Specjalista od cyberbezpieczeństwa, ale też wielki pasjonat sztuki filmowej, zwłaszcza dramatów psychologicznych i niemieckiego ekspresjonizmu. Opiekun Dyskusyjnego Klubu Filmowego Politechniki Wrocławskiej.

„Wspominam to jak objawienie. Pojawiam się w gmachu głównym, by rozpocząć studia. W holu wisi drewniana gablota DKF, a w niej afisz o cyklu filmowym Federica Felliniego. Pamiętam jak dziś, że nagle przed oczami stanęły mi opowieści rodziców, którzy chodzili po DKF-ach w Łodzi. Od razu wiedziałem, że chcę podążyć ich śladem.

Moja pasja do kina narodziła się w okresie liceum. Wtedy odkryłem jak bogatą i wszechstronną dziedziną sztuki jest film i wszelka jego forma. Z kilkoma kolegami z klasy zaczęliśmy eksplorować antypody kinematografii i zgłębiać różne gatunki filmowe starając się jednocześnie dostrzegać subtelności, które pozostawił nam reżyser.

Moim ulubionym gatunkiem są dramaty psychologiczne. Lubię, kiedy film odciska piętno na widzu, kiedy go ubogaca, niekoniecznie piękną estetyką, ale pozostawia ślad, który w jakimś stopniu go zmienia, skłania do refleksji, inspiruje do myślenia i buduje jego świadomość. Mam też szczególny sentyment do okresu ekspresjonizmu niemieckiego. Często wracam więc do jego estetyki i tytułów pokroju „Gabinet Dr Caligari”, „Nosferatu: Symfonia Grozy” czy „Metropolis”.

Magia filmu dalej przyciąga młodych ludzi, ale czy magia kina też? Tego nie byłbym taki pewien. Zmieniają się formy przekazu filmowego i obecnie mnóstwo produkcji dostępnych jest w modelu streamingu wideo online. To sprawia, że oglądamy je inaczej.

Wierzę, że kameralna atmosfera i niezmienna od 1965 roku formuła DKFu (prelekcja – projekcja – dyskusja) wnosi coś niezwykłego do poznawania sztuki filmowej.

Warto się angażować w działalność naszego klubu. Pokazujemy wiele znakomitych filmów, na które sami byście nigdy nie wpadli. Często się zdarza, że jakiś film wzbudza tak ogromne emocje, że z dyskusją wychodzimy nawet poza mury sali kinowej”.