Rocznik 1948 r. Jest profesorem nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym PWr. Od początku pracy zawodowej aktywnie uczestniczy w działaniach na rzecz uczelni, środowiska akademickiego, a także gospodarki.

Prof. Edward Chlebus uzyskał stopień doktora w roku 1978, doktora habilitowanego w 1993 r. , a tytuł naukowy uzyskał w roku 2001. Jego zainteresowania ewaluowały wraz z podnoszeniem kwalifikacji, dojrzałością naukową i zmieniającymi się potrzebami przemysłu. Odbył wielomiesięczne staże naukowe na uniwersytetach w Stuttgarcie, Antwerpii, Londynie, Leuven oraz Goeteborgu.

Profesor ma duży dorobek naukowy ogółem 627 prac, z czego 388 publikacji naukowych: Index Hirscha = 13, sumaryczny Impact Factor = 30, liczba cytowań 1046, liczba prac cytowanych 70.  realizował 12 europejskich projektów w 6PR/7PR, Leonardo da Vinci, FoF, ManuFuture, M-ERA-Net,  Cornet, i wielu projektów w ramach Euro-Interreg, 3 projektów w ramach H2020 i wielu projektów krajowych, wdrożeń przemysłowych, był kierownikiem kilkudziesięciu projektów badawczo-rozwojowych i dla przemysłu.

Prof. Edward Chlebus jest promotorem 40 doktorów nauk technicznych i autorem kilkudziesięciu recenzji w postępowaniach doktorskich - 29 (w tym cztery zagraniczne), habilitacyjnych - 23, o tytuł profesora (jedną dla Uniwersytetu w Nottingham) -12, stanowisko profesora 9, w tym 4 w Niemczech i godność doktora honoris causa  - 3  oraz o nadanie praw doktoryzowania i otwarcie nowych kierunków studiów. Prowadzi współpracę z ponad 60 ośrodkami zagranicznymi.

Opracował 5 książek i podręczników, prowadził najnowsze bloki przedmiotowe z obszaru komputerowo wspomaganego projektowanie CAD/CAM, projektowania i planowania technologicznego oraz zarządzania produkcją. Do każdego bloku organizował nowe laboratoria i pracownie odpowiadające w pełni potrzebom przemysłu.

Będąc przez wiele lat dyrektorem Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji (w latach 1993-1999 oraz 2005-2008) tworzył nową infrastrukturę instytutu: kilkanaście nowych laboratoriów badawczych i technologicznych, w tym najbardziej znane i rozwijane pod nazwą CAMT – Center for Advanced Manufacturing Technologies.

CAMT otrzymał status "Centrum doskonałości" od Komisji Europejskiej (2000) oraz z Narodowego Komitetu Badań Naukowych (2004), a od 2017 roku CAMT ma status Europejskiego Centrum Technologicznego KET oraz DIH – Digital Innovation Hub (2018).

W 1998 roku prof. Edward Chlebus podjął inicjatywę budowy nowego budynku instytutu, oznaczonego B-4, którą ukończono w roku 2003 i stał się on siedzibą części instytutu I-24oraz siedzibą kierownictwa Wydziału Mechanicznego i Wydziału Informatyki i Zarządzania. Na uwagę zasługuje bardzo nowoczesna hala technologiczna, sale wykładowe i laboratoryjne.

W latach 2008- 2016 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego i w tym czasie Wydział znacząco umocnił swoją pozycję zarówno na PWr, jak i w Polsce. Na targach, wystawach i konkursach pracownicy wydziału uzyskali w tym okresie kilkadziesiąt nagród i dyplomów.

Profesor jest twórcą pierwszego ośrodka badawczego w Europie Środkowej i Wschodniej powstałego w kooperacji z Fraunhofer Gesellschaft - Fraunhofer Project Center, który znajduje się na Politechnice Wrocławskiej (2008). Organizował cykliczne międzynarodowe konferencje naukowe „Production Engineering”, a w czasie polskiej prezydencji w EU realizował projekt: „Materials & Manufacturing of the FUTURE” (M-FUTURE2011) i zorganizował, pod patronatem EC, konferencję Manufuture 2011 we Wrocławiu i Nanomaterials 2011 w Warszawie. Obie konferencje były współorganizowane przez Europejską Platformę Technologiczną ManuFuture i finansowane przez EC w formie projektu CSA.

Prof. Chlebus założył i koordynował Polską Platformę Technologii Wytwarzania i polską Sieć Doskonałości w procesach produkcyjnych, stworzył także Dolnośląski Park Innowacji i Nauki – DPIN (2008), którego zadaniem jest komercjalizacja badań naukowych, rozwój i wdrażanie innowacyjnych rozwiązań i technologii w firmach z regionu Dolnego Śląska i okolic. Pozyskał wielu partnerów międzynarodowych w rozwijaniu DPIN poprzez dostarczanie porad i szablonów organizacyjnych, zwłaszcza Ambasady Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Coventry University Enterprise z West Midlands w Wielkiej Brytanii, Fraunhofer Gesellschaft. Prof. Edward Chlebus przez czternaście lat był członkiem senatu PWr i kierował przez 8 lat Senacką Komisją ds. Inwestycji.

