TWOJA PRZEGLĄDARKA JEST NIEAKTUALNA.
Wykryliśmy, że używasz nieaktualnej przeglądarki, przez co nasz serwis może dla Ciebie działać niepoprawnie. Zalecamy aktualizację lub przejście na inną przeglądarkę.
Poznaliśmy 24 laureatów i laureatki tegorocznej edycji Studenckiego Programu Stypendialnego. W gronie wyróżnionych osób, które wykazały się wybitnymi osiągnięciami w swoich dziedzinach, aż jedenaście reprezentuje naszą uczelnię.
Studencki Program Stypendialny jest inicjatywą prezydenta Wrocławia, a prowadzi go Wrocławskie Centrum Akademickie. Wnioski złożone przez doktorantów z wrocławskich uczelni (w ośmiu kategoriach) oceniają komisje złożone z uznanych autorytetów związanych z wrocławskim środowiskiem naukowym. Wysokość stypendium to 2 000 zł miesięcznie, a pobierać je można przez maksymalnie dziewięć miesięcy.
Mateusz Gabor
Laureat przygotowuje doktorat „Kompresja i akceleracja sieci neuronowych przy pomocy metod dekompozycji tensorów”. Jego promotorem jest dr hab. inż. Rafał Zdunek, prof. uczelni z Wydziału Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów.
– Moje zainteresowania naukowe dotyczą głównie metody dekompozycji macierzy i tensorów wraz z ich inżynieryjnymi aplikacjami – mówi Mateusz Gabor. – W moim doktoracie skupiam się na wykorzystaniu metod dekompozycji tensorów do kompresji splotowych sieci neuronowych.
W jednej ze swoich prac Mateusz Gabor zaproponował efektywną metodę kompresji splotowych sieci neuronowych, bazującą na hierarchicznej dekompozycji Tuckera-2, która okazała się bardzo konkurencyjna w stosunku do innych metod kompresji sieci neuronowych.
Stypendysta realizuje także dwa projekty naukowe: jeden finansowany przez Narodowe Centrum Nauki oraz drugi w ramach europejskiego programu Horyzont. – W projekcie NCN skupiam się na wykorzystywaniu metod dekompozycji macierzy i tensorów do detekcji uszkodzenia w łożyskach tocznych. Udało mi się już opracować metodę bazującą na nieujemnej ortogonalnej faktoryzacji macierzy do detekcji uszkodzenia w sygnałach z łożysk z towarzyszącym im szumem Gaussowskim i nie-Gaussowskim – wyjaśnia Mateusz Gabor. – W drugim projekcie zajmuję się analizą punktu stałego w sieciach neuronowych takich jak autoenkodery.
Obecnie pracuje nad sieciami neuronowymi typu „Deep Equilibrium Models”, które są pamięciowo wydajną alternatywą dla standardowych sieci neuronowych. Dla tych sieci, bazując na aplikacji nieliniowej teorii Perrona-Frobeniusa, proponuje nowe modele z gwarancjami istnienia unikalnego punktu stałego.
Katarzyna Maraj-Zygmąt
W swojej rozprawie doktorskiej „Monitoring of anomalous diffusion processes using time-averaged statistics”, którą przygotowuje pod opieką promotorki dr hab. inż. Agnieszki Wyłomańskiej z Wydziału Matematyki, skupia się na problemie monitorowania procesów anomalnej dyfuzji za pomocą statystyk uśrednionych w czasie.
– Procesy anomalnej dyfuzji są wszechobecne w wielu obszarach, w tym w fizyce, biologii, medycynie oraz technice – wyjaśnia laureatka. – W rzeczywistych zastosowaniach głównym problemem jest prawidłowa identyfikacja teoretycznego modelu opisującego dane, a następnie oszacowanie odpowiednich parametrów tak, aby prawidłowo zinterpretować zjawisko fizyczne – i temu zagadnieniu są poświęcone moje badania naukowe.
Dąbrówka Biegańska
Laureatka przygotowuje doktorat „Własności kondensatów polarytonów ekscytonowych”. Jej promotorem jest dr hab. inż. Marcin Syperek, prof. uczelni na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki, a promotorem pomocniczym dr inż. Maciej Pieczarka, również z W11.
Zainteresowania naukowe Dąbrówki Biegańskiej skupiają się wokół badań polarytonów ekscytonowych - cząstek kwantowych, które bywają nazywane połączeniem światła i materii.
