Zajęcia, które odbywają się w Laboratorium Wysokich Napięć, potrafią dostarczyć wiele emocji. Pracownia początkowo mieściła się w budynku A-5, potem w piwnicy A-1, ostatecznie ulokowano ją w nowo wybudowanym gmachu D-1, gdzie znajduje się do dziś.

Fotografia przedstawia pokaz z użyciem generatora wielkich częstotliwości w Laboratorium Wysokich Napięć, a dokładnie próbę izolatorów trzonowych przy napięciu udarowym. Zdjęcie zostało zrobione pod koniec lat 60., a jego autorem był znany wrocławski fotoreporter Tadeusz Drankowski.

Do 1946 roku laboratorium znajdowało się prawdopodobnie w obecnej sali w 116 w budynku A-5. Dysponowało nowoczesnym sprzętem – transformatorami o różnych zakresach napięcia, dyszą Körtinga do wytwarzania sztucznego deszczu, generatorem udarowym czy oscylografem katodowym.

Po utworzeniu polskiej uczelni technicznej laboratorium przeniesiono do sali gimnastycznej, która mieściła się w piwnicy gmachu A-1. W 1953 roku ówczesna Katedra Wysokich Napięć ulokowana została w budynku D-1. Do dyspozycji miała trzy laboratoria wysokich napięć – halę dużą, halę małą i laboratorium studenckie.  W 1963 roku dużą halę wyposażono w transformator 800 kV, generator udarów piorunowych 1,8 MV, a także transformator 160 kV o dużym prądzie zwarcia.

Sukcesywnie wyposażenie pracowni (znajdującej się na Wydziale Elektrycznym) wzbogacało się i obecnie jest to laboratorium, które zajmuje się nie tylko działalnością dydaktyczną, ale też wykonywaniem badań wysokonapięciowych układów probierczych i pomiarowych.

Od kilku lat w ramach Dolnośląskiego Festiwalu Nauki organizowane są pokazy wyładowań elektrycznych dla szerszej publiczności. Jest więc szansa, żeby na własne oczy zobaczyć ten elektryzujący spektakl naukowy.

Więcej ciekawostek z 75-letniej przeszłości Politechniki Wrocławskiej na stronie internetowej uczelni, w zakładce o Politechnice. O ponadstuletniej historii laboratorium można poczytać także tutaj.

Fotografia znajduje się w zbiorach Muzeum Politechniki Wrocławskiej.