Profesor jest uznanym i nagradzanym pracownikiem naukowym zarówno w środowisku akademickim, jak i gospodarczym. Rozwijane przez niego technologie, prototypy, systemy informatyczne i oraz systemy stosowane w wytwarzaniu, automatyzacji procesów produkcyjnych, jak też w monitorowaniu procesów i sterowaniu nimi, były wielokrotnie nagradzane i wyróżniane.

Aktywność i osiągnięcia organizacyjne, badawcze oraz dydaktyczne prof. Chlebusa były wielokrotnie wyróżniane złotymi medalami na międzynarodowych targach oraz wystawach w kraju i za granicą, a także nagradzane licznymi nagrodami: trzykrotnie Prezesa Rady Ministrów za wdrażanie nowych technologii, trzykrotnie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nagrodami regionalnymi – Prezydenta  miasta Wrocławia (2016), nagrodami Rektora Politechniki Wrocławskiej, Dziekana Wydziału Mechanicznego i Dyrektora Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Politechniki Wrocławskiej, a w roku 2019 Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za całokształt pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej.

Udziały w grupach eksperckich, komitetach sterujących projektami oraz w licznych komitetach naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych są dowodami i uznania szerokiej wiedzy i kompetencji prof. E. Chlebusa.

Organizował bardzo bliską współpracę z przemysłem poprzez organizację tzw. „open days” dla przemysłu lotniczego, AGD i motoryzacyjnego (m.in. PZL Rzeszów, Whirlpool, Hamilton Sundstrand i Bosch Wrocław. Inicjował projekty dla modyfikacji i unowocześnienia programów nauczania w ramach programów operacyjnych POKL i POWER (4 projekty) oraz przygotował program studiów dla kursu Production Engineering w języku angielskim.

Osiągnięcia naukowe profesora Edwarda Chlebusa obejmują szeroki zakres zagadnień związanych z projektowaniem, inżynierią produkcji i wytwarzaniem. W szczególności są one związane z następującymi dziedzinami:
- zintegrowany rozwój produktów w środowisku wirtualnym CAD/CAM/RE/VR;
- modelowanie, symulacja i optymalizacja procesów produkcyjnych i cyklu życia produktu;
- systemy monitorowania i kontroli procesów wytwarzania i ocena jakości oraz automatyzacja i robotyzacja procesów produkcyjnych;
- addytywne wytwarzanie, w dziedzinie identyfikacji parametrów technologicznych procesów addytywnych materiałów metalicznych, ceramicznych i polimerowych oraz ich wpływu na strukturę materiałową i funkcjonalną i własności mechaniczne wytworzonych modeli;
- obróbka laserowa w skalach mikro i makro, zarówno do formowania struktur geometrycznych jak również wytwarzania funkcjonalnych warstw powierzchniowych i nadzorowania precyzyjnych procesów obróbkowych.

Najważniejsze osiągnięcia naukowe w ostatnich latach związane są z badaniami w utworzonym laboratorium AM – Additive Manufacturing (wytwarzania addytywnego):
- Nowe wyniki badań nad wpływem parametrów technologicznych wytwarzania addytywnego (zmienne i stałe) w selektywnym laserowym wytwarzaniu oraz w procesie topienia wiązką elektronów w celu optymalizacji do produkcji elementów o pełnej gęstości, braku nieciągłości mikrostruktury (mikropęknięcia) i stabilności procesu,
- Nowatorskie podejście w planowaniu i realizacji zabiegów chirurgicznych wspieranych przez wytwarzane addytywnie modele geometryczne struktur kostnych pacjenta. Pierwsze zabiegi chirurgiczne w Polsce, podczas których zostały wykorzystane modele przedoperacyjne przeprowadzono w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego,
- Rozwój nowych materiałów kompozytowych i stopów zawierających ren, wytwarzanych w selektywnym laserowym topieniu, które dają nowe możliwości w tworzeniu funkcjonalnych (także tribologicznie) własności komponentów lotniczych,
- Rozwój nowych metod badań, które pomogą badać własności nowych materiałów i bardzo skomplikowanych demonstratorów technologicznych, szczególnie dla przemysłu lotniczego,
- Nowe wyniki badań dla zrozumienia relacji pomiędzy strategią warstwowego wytwarzania ze stopu Ti-6Al-7NB i jego mikrostruktury i własności mechanicznych. W obszarze tym zrealizowano 12 prac doktorskich, jedną habilitacyjną i wiele projektów R&D, m.in. dla PZL Mielec (Sikorsky Helicopters, a dzisiaj Lockhed Martin), GE, Pratt & Whitney Rzeszów i Kalisz, Grupa lotnicza UTC Wrocław i inne.