Polarytony ekscytonowe to złożone cząstki kwantowe, powstające w wyniku sprzężenia fotonów, czyli cząstek światła oraz ekscytonów, czyli par elektron-dziura w materiale półprzewodnikowym. Gdy fotony i ekscytony w półprzewodniku wymieniają ze sobą energię odpowiednio szybko, nie możemy mówić już o osobnych cząstkach, a o nowym bycie, tzw. kwazicząstce, którą właśnie jest właśnie polaryton.
– Polarytony są zatem częściowo światłem, a częściowo materią i posiadają dzięki temu unikalne własności, wynikające z połączenia obydwu światów – wyjaśnia stypendystka. – Ze względu na wkład fotonu zachowują się jakby były ultralekkie i bardzo szybkie, a zarazem pozwala to na badanie ich w standardowych eksperymentach optycznych i to właśnie ze spektroskopii optycznej korzystam w swoich badaniach.
Z drugiej strony część pochodząca od materii sprawia, że w odróżnieniu od samodzielnych fotonów, polarytony oddziałują ze sobą i można je kontrolować zewnętrznymi zmiennymi, takimi jak np. pola elektryczne i magnetyczne.
Zainteresowania naukowe Dąbrówki Biegańskiej skupiają się wokół badań polarytonów ekscytonowych - cząstek kwantowych, które bywają nazywane połączeniem światła i materii.
Polarytony ekscytonowe to złożone cząstki kwantowe, powstające w wyniku sprzężenia fotonów, czyli cząstek światła oraz ekscytonów, czyli par elektron-dziura w materiale półprzewodnikowym. Gdy fotony i ekscytony w półprzewodniku wymieniają ze sobą energię odpowiednio szybko, nie możemy mówić już o osobnych cząstkach, a o nowym bycie, tzw. kwazicząstce, którą właśnie jest właśnie polaryton.– Polarytony są zatem częściowo światłem, a częściowo materią i posiadają dzięki temu unikalne własności, wynikające z połączenia obydwu światów – wyjaśnia stypendystka. – Ze względu na wkład fotonu zachowują się jakby były ultralekkie i bardzo szybkie, a zarazem pozwala to na badanie ich w standardowych eksperymentach optycznych i to właśnie ze spektroskopii optycznej korzystam w swoich badaniach.
Z drugiej strony część pochodząca od materii sprawia, że w odróżnieniu od samodzielnych fotonów, polarytony oddziałują ze sobą i można je kontrolować zewnętrznymi zmiennymi, takimi jak np. pola elektryczne i magnetyczne.
– Dodatkowo polarytony są bozonami, przez co posiadają bardzo specyficzną właściwość – w odpowiednich warunkach kondensują do stanu nazwanego kondensatem Bosego-Einsteina. Tworzą w tych warunkach nową fazę materii kwantowej, w której wszystkie cząstki zachowują się jakby stanowiły jedną dużą falę materii emitującą koherentne promieniowanie, podobnie jak w przypadku laserów – mówi Dąbrówka Biegańska.
Ich unikalne własności można wykorzystać, aby wytwarzać lepsze i bardziej energooszczędne źródła światła, prowadzić szybkie obliczenia, realizować sieci neuronowe, symulować inne, trudniejsze układy i wiele innych.
W czasie doktoratu Dąbrówka Biegańska wyjeżdżała na liczne staże naukowe, była m.in. na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu w Sheffield (Wielka Brytania), w Instytucie Nanotechnologii CNR-NANOTEC w Lecce (Włochy) oraz w Centrum Fizyki Nieliniowej Australijskiego Uniwersytetu Narodowego w Canberze (Australia).
Ich unikalne własności można wykorzystać, aby wytwarzać lepsze i bardziej energooszczędne źródła światła, prowadzić szybkie obliczenia, realizować sieci neuronowe, symulować inne, trudniejsze układy i wiele innych.
W czasie doktoratu Dąbrówka Biegańska wyjeżdżała na liczne staże naukowe, była m.in. na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu w Sheffield (Wielka Brytania), w Instytucie Nanotechnologii CNR-NANOTEC w Lecce (Włochy) oraz w Centrum Fizyki Nieliniowej Australijskiego Uniwersytetu Narodowego w Canberze (Australia).
Katarzyna Posmyk
W ramach swojej pracy doktorskiej „Understanding correlation between structural and excitonic properties of soft two-dimensional perovskites” Katarzyna Posmyk bada właściwości optoelektroniczne dwuwymiarowych (2D) perowskitów.
