Osiem osób z Politechniki Wrocławskiej na liście 100 laureatów i laureatek tegorocznej edycji konkursu Start Fundacji na rzecz Nauki Polskiej. Wszyscy otrzymali roczne stypendia w wysokości 30 tys. zł.

To już 33. edycja konkursu, którego celem jest wspieranie wybitnych młodych uczonych i zachęcanie ich do dalszego rozwoju. Łączna suma przeznaczona na stypendia wyniosła ponad 3 mln zł. Laureaci i laureatki otrzymali roczne stypendium w wysokości 30 tys. zł. Mogą je przeznaczyć na dowolny cel. 

W gronie beneficjentów mamy osiem osób z Politechniki Wrocławskiej. Są to: dr inż. Adrian Chajec (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego), dr inż. Szymon Duda (Wydział Mechaniczny), dr inż. Mateusz Gabor (Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów), dr inż. Sebastian Mucha (Wydział Chemiczny), mgr inż. Anna Pniakowska (Wydział Chemiczny), dr inż. Michał Smolnicki (Wydział Mechaniczny), mgr inż. Radosław Szymon (Wydział Podstawowych Problemów Techniki) oraz dr inż. Nina Tarnowicz-Staniak (Wydział Chemiczny).

Do tegorocznego konkursu zgłoszono 725 wniosków. Najlepsze zostały wybrane w drodze wieloetapowego konkursu, w którym oceniano m.in. jakość dotychczasowego dorobku naukowego młodych badaczy.  

Poznaj stypendystów i stypendystki programu Start 2025 z PWr

Dr inż. Adrian Chajec (Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego)

Naukowo zajmuje się wykorzystaniem odpadów z kopalni kruszyw w betonie, starając się zmniejszyć jego ślad środowiskowy. – Staram się wykorzystać odpady, które składowane są na hałdach, zagrażając przy tym środowisku oraz bezpieczeństwu ludzi i zwierząt – wyjaśnia dr Adrian Chajec. – Stosując recykling tych materiałów w betonie, możemy zmniejszyć zużycie cementu, a przy tym utrzymać właściwości betonu, które zapewnią jego bezpieczeństwo i trwałość.

W ostatnim czasie zajął się też rozwijaniem nowej tematyki badawczej, związanej z przewodnością elektryczną betonu, dążąc w przyszłości do magazynowania w betonie energii elektrycznej. 

W 2024 roku obronił pracę doktorską „Wpływ jednoczesnego dodatku odpadowej mączki granitowej i krzemionkowego popiołu lotnego na wybrane właściwości kompozytów cementowych”, napisaną pod kierunkiem prof. Łukasza Sadowskiego oraz promotorki pomocniczej dr inż. Magdaleny Piechówki-Mielnik.

W wolnym czasie jest ogromnym fanem tenisa, dobrych seriali oraz biegania.

Dr inż. Szymon Duda (Wydział Mechaniczny)

Jego rozprawa doktorska dotyczyła charakterystyki zmęczeniowej polimeru zbrojonego włóknem węglowym, a jej promotorami byli prof. Grzegorz Lesiuk z W10 oraz dr José A.F.O. Correia z University of Porto.

– Obecnie kontynuuję tematykę związaną z modelowaniem uszkodzeń we włóknistych materiałach kompozytowych, rozbudowując opracowany model o kolejne etapy rozwoju uszkodzeń zmęczeniowych – opowiada dr Szymon Duda. – Celem moich badań naukowych jest stworzenie wieloskalowego modelu umożliwiającego prognozowanie trwałości zmęczeniowej materiałów kompozytowych stosowanych między innymi w łopatach turbin wiatrowych oraz zbiornikach wysokociśnieniowych.

Dr Szymon Duda ma też wyjątkowe hobby. Są nim motocykle terenowe, o których szerzej opowiedział w cyklu Jestem z PWr.