Aktualnie prof. Chlebus realizuje projekty o bardzo ważnym znaczeniu regionalnym, takie jak:
- Wrocławska Fabryka Cyfrowa – Wrocław Digital Factory,  współfinansowana w ramach RPO i  budowana na nowym kampusie INNOCAMP  PWr  na Grobli, wraz z laboratoriami dla trzech wydziałów – W3,W10 i W12,
- Dolnośląskie Centrum Cyfryzacji i przemysłu 4.0 z udziałem 39 konsorcjantów z uczelni i z przemysłu, dla którego WDF będzie platformą  badawczą i szkoleniową,
- EDIH – European Digital Innovation HUB, kontynuacja aktualnego projektu DIH Level 4.0 realizowanego w PWr,  ale w wymiarze regionalnym, z udziałem miasta Wrocław i kilkunastu wiodących partnerów regionalnych.

Jest pracownikiem Politechniki Wrocławskiej od 1976 r. W tym właśnie roku ukończył studia na PWr i rozpoczął pracę zawodową na naszej uczelni. W 1980 r. obronił pracę doktorską, a w 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1996 r.

Zainteresowania naukowe prof. Janusza Mroczki dotyczą: metodologii procesu poznawczego, algorytmizacji problemu odwrotnego, analizy spektralnej i polaryzacji promieniowania rozproszonego w opisie właściwości układów dyspersyjnych, metodologii łączenia danych pomiarowych o różnej przestrzennej rozdzielczości z wykorzystaniem deterministycznych i stochastycznych metod przetwarzania (fuzja danych), wykorzystania reprezentacji czasowo-częstotliwościowych sygnałów w przetwarzaniu danych pomiarowych. Z metodologicznego punktu widzenia istotną wartością dorobku naukowego prof. Janusza Mroczki jest kompleksowość oraz głębokie osadzenie tego dorobku w szerokim kontekście filozoficznym – z jednej strony – i aplikacyjnym – z drugiej. Przegląd głównych wątków tematycznych aktywności naukowej profesora pozwala zauważyć, że obok zagadnień wysoce teoretycznych pojawiają się kwestie praktyczne związane z zastosowaniem metod pomiarowych w systemach monitoringu środowiska naturalnego czy monitoringu przemysłowego; że obok zagadnień sprzętowych pojawiają się kwestie czysto matematyczne. Elementem spajającym wszystkie wątki jego naukowej aktywności jest autorski oryginalny schemat poznawczy, opierający się na transformacji abstrakcyjnych modeli fizycznych – opisanych przy użyciu pojęć materii, energii i czasu – w weryfikowalne doświadczalnie modele metrologiczne, odwołujące się do pojęć teorii informacji. Schemat ten jest w istocie szeregowym połączeniem obiektu poznania z jego modelami fizycznymi, matematycznymi i metrologicznymi, pomiędzy którymi występują sprzężenia zwrotne odzwierciedlające procesy weryfikacji poszczególnych modeli przy użyciu zewnętrznych kryteriów oceny. Wynikiem procesu poznawczego są modele matematyczne obiektów pomiaru i narzędzi pomiaru, a istotą ich wykorzystania w metrologii jest ich odwracanie, jako że celem pomiaru jest docieranie do przyczyn na podstawie informacji o skutkach – estymacja wielkości mierzonych na prof. Mroczki, zarówno w części dotyczącej pomiarów wielkości cząstek, jak w części dotyczącej systemów biologicznych. Ze względu na złe uwarunkowanie numeryczne należą one do najtrudniejszych zadań obliczeniowych, stawiających zajmującym się nimi badaczom wyjątkowo wysokie wymagania, jeśli chodzi o kulturę, erudycję, i sprawność matematyczną.

Dorobek naukowy prof. Janusza Mroczki obejmuje 446 publikacje (144 z listy filadelfijskiej). Jest współautorem 13 książek (5 zagranicznych, 8 krajowych) i 8 patentów (w tym 4 wdrożonych). Dane bibliometryczne są następujące: wg. Web of Science: 1539 cytowań oraz h = 26; wg. Scopus: 1789 cytowań oraz h = 27; wg. Google Scholar: 2282 cytowań oraz h = 31. Prof. Mroczka był realizatorem (jako kierownik lub główny wykonawca) 31 grantów (w tym 7 międzynarodowych). Wielokrotnie był zapraszany przez redakcje renomowanych czasopism zagranicznych jako recenzent. Opracowywał również liczne recenzje monografii i książek.

