Pasjonat biegów z przeszkodami, pracuje w Dziale Współpracy Międzynarodowej PWr.

„Bieganie z przeszkodami jest świetne, bo tam zawsze się coś dzieje. Podciągasz się na drążkach, by za chwilę brodzić w wodzie i czołgać się pod zasiekami. Nie brakuje też błota, bo trasy są tak układane, by nie dało się ich ukończyć czystym.

Zawsze byłem miłośnikiem sportu. Na początku siatkówki, na studiach przerzuciłem się na wspinaczkę. Na biegi z przeszkodami trafiłem trochę przypadkowo. Znajomi namówili mnie, by pojechać z nimi na zawody do Poznania. Spodobało mi się i od kilku lat startuję już na trudniejszych dystansach, głównie w Runmageddonie.

Choć biegiem pokonuję 300-400 km miesięcznie, to za samym bieganiem nie przepadam. Traktuję je bardziej jako jeden z elementów przygotowujących do zawodów, podobnie jak ćwiczenia siłowe. Ponadto uprawiam wspinaczkę, co pomaga w przygotowaniu do pokonywania przeszkód. Plan treningowy układam sam i udaje mi się to też połączyć z pracą. Trening biegowy zaliczam w drodze do pracy, a później biegnę jeszcze na ściankę.

Najtrudniejsze jest utrzymanie systematyczności i odpowiedniej diety, a najlepszym lekarstwem na spadki motywacji są regularne starty. Tak naprawdę to biegam jednak dzięki wsparciu żony. Razem trzymamy dietę i jeździmy na zawody, spędzając dzięki temu sporo czasu ze sobą.

Największą satysfakcję daje mi poprawianie swoich wyników. Pierwszego biegu w Runmageddonie nie ukończyłem. W kolejnym dotarłem do mety, choć przez tydzień dochodziłem do siebie, ale już na ostatnich mistrzostwach Polski byłem 7. Startowałem też w biegu górskim na 47 km, który odbył się w Harrachovie. To był – póki co – mój najdłuższy dystans. Do mety dotarłem w ok. 8 godzin.

Chociaż w zawodach ciągle walczę bardziej sam ze sobą niż z rywalami, to moim celem jest zdobycie podium. Chciałbym też kiedyś spróbować swoich sił w biegach z przeszkodami organizowanymi w bardziej ekstremalnych warunkach np. na Saharze lub na Kaukazie”.