Naukowiec z Wydziału Matematyki, czołowy polski gracz w rankingu Polskiej Federacji Scrabble, wielokrotny mistrz Polski.

„Upór – od tego wszystko się zaczęło. Kiedy miałem 4 lata, mój starszy brat i tato nie pozwalali mi zagrać z nimi w grę słowną podobną do Scrabble, twierdząc że jest dla mnie za trudna. Zacząłem się uczyć, żeby pokazać, że się mylą. Skończyło się na profesjonalnych treningach i trzech tytułach mistrza Polski w Scrabble! Inne tytuły i nagrody przestałem już liczyć.

Jak zostać zawodowym scrabblistą? Kiedyś spędzałem po 4–5 godzin dziennie na zapamiętywaniu słów dopuszczonych do użycia przez oficjalny słownik Polskiej Federacji Scrabble. Teraz – w trakcie urlopu naukowego na stanowisku Postdoctoral Researcher w Basque Center for Applied Mathematics w Hiszpanii – ćwiczę tylko 30–60 minut dziennie, żeby nie wypaść z formy. Trenuję układanie słów na czas, a przed turniejem rozgrywam partie dla odzyskania »wyczucia« planszy.

Ta pozornie słowna gra wymaga oczywiście wyczucia językowego, ale można ją także rozpatrywać w kategoriach czysto matematycznych. Przydaje się myślenie strategiczne, które tutaj sprowadza się do używania rachunku prawdopodobieństwa i statystyki. Gra ma w sobie pierwiastek losowości, więc nawet przy dobrym przygotowaniu nie ma się pełnego wpływu na wynik, ale podczas zawodów zawsze powtarzam sobie, że szczęściu trzeba pomagać!

Nie tylko w Scrabble angażuję się w pełni. Kiedy próbuję rozwiązać problem matematyczny, potrafię pracować po 12–14 godzin dziennie. Taka intensywność wymaga dbania o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne. Tutaj przychodzi z pomocą inna pasja – biegi górskie. Pozwalają mi zachować dobrą kondycję i świeży umysł, a przy tym odpocząć na łonie natury.

Mało brakowało, a nie zostałbym matematykiem. Od 4. roku życia gram na fortepianie i początkowo z tym łączyłem swoją przyszłość. Wybrałem jednak drogę naukową i nie żałuję. Dziś muzyka to hobby, a do fortepianu siadam, żeby wyrazić emocje przez improwizację”.