Imponujące są osiągnięcia organizacyjne prof. Janusza Moczki. Kierował on z wyboru w latach 1990-1996 Instytutem Metrologii Elektrycznej na PWr. W 1998 roku był inicjatorem i założycielem pierwszej po 1968 roku struktury katedralnej – Katedry Metrologii Elektronicznej i Fotonicznej na PWr. Funkcję kierownika tej katedry pełni do chwili obecnej. To w tej katedrze prof. Mroczka wypromował 26 doktorów, z czego ośmiu jest już samodzielnymi pracownikami nauki zatrudnionymi na stanowisku profesora. Istotnym jest również fakt, że to m.in. z inicjatywy prof. Janusza Mroczki zapoczątkowane zostały w kraju doktoraty co-tutelle, a on sam był promotorem aż czterech doktoratów tego typu, z których wszystkie zostały wyróżnione, a ostatni z nich otrzymał Nagrodą im. Marii Skłodowskiej-Curie, jako najlepszy w tym czasie doktorat w Europie. Ważnym osiągnięciem dydaktycznym, a przy tym i organizacyjnym, było założenie w latach 80-tych specjalności Aparatura Elektroniczna, która do chwili obecnej cieszy się największą popularnością wśród studentów Wydziału Elektroniki na kierunku elektronika. To właśnie na tej specjalności kształcona jest kadra inżynierów elektroników dla zaplecza przemysłowego Dolnego Śląska, jak również innych regionów Polski, a najlepsi absolwenci specjalności zajmują eksponowane stanowiska w licznych międzynarodowych koncernach elektronicznych. Spektakularnym osiągnięciem organizacyjnym prof. Janusza Mroczki był udział w zorganizowaniu, jako powołany na wiceprezydenta, w lipcu 1993 r. w San Diego, International Symposium on Optical Applied Science and Engineering “Optical Diagnostics in Fluid and Thermal Flow”, liczącego ponad tysiąc uczestników z całego świata. Dla prof. Janusza Mroczki było to szczególnym wyróżnieniem i uznaniem jako uczonego z kraju zza „żelaznej kurtyny” (w kilka zaledwie lat po transformacyjnym przewrocie). Ważnym osiągnięciem na arenie krajowej było zorganizowanie przez prof. Janusza Mroczkę w 2004 r. Kongresu Metrologii we Wrocławiu.

Prof. Janusz Mroczka jest twórcą szkoły metrologii fotonicznej, czego przykładem jest tak duża liczba wypromowanych doktorów. Wzorcowa jest jego współpraca z ośrodkami nauki francuskiej (Institut Universitaire des Systemes Thermiques Industriels, Mareseille, Laboratoire dEnergetique des Systemes et Procedes, Institut National des Sciences Appliquess de Rouen), a w szczególności wspomniane wcześniej doktoraty co-tutelle, oraz innymi ośrodkami naukowymi z całęgo świata (m.in. Japonii, Kanady, Niemiec, USA, Włoch, czy Australii). To właśnie tą drogą prof. Janusz Mroczka dał się poznać jako promotor polskiej myśli naukowej za granicą i twórca polskiej szkoły fotonicznej.

Dowodem uznania jego osiągnięć w kształceniu kadry naukowej jest przyznane mu w 2005 roku przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej subsydium profesorskiego „Mistrz”. Jego umiejętności organizacyjne, merytoryczne i szczególne poświęcenie pozwoliło mu stać się Oficerem Orderu Odrodzenia Polski w 2013 r. W uznaniu jego wkładu w promowanie młodych uczonych i wyróżniającej się jego opieki merytorycznej i organizacyjnej w tym zakresie, otrzymał w 2014 r. Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za Wybitne Osiągnięcia w Opiece Naukowej i Dydaktycznej.

O wyjątkowym zmyśle organizacyjnym prof. Janusza Mroczki świadczy fakt powołania go w 1999 r. na wiceprzewodniczącego Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej Polskiej Akademii Nauk. Od 2007 r. do 2015 r, pełnił z wyboru, przez dwie kadencje, funkcję Przewodniczącego tego komitetu. W tym czasie podjął szereg reform i w ocenie komitetów w 2016 r. zajął pierwsze miejsce wśród wszystkich komitetów PAN. Był recenzentem dorobku wielu osób (3 doktoratów honoris causa, 58 wniosków profesorskich, w tym 1 za granicą – Preston, Anglia, 56 habilitacji, 22 doktoratów, przewodniczył 56 habilitacjom, wypromował ponad 200 dyplomantów).

Te umiejętności merytoryczne, organizacyjne i wdrażane przez niego metody zarządzania były wielokrotnie nagradzane. Za działalność naukowo-badawczą uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: Nagroda II stopnia MEN (1989 r.), Nagroda Wydziału IV PAN (1993 r.), Subsydium Profesorskie FNP za 2005 r., Nagroda MNiSW za Wybitne Osiągnięcia w Opiece Naukowej i Dydaktycznej w 2014 r., Nagroda Prezesa PAN za 2015 r., Nagroda Naukowa im. prof. M. Suskiego, Nagroda Professor Opoliensis w 2014 r., ponad 36 Nagród JM Rektora Politechniki Wrocławskiej. Jest On także Oficerem i Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej z Brylantem, Medal im. prof. Kazimierza Idaszewskiego, Medal im. Prof. Włodzimierza Krukowskiego. Znajduje się na opublikowanej w 2020 r. liście TOP 2% prestiżowego rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie.

Profesor Janusz Mroczka jest Doktorem Honoris Causa Politechniki Lubelskiej (2014 r.), Politechniki Opolskiej (2017 r.), Politechniki Gdańskiej (2019 r.) i Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego (2019 r.).

Przez działalność naukową, jak i całość działalności organizacyjnej prof., Janusza Mroczki, przewija się wątek humanistyczny. Znanym wykładem „Mistrz-Uczeń” pokazuje jak istotnym elementem działalności naukowej na uczelni jest jej autonomia oraz podmiotowość, której bezwzględnie służy i przez swoją pracę naukową i organizacyjną propaguje. W środowisku akademickim znany jest z wnikliwych recenzji, życzliwie udzielanych konsultacji i indywidualnych porad. Od 2013 r. do 2020 r. był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Był członkiem Sekcji Miernictwa Interdyscyplinarnego KBN.

