni technicznych i jednostek badawczych w Polsce oraz w krajach wiodących w technice górniczej (m.in. w Niemczech, Holandii, Austrii, RPA, Australii). Współpracę z czołowymi europejskimi ośrodkami nawiązał bezpośrednio po doktoracie podczas rocznego stypendium na Uniwersytecie Technicznym w Delft. Jej efektem była m.in. habilitacja uzyskana w Akademii Górniczej we Freibergu, zamawiane wykłady na specjalistycznych konferencjach i liczne konsultacje.

Ma liczne osiągnięcia we współpracy z przemysłem, głównie z górnictwem rud miedzi i węgla brunatnego. Badanie teoretyczne zawsze wiązał ze specjalistycznymi eksperymentami fizycznymi i cyfrowymi.

Jest pomysłodawcą i twórcą szeregu innowacyjnych stanowisk pomiarowych laboratoryjnych oraz przeznaczonych do badań przemysłowych w szczególnie trudnych warunkach górniczych. W oparciu o zrealizowane przez niego badania teoretyczne i eksperymentalne przenośników taśmowych, powstał system komputerowy do obliczeń projektowych, wdrożony i stosowany przez największych użytkowników systemów transportu taśmowego w kopalniach węgla brunatnego, kopalniach rud miedzi oraz w zakładach wytwarzających przenośniki taśmowe w kraju i za granicą.

Wiele jego opracowań zostało docenionych w przemyśle. Wśród nich można wymienić w większości opatentowane i wdrożone nowatorskie rozwiązania techniczne, m.in.: pierwszy w Polsce przenośnik rurowy w Hucie Miedzi Głogów, taśmowy napęd pośredni w kopalni Rudna, krzywoliniowy przenośnik w Kopalni Turów, przenośnik modułowy do ekstremalnie niskich pokładów w Kopalni Polkowice-Sieroszowice oraz prototypy: energooszczędnych krążników, linowego napędu pośredniego, przenośnika do kopalń rud miedzi o zwiększonej efektywności.

Za swoją wzorową pracę wielokrotnie był nagradzany Nagrodami Rektora Politechniki Wrocławskiej i Dziekana Wydziału. Został wyróżniony również Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Złotym Medalem Prezydenta za Długoletnią Służbę (2013), Odznaką Zasłużony dla Wydziału Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii PWr (2018), wyróżnieniem Docendo Discimus (2003), odznaczeniem państwowym Zasłużony dla Górnictwa RP oraz złotą odznaką Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego (2019).

Profesor Lech Gładysiewicz od ponad 48 lat z ogromnym zaangażowaniem wykonuje obowiązki nauczyciela akademickiego. W uznaniu osiągnięć dydaktycznych i wychowawczych uhonorowany został Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2013). W 2019 roku otrzymał Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej z Brylantem. Liczne nagrody i odznaczenia odebrał również z inicjatywy przemysłu wydobywczego w uznaniu wymiernych efektów jego pracy naukowo-badawczej na rzecz doskonalenia mechanizacji górnictwa.

Prof. Antoni Szydło studia na Wydziale Budownictwa Lądowego PWr ukończył w 1969 r. Następnie rozpoczął  pracę w Politechnice Wrocławskiej, z którą jest związany do dziś.

W 1978 roku obronił pracę doktorską, a rok później ukończył podyplomowe studium z metod numerycznych na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Wrocławskiego.

W latach 1972–1974 pracował na stanowisku inżyniera, a następnie kierownika budowy, kierując robotami przy przebudowie drogi Trzebnica – Wrocław oraz Wrocław – Świdnica.

W 1995 roku zdał kolokwium habilitacyjne i obronił pracę habilitacyjną pt.: „Statyczna identyfikacja parametrów modeli nawierzchni lotniskowych”, uzyskując tym samym stopień naukowy doktora habilitowanego. W 2004 roku uzyskał tytuł naukowy profesora.

Zainteresowania naukowe prof. Szydło w dyscyplinie inżynieria lądowa i transport obejmują: identyfikację parametrów modeli nawierzchni dróg i lotnisk oraz badania materiałów obiektów infrastruktury transportowej (dróg i lotnisk). Opracował metodę oceny nośności nawierzchni lotniskowych wg wymagań ICAO.

Stworzył akredytowane Laboratorium Badawcze Obiektów Infrastruktury Transportowej działające przy obecnej Katedrze Dróg, Mostów, Kolei i Lotnisk, które posiada ponad 40 procedur badawczych materiałów i nawierzchni drogowych. W ostatnim piętnastoleciu kierował dwunastoma projektami badawczymi (grantami), w tym międzynarodowymi, wszystkie kończyły się wdrożeniami.