Dr inż. Mateusz Gabor (Wydział Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów)

– Moje zainteresowania naukowe dotyczą głównie metod dekompozycji macierzy i tensorów z wykorzystaniem ich w kompresji sieci neuronowych oraz w problemach inżynieryjnych – mówi dr Mateusz Gabor. I dodaje, że do jego zainteresowań naukowych wchodzą też modele typu deep equilibrium, nieliniowa teoria Perrona-Frobeniusa oraz zastosowanie metod uczenia maszynowego i głębokiego do rozwiązywania problemów odwrotnych w nauce i inżynierii.

Wkrótce zaczyna także prace nad zastosowaniem metod uczenia maszynowego w fotonice.

Doktorat „Compression of convolutional neural networks using tensor decomposition methods” przygotował pod kierunkiem promotora dr. hab. Rafała Zdunka, prof. uczelni na W12. Obecnie kieruje grantem w ramach programu Preludium Narodowego Centrum Nauki.

Dr inż. Sebastian Mucha (Wydział Chemiczny)

Swoją pracę doktorską „Synthesis, characterisation, modelling, and applications of carbon quantum dots of various shapes” zrealizował pod kierunkiem prof. Lucyny Firlej na Uniwersytecie w Montpellier we Francji.

– Obiektem moich zainteresowań naukowych są nowe materiały fotoaktywne dla zastosowań biologicznych, oparte na cząsteczkach barwników oraz nanocząstkach luminescencyjnych – mówi dr Sebastian Mucha, który w swoich badaniach skupia się na ich syntezie oraz dokładnej charakteryzacji, ze szczególnym naciskiem na korelację pomiędzy właściwościami optycznymi a ich budową, a także wpływem środowiska chemicznego (np. oddziaływań z cząsteczkami rozpuszczalnika).

– Na szczególną uwagę zasługują węglowe kropki kwantowe oraz cała rodzina kropek węglowych, które stanowią alternatywę dla klasycznych kropek kwantowych o nieorganicznym rdzeniu (np. CdSe) ze względu na ich wysoką biokompatybilność, niskie koszty produkcji oraz jednocześnie wydajną oraz przestrajalną luminescencję przy wzbudzeniu jedno- oraz wielofotonowym – wyjaśnia laureat z PWr. – We współpracy z zespołem prof. Katarzyny Matczyszyn z Wydziału Chemicznego wykazaliśmy, że opracowane nanomateriały cechują się ogromnym potencjałem jako markery do obrazowania próbek biologicznych (np. mezofaz lipidowych) oraz jako komponenty bioczujników optycznych.

Obecnie dr Mucha kontynuuje swoją pracę nad nowymi materiałami fotoaktywnymi, poszerzając między innymi badania o układy molekularne o charakterze jonowym.

Swój czas wolny lubi spędzać aktywnie, m.in. podróżując. Interesuje się również historią starożytną oraz paleontologią.

Mgr inż. Anna Pniakowska (Wydział Chemiczny)

Laureatka z W3 zajmuje się analizą różnych technik wzmacniania właściwości luminescencyjnych nanocząstek złota, tak aby mogły posłużyć jako wydajne znaczniki i sensory cząsteczek biologicznych. 

– Istotną część moich badań stanowi zrozumienie liniowych i nieliniowych zjawisk optycznych nanocząstek złota, ze szczególnym wyróżnieniem ich wyjątkowych chiralnych właściwości jedno- i dwufotonowych – opowiada Anna Pniakowska.

Pracę doktorską „Metallic nanoclusters as fluorescent probes for multiphoton microscopy” przygotowała pod opieką dr hab. inż. Joanny Olesiak-Bańskiej, prof. uczelni z Wydziału Chemicznego. – Opracowałam w niej czułą technikę dichroizmu kołowego poprzez pomiar luminescencji nanoklastrów złota, znacząco poszerzając spektrum potencjalnych zastosowań nanoklastrów w mikroskopii wielofotonowej – opisuje Anna Pniakowska.

Mama małej Zosi, której z przyjemnością poświęca niemal cały swój wolny czas. 