– Te struktury stanowią szczególną klasę materiałów półprzewodnikowych, wykazują wiele interesujących właściwości fizyko-chemicznych, szczególnie istotnych do zastosowań w fotowoltaice oraz w emiterach światła białego. Dodatkowo 2D perowskity znacznie różnią się własnościami od „klasycznych” półprzewodników, co pociąga za sobą konieczność ich dokładnego zbadania, zrozumienia i opracowania nowych, dokładniejszych modeli fizycznych – wyjaśnia laureatka.
Laureatka obecnie prowadzi obszerne badania 2D perowskitów wykorzystując metody spektroskopii optycznej. – Dzięki temu mogę dokładniej poznać właściwości optoelektroniczne archetypowego 2D perowskitu (PEA)2PbI4 – mówi Katarzyna Posmyk. – Ze względu na duże energie wiązania ekscytonu, własności perowskitów są zdominowane przez efekty ekscytonowe zarówno w temperaturze kriogenicznej, jak i w pokojowej.
Znajomość właściwości ekscytonowych, takich jak struktura subtelna ekscytonu, jest bardzo istotna z punktu widzenia potencjalnych zastosowań tych materiałów. W zależności od tego, czy najniżej energetycznie położony stan jest jasny, czy ciemny materiał będzie wydajnie emitował światło lub rozpraszał energię w inny sposób, np. w postaci ciepła.
Katarzyna Posmyk pracę doktorską realizuje zarówno w Polsce, jak i we Francji, w ramach programu Cotutelle Internationale. Na PWr jej promotorem jest dr hab. inż. Michał Baranowski, prof. uczelni z Wydziału Podstawowych Problemów Techniki. We Francji pracuje w Narodowym Laboratorium Wysokich Pól Magnetycznych w Tuluzie (Laboratoire National des Champs Magnétiques Intenses – LNCMI), pod opieką prof. Pauliny Płochockiej.
– To jedyny ośrodek w Europie, w którym znajduje się infrastruktura pozwalająca na pomiary w tak wysokich polach magnetycznych, które okazały się szczególnie skutecznym narzędziem do badań interesujących mnie zjawisk – opowiada stypendytska. – Połączenie spektroskopii optycznej z ekstremalnie wysokim polem magnetycznym zapewni lepsze zrozumienie fundamentalnych właściwości fizyko-chemicznych tych fascynujących materiałów i wskaże drogę w kierunku nowych zastosowań.
Cansu Iraz Seyrek Şik
Doktorantka na Wydziale Architektury PWr. Tytuł licencjata uzyskała w 2016 r. w dziedzinie architektury na Uniwersytecie Technicznym Yıldız. Z kolei tytuł magistra uzyskała w dziedzinie kontroli środowiska i technologii budowlanych na Uniwersytecie Technicznym w Stambule w 2020 r.
Laureatka pochodzi z Turcji. Licencjat z architektury obroniła w 2016 r. na Yıldız Technical University, a pracę magisterską na kierunku Environmental Control and Building Technologies na Istanbul Technical University w 2020 r.
– Moje zainteresowania badawcze związane są ze zrównoważonymi technologiami w budownictwie m.in. wertykalnymi zielonymi fasadami, fasadami kinetycznymi, energooszczędnymi budynkami i oceną oddziaływania na środowisko elementów budowlanych – mówi Cansu Iraz Seyrek Şık, która obecnie, pod opieką prof. Barbary Widery z Wydziału Architektury, przygotowuje pracę doktorską na temat zielonych fasad kinetycznych
Stypendystka zajęła m.in. drugie miejsce w konkursie Komisji Europejskiej New European Bauhaus Prizes 2022 z projektem „Modular Shutter Gardens” zgłoszonym w kategorii Rising Star-Reconnecting with Nature. Prototyp jej projektu koncepcyjnego jest obecnie prezentowany w Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie.
Cansu Iraz Seyrek Şık jest współautorką artykułów „Sustainability-Related Parameters and Decision Support Tools for Kinetic Green Façades” oraz „A Conceptual Framework for the Design of Energy-Efficient Vertical Green Façades”.
Maciej Lipok
Swoją pracę doktorską „Właściwości optyczne chiralnych heterostruktur z nanocząstkami złota” przygotowuje pod opieką dr hab. inż. Joanny Olesiak-Bańska, prof. uczelni z Wydziału Chemicznego.