Szczególne poświęcenie dla środowiska akademickiego ma praca na rzecz społeczności Polskiej Akademii Nauk. Świadczą o tym następujące fakty: • jest członkiem Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (od 1993 r.),
• był wiceprzewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2001-2007 r.),
• był przewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2007-2015 r.);
• w ocenie komitetów naukowych PAN przeprowadzonej w 2015 r., kierowany przez prof. Janusza Mroczkę Komitet Metrologii i Aparatury Naukowej PAN okazał się najlepszym, zajmując I miejsce, spośród wszystkich komitetów z całej Akademii,
• jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk (od 2010 r.),
• wprowadził na listę filadelfijską czasopismo Metrology and Measurement Systems (w 2009 r.),
• zapoczątkował w 2008 r. i redaguje do chwili obecnej cykl książek Problemy metrologii elektronicznej i fotonicznej (9 tomów),
• był przewodniczącym Kapituły Nagrody Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk „Iuvenes Wratislaviae” (2013-2014 r.),
• jest Wiceprzewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk (od 2014 r.).

Profesora cechują rzadkie przymioty osobiste i akademickie, a zwłaszcza wybitny wkład w promowaniu dobrego imienia Politechniki Wrocławskiej w kraju i za granicą.

Związany z Politechniką Wrocławską od blisko 50 lat. Tutaj studiował, uzyskał stopnie i tytuł naukowy i tutaj stworzył duży zespół badawczy oraz założył Laboratorium Optycznej Spektroskopii Nanostruktur - OSN, którym kieruje od ponad 30 lat. Obecnie pracuje w nim prawie 50 osób w tym około 20 doktorantów.

Prof. Misiewicz rozwinął zaplecze laboratoryjne i bazę aparaturową oraz znacząco rozszerzył tematykę badawczą laboratorium, które stało się rozpoznawalne w skali międzynarodowej. Wyspecjalizowało się w badaniach nowych materiałów półprzewodnikowych i struktur niskowymiarowych, głównie w kontekście nowoczesnych zastosowań optoelektronicznych i nanofotonicznych.

Zasługi prof. Misiewicza dla rozwoju  wrocławskiej szkoły fizyki struktur półprzewodnikowych zostały  w docenione w 2013 r. przez Polskie Towarzystwo Fizyczne przyznaniem mu prestiżowego wyróżnienia – Medalu im. Smoluchowskiego, a także Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Jego wysoka pozycja naukowa na arenie międzynarodowej została dodatkowo potwierdzona przyznaniem Politechnice Wrocławskiej organizacji w 2013 r. połączonych konferencji Electronic Properties of Two-Dimensional Systems (EP2DS) oraz Modulated Semiconductor Structures (MSS) – jednej z najważniejszych imprez naukowych w fizyce nanostruktur półprzewodnikowych na świecie, pierwszy raz odbywającej się w Polsce.

Badania prof. Misiewicza i jego laboratorium prowadzone są we współpracy z wieloma renomowanymi ośrodkami zagranicznymi i krajowymi, zarówno akademickimi, jak i przedsiębiorstwami (Univ. Würzburg, Stanford University, Cambridge Univ., Univ. of Tokyo, nanoplus GmbH, Siemens, NRC Canada, Techn. Univ. Dortmund, Univ. Kassel, McMaster Univ. Univ. Montpellier, LPN – CNRS Francja, Alcatel-Thales, Ioffe Institute, Instytut Fizyki PAN, ITE oraz ITME Sieć Łukasiewicz, Uniwersytet Warszawski, Wojskowa Akademia Techniczna, Instytut Wysokich Ciśnień  PAN, TopGan, Vigo System). Prof. Misiewicz koordynował także międzyuczelnianą współpracą dwustronną Politechniki Wrocławskiej z Uniwersytetem w Würzburgu oraz Uniwersytetem Louis Pasteura w Strasburgu.

W Laboratorium OSN zrealizowano ponad 45 projektów badawczych z różnych agencji krajowych i zagranicznych (w kilkunastu pełnił rolę kierownika), w tym kilka promotorskich, jeden habilitacyjny, a także jeden projekt zamawiany.

Prof. Misiewicz kierował m.in. grantem NCN Maestro w latach 2012-2017, grantami na współpracę dwustronną z Uniwersytetem w Würzburgu (projekt Liepolate finansowany przez MNiSW oraz niemieckie DFG - lata 2011-2014, projekt Harmonia NCN w latach 2015-2019), a obecnie jest kierownikiem zadania w projekcie NCBR Techmatstrateg.  Ponadto w laboratorium zrealizowano pod jego kierunkiem pięć projektów w ramach Programów Ramowych Unii Europejskiej. OSN uczestniczyło także aktywnie w pracach sieci europejskich Phantoms, Cerion oraz COST.