Dr inż. Michał Smolnicki (Wydział Mechaniczny)

W 2023 obronił doktorat zatytułowany „Description of fracture behaviour of thermoplastic FML material under mixed-mode loading conditions”, który przygotował pod kierunkiem dr. hab. inż. Krzysztofa Jamroziaka, prof.uczelni (PWr), prof. Abilio M.P. De Jesus, University of Porto oraz dr. hab. inż. Grzegorza Lesiuka, prof. uczelni (PWr).

W pracy naukowej koncentruje się na zagadnieniach związanych z mechaniką pękania różnych materiałów, począwszy od stali i innych metali, przez kompozyty polimerowe zbrojone włóknami, po hybrydowe laminaty łączące w sobie obie te pozornie odległe rodziny materiałów. 

– W badaniach duży nacisk kładę na wykorzystanie technik komputerowych - modelowania numerycznego  metodą elementów skończonych oraz zagadnieniom związanym z uczeniem maszynowym, które wykorzystuje np. do klastrowania sygnałów emisji akustycznych albo predykcji parametrów mechaniki pękania w materiałach – tłumaczy dr Michał Smolnicki.

Obecnie realizuje projekt „Wykorzystanie sieci neuronowych i metody elementów skończonych do predykcji kluczowych parametrów mechaniki pękania w złożonym stanie naprężenia”, w ramach grantu Miniatura Narodowego Centrum Nauki, w którym łącze powyższe zagadnienia. 

W wolnym czasie czyta, podróżuje, odwiedza Escape Roomy i gra w planszówki 

Mgr inż. Radosław Szymon (Wydział Podstawowych Problemów Techniki)

W ramach swojego doktoratu prowadzi, pod okiem dr inż. Euniki Zielony z W11, „Badania właściwości optoelektronicznych struktur na bazie GaN/AlGaN do zastosowań w emiterach światła”. Nasz laureat za pomocą technik mikroskopowych i spektroskopowych zagląda w świat w skali nano, by opisywać właściwości nanostruktur półprzewodnikowych w szczególności nanodrutów GaN. 

– Azotek galu już raz zrewolucjonizował świat w postaci wydajnych i ekologicznych diod LED – wyjaśnia Radosław Szymon. – Dzięki nanotechnologii możemy jednak nadawać im całkiem nowe właściwości, wykorzystując zjawiska kwantowe do ich modyfikowania lub wzmacniania ich wydajności. Poprzez badania podstawowe próbuję dogłębnie zbadać te efekty i wyjaśnić ich skomplikowaną naturę.

Radosław Szymon kieruje projektem z programu Perły Nauki Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Jest także współautorem podręcznika akademickiego poświęconego metodom numerycznym opublikowanego przez Cambridge University Press.

Po godzinach eksperymentuje, już nie w laboratorium, ale w kuchni, piekąc i gotując. Chwyta w ręce igłę i nici, kredki lub papier i daje upust swojej kreatywności. Chętnie również podróżuje po krajach Europy i jej okolic.

Dr inż. Nina Tarnowicz-Staniak (Wydział Chemiczny)

Stypendystka interesuje się nanocząstkami plazmonicznymi oraz możliwością ich wykorzystania do przygotowywania materiałów funkcjonalnych zdolnych do reagowania na działanie bodźców zewnętrznych.

– Szczególnie pochłaniają mnie materiały fotoresponsywne oraz takie, które można wykorzystywać do kontroli przebiegu reakcji chemicznych – mówi dr Nina Tarnowicz-Staniak. Obecnie w swojej pracy naukowej zajmuje się pomiarami trzeciorzędowych nieliniowych właściwości optycznych różnych cząsteczek i nanostruktur.

Swoją rozprawę doktorską „Gold Nanoparticles as Components of Advanced Hybrid Materials Employing Light to Control the Course of Chemical Processes” obroniła w listopadzie 2024 r. A jej promotorami byli: prof. Katarzyna Matczyszyn (Wydział Chemiczny) oraz dr Marek Grzelczak (Centro de Física de Materiales, CSIC-UPV/EHU w San Sebastian).

W wolnym czasie prowadzi sesje RPG, jako Mistrz Gry oraz gra w gry TTRPG, planszowe, karciane czy też wideo.