– Celem moich badań jest przede wszystkim zrozumienie, jakie nowe właściwości optyczne występują w chiralnych heterostrukturach, czyli takich materiałach, które składają się z chiralnej matrycy, na przykład jakiegoś białka oraz nanocząstek złota – wyjaśnia Maciej Lipok.
W swojej pracy wykorzystuje liczne techniki z zakresu spektroskopii czy mikroskopii nanostruktur, jak i opracowuje nowe, bazujące na nieliniowych zjawiskach optycznych, a pozwalające jeszcze lepiej zdefiniować niezwykłe właściwości badanych przez niego materiałów. – Wyniki moich badań mogą pomóc w opracowywaniu nowych metod selektywnego wykrywania oraz obrazowania niektórych chiralnych biomateriałów, jak na przykład złogi amyloidowe, czyli agregaty białkowe związane z chorobami eurodegeneracyjnymi – mówi stypendysta.
Paweł Majewski
Pracuje nad doktoratem „Metody uczenia maszynowego do fenotypowania biosystemów owadów na przykładzie pszczoły miodnej i mącznika młynarka”. Praca powstaje pod opieką dwóch promotorów: dr. hab. inż. Roberta Burduka, prof. uczelni z Wydziału Informatyki i Telekomunikacji oraz dr. hab. inż. Jacka Reinera, prof. uczelni z Wydziału Mechanicznego.
Zainteresowania naukowe stypendysty obejmują rozwiązania dla precyzyjnego rolnictwa i precyzyjnej hodowli, wykorzystujące metody uczenia maszynowego i widzenia komputerowego.
– W swoich badaniach skupiam się na fenotypowaniu biosystemów owadów, co ze względu na zmienne w czasie warunki akwizycji danych, gęste sceny oraz trudność uzyskania reprezentatywnych zbiorów danych, stanowi wyzwanie – wyjaśnia Paweł Majewski.
Opracowane przez niego rozwiązania, we współpracy z badaczami z laboratorium widzenia maszynowego (MVLab), już wspierają współpracujących z nimi hodowców i przyczyniły się do znacznego zwiększenia efektywności produkcji.
W 2023 r., w ramach stypendium Funduszu Wyszehradzkiego, odbył staż w Biophotonics and Bioimaging Laboratory na National Taiwan University pod kierownictwem profesora Ta-Te Lin. – To jeden z czołowych zespołów na świecie, zajmujący się zagadnieniami precyzyjnego rolnictwa i precyzyjnej hodowli – dodaje Paweł Majewski.
Grzegorz Gomółka
W ramach swojej rozprawy doktorskiej poszukuje nowych metod i konfiguracji pomiarowych w laserowej detekcji gazów w podczerwieni. Promotorem jego pracy jest dr hab. inż. Michał Nikodem (Wydział Podstawowych Problemów Techniki), z którym współpracuje już czwarty rok.
– W szczególności skupiam się na zastosowaniu w układach czujnikowych światłowodów z pustym rdzeniem, który można wypełnić gazem w celu obserwacji odziaływania z nim rozchodzącego się we włóknie światła – mówi Grzegorz Gomółka, który za swoje największe osiągnięcie uważa opracowanie metod pomiarowych oraz rozwiązań technicznych, które zbliżają tę nową technologię do zastosowań w realnych warunkach pomiarowych.
– Światłowodowy czujnik metanu, który zbudowałem, przez miesiąc mierzył stężenie tego gazu we wrocławskim powietrzu. Była to pierwsza tego typu demonstracja na świecie – opowiada stypendysta.
W ramach doktoratu bierze udział w dwóch projektach naukowych, z których jeden (Diamentowy Grant) prowadzi. Obecnie przebywa na półrocznym stażu naukowym na Uniwersytecie Princeton w USA. – Pracuję tam nad nową techniką detekcji gazów wykorzystującą spektroskopię fourierowską oraz optyczne grzebienie częstotliwości uzyskane z kwantowych laserów kaskadowych -– mówi Grzegorz Gomółka.
Za osiągnięcia naukowe i zaangażowanie w prowadzenie oddziału SPIE na Politechnice Wrocławskiej otrzymał w 2023 r. stypendium SPIE Optics and Photonics Education Scholarship.
Kamil Krzywiński
Swój doktorat pt. „Wieloskalowa ocena wpływu szoku termicznego na właściwości przyjaznych dla środowiska kompozytów polimerowo-cementowych modyfikowanych recyklingowym kruszywem drobnym” przygotowuje pod kierunkiem promotora prof. Łukasza Sadowskiego z Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego.