Znaczenie dotychczasowych osiągnięć profesora Misiewicza sprawiło, że znalazł się on w prestiżowym rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie (top 2 proc. naukowców, których publikacje są najczęściej cytowane przez innych autorów).

W trakcie swojej kariery naukowej pełnił funkcję dyrektora Instytutu Fizyki (1996-2002 oraz 2008-2014), dziekana Wydziału Podstawowych Problemów Techniki (2002-2008), dyrektora Centrum Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii PWr (2002-2020) i kierownika Katedry Fizyki Doświadczalnej (2014-2019). Dwukrotnie odbył staż w Massachusetts Institute of Technology (USA).

Prof. Misiewicz jest współautorem 650 publikacji naukowych indeksowanych przez Web of Science (w tym m.in. w Applied Physics Letters – 73 artykuły, Journal of Applied Physics – 62 artykuły, Physical Review B – 23 , Solid State Communications – 16 artykułów,  Nanoscale jedenaście artykułów, Nanotechnology – trzy artykuły,  a  także  dwa w bardzo prestiżowym Physical Review Letters).

Jest współautorem trzech patentów. Jego prace były dotychczas cytowane blisko 5000 razy bez autocytowań (H = 36). Jest członkiem rad redakcyjnych trzech międzynarodowych czasopism naukowych, kilku sieci międzynarodowej współpracy naukowej, a także towarzystw naukowych PTF, EPS, SPIE, OSA, IEEE.

W 1992 r. prof. Misiewicz zainicjował cotygodniowe, stałe seminarium „Metody badania nanostruktur”, na którym swoje wyniki przedstawiają młodzi pracownicy, doktoranci i wyróżniający się studenci. Obecnie kieruje także Seminarium Fizyki na WPPT oraz Seminarium Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii Politechniki Wrocławskiej. Zorganizował też kilkanaście konferencji i warsztatów międzynarodowych związanych z tematyką badawczą laboratorium.

Naukowiec ma też znakomite osiągnięcia w rozwoju kadry naukowej – promując 24 doktorów i ośmiu doktorów habilitowanych – stworzył zespół utalentowanych młodych naukowców związanych z Laboratorium i prowadzący badania w nowoczesnej tematyce, na najwyższym światowym poziomie. Trzech wychowanków prof. Misiewicza otrzymało już tytuły profesora nauk fizycznych, a wielu było wyróżnianych prestiżowymi nagrodami i stypendiami, m. in. trzy nagrody ministra za rozprawy doktorskie, pięć stypendiów MNiSW dla wybitnych młodych naukowców, pięć stypendiów START FNP, cztery stypendia Maxa Borna, siedmiu laureatów konkursu  Iuventus Plus MNiSW.

Do najważniejszych osiągnięć prof. Misiewicza w działalności dydaktycznej należy utworzenie w 2007 r. na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki nowej specjalności Nanoinżynieria – w ramach istniejącego kierunku Fizyka Techniczna, na obu stopniach kształcenia – inżynierskim i magisterskim. Kierunek Fizyka Techniczna (Nanoinzynieria) został w 2016 r. uznany przez PAKA jako wyróżniający (jako jeden z pięciu w kraju).

Prof. Misiewicz jest współautorem kilku podręczników i skryptów elektronicznych oraz inicjatorem wymiany studentów, doktorantów oraz postdoków  z  wiodącymi uczelniami krajowymi i zagranicznymi, a także serii wykładów dla studentów PWr prowadzonych przez wybitnych profesorów zapraszanych z zagranicy, np. z Uniwersytetów w Wurzburgu oraz w Kassel, Uniwersytetów Technicznych w Berlinie i Dortmundzie, Uniwersytetu w Strasburgu, Uniwersytetu w Nottingham i Uniwersytetu w Kopenhadze.

Czterokrotnie otrzymał nagrodę ministra, a także nagrodę „Docendo Discimus” Senatu Politechniki Wrocławskiej za osiągnięcia dydaktyczne (2002), subsydium profesorskie „Mistrz” Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2005-2008), Specjalną Nagrodę Naukową Rektora Politechniki Wrocławskiej im. Hugona Steinhausa (2010).

Jest również laureatem Polsko-Niemieckiej Nagrody naukowej „Copernicus” przyznawanej przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej i Deutsche Forschungsgemeinschaft za szczególne osiągnięcia w polsko-niemieckiej współpracy naukowej (wspólnie z prof. Alfredem Forchelem z Uniwersytetu w Würzburgu, 2010) i Nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągniecia w zakresie kształcenia kadry naukowej  (2013).

W 2013 r. otrzymał również medal im. Mariana Smoluchowskiego Polskiego Towarzystwa Fizycznego za „wkład w stworzenie wrocławskiej szkoły fizyki półprzewodników oraz rozwój nowoczesnej tematyki badań eksperymentalnych – optycznej spektroskopii struktur niskowymiarowych”.

Profesor Marek Samoć kieruje Katedrą Inżynierii i Modelowania Materiałów Zaawansowanych Politechniki Wrocławskiej. Jest specjalistą w dziedzinie chemii fizycznej, zajmuje się m.in. badaniami nad nowymi materiałami dla optoelektroniki i fotoniki.