Jest autorem monografii na temat drogowych nawierzchni betonowych i współautorem Katalogu Typowych Konstrukcji Nawierzchni Sztywnych. Pozycje te dały podstawę do rozwoju nawierzchni betonowych w Polsce. Opracował autorskie innowacyjne odcinki nawierzchni betonowych bez szczelin poprzecznych na autostradach A4 i A2 i lotnisku w Łodzi oraz innowacyjne nawierzchnie betonowe na obiektach mostowych na  A18 oraz S7. 

Prof. Antoni Szydło ma w swoim dorobku ponad 240 publikacji naukowych, w tym pięć monografii i podręczników akademickich. Jego prace naukowe ukazały się w renomowanych czasopismach, takich jak: Journal of Sound and Vibration, Journal of Materials in Civil Engineering (ASCE), Journal of Transportation (ASCE), Engineering Structures, Materials, Journal Road Materials and Pavement Design, Slovak Journal of Civil Engineering, Strasse und Autobahn.

Posiada uprawnienia do pełnienia samodzielnych funkcji w budownictwie, jest rzeczoznawcą Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Pełni funkcję Redaktora naczelnego czasopisma „Przegląd Komunikacyjny – Transportation Overview” (lista ministerialna) oraz jest członkiem Rad Naukowych pięciu innych czasopism technicznych.

W latach 2012–2020 był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów oraz członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Wypromował 10 doktorów, z których dwóch uzyskało stopień dr. hab. Pod jego kierunkiem ponad 350 studentów wykonywało prace dyplomowe inżynierskie i magisterskie. Jest też autorem ponad 400 opracowań dla gospodarki. Odznaczony w 2017 roku przez Prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wkład w rozwój infrastruktury transportowej w Polsce oraz działalność naukowo-badawczą i dydaktyczną.

Prof. Jerzy Świątek urodził się 30 września 1953 roku w Jaśle. Studia ukończył na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej w 1977 r. uzyskując dyplom magistra inżyniera elektronika o specjalności systemy cybernetyki. 28 września 1979 roku otrzymał stopień doktora nauk technicznych, a 24 czerwca 1987 roku stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie: automatyka i robotyka na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. W wyniku postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego przez Instytut Badań Systemowych Polskiej Akademii Nauk 7 października 2010 roku uzyskał tytuł profesora nauk technicznych.

Prace badawcze prof. Jerzego Świątka są ulokowane w dyscyplinie: automatyka i robotyka, informatyka w specjalności: komputerowe systemy modelowania, identyfikacji, rozpoznania, wspomagania decyzji i sterowania. W szczególności skupione są wokół problemów modelowania i identyfikacji obiektów biologicznych, identyfikacji dwustopniowej i jej zastosowań, identyfikacji wejściowo-wyjściowych systemów złożonych, identyfikacji sieciowych systemów złożonych, w tym kompleksów operacji, zastosowanie sieci neuronowych w modelowaniu i identyfikacji systemów złożonych, modelowanie i identyfikacja obiektów opisanych przy pomocy relacji, systemy wspomagania decyzji z wykorzystaniem metod sztucznej inteligencji, w tym metod modelowania, identyfikacji i rozpoznawania.

W swoim dorobku posiada ponad 300 opublikowanych prac, w tym monografię i książkę. Jest też współautorem dwóch skryptów i 35 opracowań zwartych. Ponadto kilkanaście jego opracowań związanych jest z organizacją procesu nauczania, a konkretnie: wdrożenia trójstopniowego (bolońskiego) modelu kształcenia oraz systemu zapewnienia jakości nauczania.

Prof. Jerzy Świątek opracował i prowadzi wykłady z zakresu teorii eksperymentu i identyfikacji, metod optymalizacji, teorii decyzji i operacji, metod rozpoznawania obrazów oraz wykład monograficzny nt. identyfikacji systemów złożonych i jej zastosowań. Opracował i prowadził wykłady specjalistyczne na podyplomowym studium z zakresu mikrokomputerów w automatyce i technice systemów oraz systemów zarządzania.

Jest współautorem nowych stanowisk laboratoryjnych z zakresu mikrokomputerów w automatyce i technice systemów. Współautor skryptów laboratoryjnych dotyczących ww. problematyki. Brał udział w pracach Wydziałowej Komisji Programowej na dawnym Wydziale Informatyki i Zarządzania - opracowanie programów dla specjalności Systemy Sterowania na kierunku informatyka oraz w pracach Wydziałowej Komisji ds. kierunku automatyka i robotyka- opracowanie programów i uruchomienie kierunku na Wydziale Elektroniki.