– Moje zainteresowania naukowe skupiają się na analizie wpływu obciążeń termicznych na kompozyty polimerowo-cementowe – mówi laureat. – Do oceny trwałości badanych przeze mnie materiałów biorę pod uwagę obciążenia krótko oraz długotrwałe. Staram się również zwrócić szczególną uwagę na zmianę sposobu wytwarzania materiałów budowlanych poprzez wykorzystanie materiałów odpadowych pochodzących z rozbiórki obiektów budowlanych.
Stosując recyklingowe kruszywo drobne w posadzkach przemysłowych Kamil Krzywiński jest w stanie zredukować zużycie podstawowych surowców oraz zwiększyć ich odporność na działanie szoku termicznego.
– Moje zainteresowania naukowe skupiają się na analizie wpływu obciążeń termicznych na kompozyty polimerowo-cementowe – mówi laureat. – Do oceny trwałości badanych przeze mnie materiałów biorę pod uwagę obciążenia krótko oraz długotrwałe. Staram się również zwrócić szczególną uwagę na zmianę sposobu wytwarzania materiałów budowlanych poprzez wykorzystanie materiałów odpadowych pochodzących z rozbiórki obiektów budowlanych.
Stosując recyklingowe kruszywo drobne w posadzkach przemysłowych Kamil Krzywiński jest w stanie zredukować zużycie podstawowych surowców oraz zwiększyć ich odporność na działanie szoku termicznego.
Dorota Tomaszewska-Rolla
Pracę doktorską „Metody generacji optycznych grzebieni częstotliwości w zakresie średniej podczerwieni dla potrzeb spektroskopii laserowej” przygotowuje pod kierunkiem promotora dr. hab. inż. Grzegorza Sobonia, prof. uczelni z Wydziału Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów.
Na co dzień zajmuje się badaniem i konstruowaniem źródeł promieniowania laserowego w zakresie średniej podczerwieni do spektroskopii laserowej.
– Ten region spektralny jest szczególnie interesujący ze względu na występujące tam linie absorpcyjne wielu molekuł – mówi laureatka. – Dzięki konstruowanym przeze mnie laserom możliwe jest wykrycie śladowych ilości gazów, na przykład gazów cieplarniach, substancji toksycznych, wybuchowych lub takich, które mogą świadczyć o występowaniu życia na innych planetach.
Badania do doktoratu prowadzi w ramach programu Diamentowy Grant. Jest też laureatką stypendium Start Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.
Na co dzień zajmuje się badaniem i konstruowaniem źródeł promieniowania laserowego w zakresie średniej podczerwieni do spektroskopii laserowej. – Ten region spektralny jest szczególnie interesujący ze względu na występujące tam linie absorpcyjne wielu molekuł – mówi laureatka. – Dzięki konstruowanym przeze mnie laserom możliwe jest wykrycie śladowych ilości gazów, na przykład gazów cieplarniach, substancji toksycznych, wybuchowych lub takich, które mogą świadczyć o występowaniu życia na innych planetach.
Badania do doktoratu prowadzi w ramach programu Diamentowy Grant. Jest też laureatką stypendium Start Fundacji na rzecz Nauki Polskiej.
Dorota Szypulska
Przygotowywana przez nią rozprawa doktorska poświęcona jest zwiększeniu biodegradowalności osadu przefermentowanego powstającego w procesie fermentacji metanowej z wykorzystaniem grzybów białej zgnilizny. Jej promotorem jest prof. Małgorzata Kabsch-Korbutowicz z Wydziału Inżynierii Środowiska, a promotorem pomocniczym dr inż. Kamil Janiak również z W7.
– Moje zainteresowania naukowe skupiają się wokół metod wykorzystywanych do zwiększenia biodegradowalności osadów ściekowych oraz maksymalizacji odzysku energii z procesu oczyszczania ścieków – mówi Dorota Szypulska.
Komisje stypendialne w każdej kategorii wskazały też wyróżnionych. Wśród nich znalazło się dziesięć osób reprezentujących PWr:
- Julia Lenczewska (Stypendium im. Hugona Steinhausa),
- Dominika Benkowska-Biernacka, Natalia Pudełko-Malik, Karolina Stefańska (Stypendium im. Maxa Borna),
- Ewelina Gacka, Manuela Grelich-Mucha, Przemysław Pietrzak (Stypendium im. Jana Mozrzymasa),
- Agnieszka Chowaniec-Michalak, Sindu Daniarta, Paweł Zielonka (Stypendium im. Mariana Suskiego).