Prof. Samoć jest absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej (rocznik 1973), gdzie również uzyskał wszystkie stopnie naukowe (doktorat w 1977 r., habilitację w 1985 r.) i tytuł profesora nauk chemicznych (2007 r.).

Staż postdoktorski odbył w National Research Council of Canada (1979/90). W latach 1987-91 pracował w Dartmouth College oraz w Uniwersytecie w Buffalo, a w latach 1991-2008 w Centrum Fizyki Laserowej Australijskiego Uniwersytetu Narodowego w Canberze.

Badania prowadzone przez prof. Samocia mają charakter interdyscyplinarny, na pograniczu chemii, fizyki i nauk biologicznych. Odzwierciedla to również fakt, że wśród współautorów jego prac są zarówno pracownicy Politechniki Wrocławskiej, jak i Uniwersytetu Wrocławskiego, Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, Instytutu Immunologii i Terapii Doświadczalnej PAN oraz Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu.

Główna problematyka badawcza prof. Samocia to nanofotonika, nanobiofotonika i zaawansowane materiały dla optyki nieliniowej. Materiały takie składają się z obiektów o rozmiarach nanometrycznych i mogą być wykorzystywane w wielu dziedzinach np. w medycynie. Profesor bada nanostruktury o różnym charakterze: tzw. nanocząstki plazmoniczne, półprzewodnikowe kropki kwantowe, nanokryształy zawierające jony lantanowców, struktury zawierające molekuły biologiczne, takie jak białka i DNA.

Wśród jego najważniejszych osiągnięć naukowych wymienić można określenie nieliniowych właściwości optycznych (NLO) wielu materiałów, szczególnie metaloorganicznych, w domenie femtosekundowej, w szerokim zakresie długości fal; pierwsze pomiary nieliniowych analogów efektów takich jak elektrochromizm, fotochromizm, halochromizm dla kontrolowania właściwości NLO za pomocą bodźców zewnętrznych; pierwsze pomiary dwufotonowych właściwości chirooptycznych; określenie właściwości NLO materiałów i nanostruktur pochodzenia biologicznego, np. DNA i fibryli amyloidowych oraz markerów dla teranostyki i wykrycie silnych efektów NLO dla polimerów koordynacyjnych, w tym struktur typu MOF (metal-organic framework).

Od 2009 roku, w nowo powstałych laboratoriach Politechniki Wrocławskiej, systematycznie badane są zależności spektralne nieliniowości optycznej różnych nanomateriałów, w tym nanocząstek domieszkowanych lantanowcami, półprzewodnikowych kropek kwantowych, nanocząstek plazmonicznych, materiałów hybrydowych 1D i 2D. Większość wyników uzyskano za pomocą dobrze ugruntowanych w laboratorium procedur opartych na Z-skanie, m.in wprowadzono modyfikację tej procedury nazwanej f-skan. Wprowadzono również i rutynowo stosuje się popularną technikę luminescencji indukowanej absorpcją wielofotonową.

W minionych latach profesor Marek Samoć realizował wiele prestiżowych projektów badawczych m.in. granty Fundacji na rzecz Nauki Polskiej Welcome i Mistrz, granty Narodowego Centrum Nauki Harmonia i Maestro.

Zasiada też w licznych gremiach naukowych. Należy do Rady Narodowego Centrum Nauki (w kadencji 2018-2022), Polskiej Akademii Nauk, Polskiej Akademii Umiejętności, European Academy of Science (EurASc), Rady Naukowej Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN.

Udziela się także w towarzystwach naukowych takich jak:  SPIE Optics and Photonics Education Scholarships, Optical Society of America czy Polskie Towarzystwo Chemiczne.

Prof. Samoć jest autorem ponad 380 prac naukowych, cytowanych ponad 10 tys. razy (indeks Hirsha wynosi 58). Był promotorem 9 doktoratów w Polsce i 10 doktoratów w Australii (współpromotorstwo, głównie z prof. M.G. Humphrey’em). Wprowadził na Politechnice Wrocławskiej nauczanie chemii fizycznej w języku angielskim.

Za swoje wybitne osiągniecia naukowe prof. Samoć został uhonorowany wieloma nagrodami. Jest laureatem  m.in. Nagrody Prezesa Rady Ministrów za dorobek naukowy (2015), Nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej (2016), Wrocławskiej Nagrody Naukowej (2016). W 2017 otrzymał Medal im. Jana Zawadzkiego, przyznawany przez Polskie Towarzystwo Chemiczne, a w 2019 r. Francusko-Polską Nagrodę Naukową2019 od Francuskiego Towarzystwa Chemicznego.  Rektor Politechniki Wrocławskiej wyróżnił profesora Samocia Nagrodą im. Włodzimierza Trzebiatowskiego (2020), a w 2021 został odznaczony Medalem im. Jędrzeja Śniadeckiego (Polskie Towarzystwo Chemiczne).