Jest inicjatorem unikatowej specjalności Podstawowe Problemy Informatyki na kierunku informatyka oraz unikatowego kierunku inżynieria systemów na dawnym Wydziale Informatyki i Zarządzania. Autor wielu inicjatyw mających na celu modernizację procesu kształcenia w Politechnice Wrocławskiej oraz wdrożenie postanowień procesu bolońskiego.

Był promotorem czternastu zakończonych przewodów doktorskich, recenzentem w trzech postepowaniach o tytuł profesora w pięciu przewodach habilitacyjnych oraz dwudziestu trzech prac doktorskich W latach 1990-1993 był członkiem Rady Programowej Studiów Doktoranckich Politechniki Wrocławskiej.

Prof. Jerzy Świątek przewodniczył komitetom organizacyjnym wielu konferencji krajowych i zagranicznych.

Uczestniczył w kierowaniu zespołem badawczym realizującym zadania w programach CPBP 02.15 „Badania Systemowe i ich Priorytetowe Zastosowania” oraz RP I.02 „Teoria Sterowania i Optymalizacja Ciągłych Procesów Dynamicznych i Procesów Dyskretnych”. Był kierownikiem zespołów realizujących zadania badawcze w ramach badań własnych oraz w działalności statutowej. Był kierownikiem grantów: „System adaptacyjnego sterowania obiektem złożonym z wykorzystaniem dwustopniowej identyfikacji” (1990-1991) oraz „Identyfikacja systemów złożonych z zastosowaniem do sterowania adaptacyjnego - algorytmy, programy komputerowe” (1991-1994). W latach 2010-2013 był kierownikiem zadania 3.2 Sieci e-zdrowie w Projekcie Inżynieria Internetu Przyszłości.

Prof. Jerzy Świątek był członkiem: Komitetu Automatyki i Robotyki PAN, Komisji Informatyki i Automatyki PAN - Oddział Wrocław, sekcji Komputerowych Systemów Wspomagania Decyzji - Komitetu Informatyki PAN, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz Polskiego Towarzystwa Informatycznego.

Pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu ds. Dydaktyki, następnie prodziekana ds. nauczania, przez dwie kadencje dziekana Wydziału Informatyki i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej, dwie kadencje prorektora ds. nauczania PWr oraz kolejne dwie kadencje pełnił funkcje dziekana Wydziału Informatyki i Zarządzania PWr. Był kierownikiem Zakładu Modelowania i Identyfikacji w Instytucie Sterowania i Techniki Systemów, Katedry Informatyki, a po reorganizacji kierownikiem Katedry Informatyki i Inżynierii Systemów. Obecnie jest kierownikiem Pracowni Modelowania i Uczenia Maszynowego.

Był członkiem Senatu Politechniki Wrocławskiej i Senackiej Komisji ds. Akademickich, Kadry Naukowej i Etyki oraz przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Dydaktyki i Spraw Studenckich, przewodniczącym Senackiej Komisji ds. Organizacji i Finansów i członkiem Senackiej Komisji ds. Rozwoju Kadry.

Pełnił funkcję przewodniczącego Konferencji Prorektorów ds. Nauczania Polskich Uczelni Technicznych, oraz Kolegium Prorektorów ds. Nauczania Uczelni Wrocławia i Opola.

Był członkiem i ekspertem Państwowej Komisji Akredytacyjnej (2005-2011), Komisji Akredytacyjnej KRASP, oraz Przewodniczącym Komisji Akredytacyjnej Uczelni Technicznych (2006-2009).

Prof. Jerzy Świątek uzyskał dwie indywidualne nagrody Ministra III stopnia, zespołową nagrodę Ministra I stopnia (w zespole dwuosobowym), 35 nagród Rektora PWr, 4 nagrody Dziekana, 5 nagród Dyrektora Instytutu oraz nagrodę Sekretarza Wydziału IV PAN za cykl publikacji nt. identyfikacji i jej zastosowań.

Jest odznaczony Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”, Medalem Dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego „Z Sercem do Żołnierza”, Złotą Odznaką Akademickiego Związku Sportowego oraz Medalem Zasłużony dla Politechniki Rzeszowskiej. Został też odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Prof. Tadeusz Więckowski urodził się 31 października 1952 roku we Lwówku Śląskim.

Studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1976 roku. Pracę zawodową rozpoczął w 1976 r. w Okręgowym Inspektoracie Państwowej Inspekcji Radiowej we Wrocławiu. W tym samym roku rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej. Rozprawę doktorską zatytułowaną: „Antena ramowa jako sonda pola magnetycznego w środowiskach stratnych” obronił w 1980 roku. W tym też roku został zatrudniony w Politechnice Wrocławskiej na stanowisku adiunkta. W roku 1993, po przedłożeniu rozprawy pt. „Loop antennas in the electromagnetic field metrology”, otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, a w 1996 został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Wrocławskiej.

Tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadał mu Prezydent RP w 2002 r. W 2006 r. został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego.

Na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcje zastępcy kierownika Zakładu Radiokomunikacji (1985-2005), kierownika pracowni Kompatybilności Elektromagnetycznej, zastępcy dyrektora Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (1990-1996), dyrektora Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (1996-2002), kierownika do spraw jakości akredytowanego przy PCBC Laboratorium Kompatybilności Elektromagnetycznej Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (1998-2005), kierownika akredytowanego przy PCBC oraz autoryzowanego w Brukseli Laboratorium Kompatybilności Elektromagnetycznej Instytutu Telekomunikacji Teleinformatyki i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (od 2005 roku), kierownik dydaktycznego Laboratorium Kompatybilności Elektromagnetycznej (1980-2002), kierownika Zakładu Radiokomunikacji i Teleinformatyki w Instytucie Telekomunikacji, Teleinformatyki i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (2005-2006), kierownika Katedry Radiokomunikacji i Teleinformatyki w Instytucie Telekomunikacji, Teleinformatyki i Akustyki Politechniki Wrocławskiej (od 2006).

W latach 2002-2008 był prorektorem Politechniki Wrocławskiej ds. badań naukowych i współpracy z gospodarką, a następnie rektorem Politechniki Wrocławskiej (2008-2016). Obecnie jest dyrektorem Wrocławskiego Centrum Sieciowo Komputerowego (od 2020 roku).

Dwukrotny laureat Nagrody Prezesa Rady Ministrów. Jest doktorem honoris causa: Politechniki Lwowskiej, Moscow Power Engineering Institute i Narodowego Uniwersytetu Górniczego w Dniepropietrowski. Jest honorowym profesorem Óbuda University w Budapeszcie i Konsulem Honorowym AGH w Krakowie.

Był m.in. przewodniczącym Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (2012-2016), honorowym przewodniczącym Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych (2016-2020).

Członek wielu komitetów organizacyjnych i programowych, konferencji krajowych i międzynarodowych. Otrzymał: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi oraz Medal KEN.

Prof. Tadeusz Więckowski posiada w swoim dorobku blisko 190 prac naukowych, w tym 15 książek, monografii i podręczników, ponad 70 artykułów w czasopismach i na konferencjach o zasięgu międzynarodowym, 100 artykułów w czasopismach i na konferencjach o zasięgu krajowym, sześciu zgłoszeń patentowych i patentów, jak również ponad 600 opracowań na rzecz gospodarki, w tym 399 udokumentowanych raportami serii spr. oraz licznych wdrożeń.

W pracy naukowej zajmuje się metodami badania kompatybilności elektromagnetycznej urządzeń, systemów i instalacji, ze szczególnym uwzględnieniem kompatybilności międzysystemowej instalacji telekomunikacyjnych i teleinformatycznych.

W zakresie telekomunikacji do najważniejszych osiągnięć należy zaliczyć opracowanie metod badania wrażliwości urządzeń na zaburzenia elektromagnetyczne. Opracowano metody zarówno bezpośredniego, jak i pośredniego oddziaływania zaburzeń na urządzenia. Wyniki tych prac stanowiły podstawę opracowanej przez prof. Tadeusza Więckowskiego koncepcji laboratorium impulsowych narażeń elektromagnetycznych.

Laboratorium to jako pierwsze w kraju i jedno z nielicznych na świecie dało podstawę do powstania wielu podobnych typu laboratoriów w Polsce. Wyniki badań i osiągnięcia wykorzystano we wszystkich w Polsce laboratoriach, których powstanie było konieczne w związku z wprowadzeniem w Polsce Dyrektyw Nowego Podejścia Unii Europejskiej.

Prof. Tadeusz Więckowski jest promotorem ok. 100 prac dyplomowych, 10 prac doktorskich, recenzentem w 5 przewodach o nadanie tytułu profesora (Wydział Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej, Wydział Elektroniki i Technik Informacyjnych Politechniki Warszawskiej, Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej), 6 przewodach habilitacyjnych bronionych na wydziale Elektroniki Wojskowej Akademii Technicznej (3 rozprawy) oraz Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. Jest także recenzentem 2 monografii habilitacyjnych oraz 9 rozpraw doktorskich bronionych na Wydziałach Elektroniki Politechniki Warszawskiej, Wojskowej Akademii Technicznej i Politechniki Wrocławskiej.

Dzięki niemu kampus uczelni zmienił się za sprawą powstania: Bibliotechu, Technopolis, kompleksu Geocentrum, archiwum, hali sportowej. Zorganizował największy w Polsce Wydział Informatyki i Telekomunikacji. Otrzymał od senatu uczelni Medal za Wybitne Zasługi dla PWr.