Prof. Aleksander Weron urodził się w 1945 roku w Rzeszowie. Studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim w 1968 r. Przez całe życie zawodowe jest związany z Politechniką Wrocławską. Stopień doktora nauk matematycznych uzyskał na Politechnice Wrocławskiej w 1972. W roku 1977 habilitował się w Instytucie Matematycznym PAN, a tytuł profesora otrzymał w 1983 r. Był wicedyrektorem Instytutu Matematyki PWr w latach 1979-1981. W okresie 1986-1990 pełnił funkcję dziekana Wydziału Podstawowych Problemów Techniki. Od 1990 r. jest Dyrektorem stworzonego przez siebie Centrum Steinhausa. Pełnił funkcję Dyrektora Instytutu Matematyki i Informatyki PWr w latach 2012-2014 oraz Kierownika Katedry Matematyki Stosowanej w latach 2015-2016. Jako profesor wizytujący związany był między innymi z Southern Illinois University Carbondale, University of North Carolina, Chapel Hill, Louisiana State Univ. Baton Rouge, University of California, Santa Barbara, Keio University, Yokohama, Case Western Reserve University, Cleveland. Jako stypendysta fundacji Fulbrighta przebywał w University of California, Santa Barbara w latach 1995-1996.

Na dorobek naukowy prof. Aleksandra Werona składa się ponad sto artykułów w czołowych czasopismach naukowych o zasięgu międzynarodowym. Jego prace były cytowane według Web of Science 2011 razy (bez autocytowań, indeks Hirsha 29). Był autorem lub edytorem ośmiu książek wydanych przez najlepsze wydawnictwa światowe takie jak Marcel Dekker i Springer. Jest obecnie członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Applicationes Mathematicae i Quality Technology & Quantitative Management.

Zainteresowania naukowe profesora Werona skupiają się przede wszystkim na procesach stochastycznych oraz ich zastosowaniach w różnych dziedzinach nauki i przemysłu. Do jego najważniejszych osiągnięć naukowych zaliczyć można: rozszerzenie teorii dylatacji Nagy'a na klasę funkcji operatorowych w przestrzeniach Banacha, charakteryzację własności ergodycznych dla procesów stabilnych i nieskończenie podzielnych, dowód równoważności ułamkowych równań Fokkera-Plancka oraz subordynowanych procesów dyfuzji oraz uogólnienie twierdzenia Chinczyna dla procesów anomalnej dyfuzji. Obecnie jego zainteresowania koncentrują się na modelowaniu matematycznym w biologii molekularnej i medycynie, badania te ukoronowane zostały publikacją w "Nature" w 2017 r.

Profesor Weron kierował wieloma projektami badawczymi finansowanymi ze środków publicznych (był kierownikiem 16 grantów, w tym Maestro) oraz przez firmy przemysłowe. Aktualnie jest kierownikiem grantu Beethoven.

Profesor Weron jest przede wszystkim wybitnym naukowcem, ale jest również zaangażowanym dydaktykiem, który z pasją poświęca się kształceniu młodej kadry oraz propagowaniu wiedzy matematycznej w społeczeństwie. Dydaktyczne i naukowe zaangażowanie profesora znajduje odbicie w imponującej liczbie wypromowanych przezeń doktorów (16) oraz magistrów. Wielu z jego wychowanków zajmuje najwyższe stanowiska w instytucjach finansowych i ubezpieczeniowych oraz przemysłowych.

Znaczna część wychowanków profesora pracuje naukowo w kraju i za granicą. Jest wśród nich wielu profesorów pracujących na renomowanych uczelniach. W roku 1988 prof. Aleksander Weron utworzył na Politechnice Wrocławskiej Studium Talent - program, który pomaga młodzieży ponadgimnazjalnej rozwijać swoje zdolności z matematyki i fizyki i dzięki któremu na Politechnikę Wrocławską trafiło wielu wybitnie uzdolnionych studentów.

Wizytówką profesora jest tworzenie kierunków studiów i specjalności, które odpowiadają aktualnym potrzebom rynku pracy. Był twórcą specjalności Informatyka Matematyczna na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr., uruchomionej w roku 1986, oraz specjalności Matematyka Finansowa i Ubezpieczeniowa, utworzonej w roku 1994. W roku 2012 współtworzył innowacyjny kierunek matematyka stosowana, studia inżynierskie. W 2016 r. na nowopowstałym Wydziale Matematyki PWr wystartował drugi akredytowany stopień tego kierunku, który jest realizowany w ramach programu European Consortium for Mathematics in Industry w pełni w języku angielskim.

O powszechnym uznaniu dla wybitnych osiągnięć i zasług profesora Werona świadczy szereg krajowych i międzynarodowych wyróżnień i odznaczeń, m.in. Nagroda im. Mazurkiewicza PTM (1979), Nagroda Ministra za prace naukową (1980), Stypendium Fulbrighta (1995), Nagroda im. Hugona Steinhausa PTM (1996), Nagroda naukowa im. Hugona Steinhausa PWr (2008), wyróżnienie Lwem Politechniki Wrocławskiej (2015), Medal za Wybitne Zasługi dla Rozwoju Politechniki Wrocławskiej (2018) oraz Dolnośląski Klucz Sukcesu (2019).