Absolwent Politechniki Warszawskiej. Z naszą uczelnią związany od 1946 do 1960 roku. Miał duże zasługi w powojennej odbudowie i organizacji wrocławskiej uczelni. Był kierownikiem Katedry Technologii Związków Organicznych II (1947-1960), prorektorem (1949-1951) i rektorem PWr (1951-1960).

 Następnie powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował pracę naukowo-dydaktyczną. Od 1961 r. pracował na Politechnice Warszawskiej, a w latach 1965-1969 pełnił funkcję rektora tej uczelni, przyczyniając się do istotnych zmian organizacyjnych. Z jego inicjatywy powstał nowy kierunek studiów, dostosowany do potrzeb ówczesnego rynku pracy – inżynieria chemiczna, powołano Instytut Inżynierii Materiałowej na Wydziale Mechanicznym Energetyki i Lotnictwa oraz ustanowiono nowy terminarz przyjęć na studia, umożliwiając kandydatom rekrutację w dwóch terminach – w lipcu i w lutym.

Przyczynił się do powstania Międzynarodowego Instytutu Niskich Temperatur we Wrocławiu i Międzynarodowego Centrum Matematycznego im. Stefana Banacha w Warszawie.

Aktywnie działał w Polskiej Akademii Nauk: był członkiem korespondentem oraz członkiem rzeczywistym, a także działał w prezydium PAN, był sekretarzem naukowym, a w latach 1972–74 wiceprezesem akademii. Należał do wielu rad naukowych i towarzystw, m.in. Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego i Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego.

Specjalizował się w badaniach związanych z balistyką wewnętrzną, materiałami wybuchowymi i technikami spalania. Swoje doświadczenia i wiedzę zawarł w książkach i licznych artykułach, m.in. na łamach „Wiadomości Chemicznych”, „Zeszytów Naukowych Politechniki Wrocławskiej” i „Archiwum Budowy Maszyn”.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1951), Krzyżem Oficerskim (1954) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1974).

W 1961 r. został pierwszym doktorem honoris causa Politechniki Wrocławskiej, otrzymał też Medal za Wybitne Zasługi dla Rozwoju PWr. Tytuł doktora honoris causa w 1976 r. przyznała mu również Politechnika Warszawska. 

Na dziedzińcu PWr znajduje Skwer im. prof. Dionizego Smoleńskiego, na którym stoi także jego popiersie.

Przed wojną był pracownikiem naukowym Politechniki Lwowskiej i dyrektorem Państwowej Szkoły Budownictwa w Jarosławiu. Od 1946 r. związany z Politechniką Wrocławską. W 1949 r. został pierwszym dziekanem Wydziału Architektury naszej uczelni.

Kierował odbudową i konserwacją wielu wrocławskich i dolnośląskich zabytków m.in. kościoła św. Marii Magdaleny we Wrocławiu czy też kościoła parafialnego w Świętej Katarzynie i ratusza w Lubaniu. Zbudował nowy budynek Wydziału Chemicznego PWr (bud. A-2).

Jego uczniowie i współpracownicy, wśród których byli prof. Olgierd Czerner i prof. Tadeusz Zipser, wspominali go jako świetnego rysownika, poliglotę i człowieka renesansu.

Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski i Złoty Krzyż Zasługi (1937).

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Po wojnie działał na Politechnice Śląskiej i w Wyższym Urzędzie Górniczym. Po uzyskaniu doktoratu w 1950 r. przeniósł się na PWr i został kierownikiem Katedry Budownictwa Przemysłowego. Następnie pełnił funkcję dziekana Wydziału Budownictwa i prorektora uczelni.

Przyczynił się do rozwoju naukowego Wydziału Budownictwa, organizując zebrania naukowe dla kadry. Skutecznie sprzeciwił się decyzji ministerstwa, które chciało zlikwidować studia magisterskie na kierunku konstrukcji budowlanych. Specjalizował się w mechanice gruntów i skał.

Był wybitnym autorytetem w dziedzinie reologii i mechaniki gruntów i twórcą podstaw reologii gruntów. Stworzył zespoły naukowe Podstaw Reologii, Reologii Gruntów i Skał, Fundamentowania i Zastosowań Przemysłowych oraz Hydrogeologii i Geologii Inżynierskiej.

Należał do grona inicjatorów powstania na uczelni Wydziału Górniczego. Członek korespondent PAN. Doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej (1985) i Wrocławskiej (1985). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wybitne Zasługi dla Rozwoju Politechniki Wrocławskiej.

W 1999 roku gmach dawnego Instytutu Budownictwa Politechniki Wrocławskiej został nazwany imieniem Igora Kisiela.

Założyciel na PWr Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Twórca szkół naukowych „Dźwignice i urządzenia transportowe” oraz „Maszyny budowalne i przeróbcze”.

Kierował Katedrą Maszyn Dźwigowych i Urządzeń Transportowych oraz Instytutem Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn. Autor wielu książek, publikacji i projektów konstrukcyjnych maszyn dźwigowych.

Każdego roku na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym oraz Mechanicznym organizowany jest konkurs jego imienia na najlepsze prace dyplomowe w dziedzinie mechaniki i budowy maszyn.

Odznaczony Krzyżem Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, medalem za wybitne zasługi dla Dolnego Śląska oraz odznaką Budowniczego Wrocławia.

W 1905 r. rozpoczął we Lwowie studia z filozofii i matematyki. Po roku przeniósł się do Getyngi. Tam w latach 1906-1911 studiował matematykę, a także dyscypliny objęte ogólną nazwą matematyki stosowanej, ponadto zaś astronomię. 10 maja 1911 r. uzyskał doktorat.

Pod wpływem kontaktów z Feliksem Kleinem, który założył w Getyndze Stowarzyszenie dla Popierania Matematyki Czystej i Stosowanej, Carlem Runge, dyrektorem Instytutu Matematyki Stosowanej i Constantinem Carathéodory, ówczesnym docentem matematyki – rozwinęły się zainteresowania Steinhausa zastosowaniami matematyki.

W 1917 r. na krakowskich Plantach dokonał swojego największego odkrycia – talentu matematycznego Stefana Banacha, co zostało udokumentowane w postaci „ławeczki matematycznej” na Plantach w pobliżu Wawelu.

Habilitację uzyskał na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w 1918 r. Dwa lata później otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Prowadził tam intensywne badania z szeregów trygonometrycznych, analizy funkcjonalnej i podstaw teorii prawdopodobieństwa.

Od 1945 r. organizował życie uniwersyteckie we Wrocławiu. Był m.in. pierwszym dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii, wspólnego dla Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej. Twórca dwóch szkół matematycznych: analizy funkcjonalnej (wspólnie ze Stefanem Banachem) we Lwowie i zastosowań matematyki we Wrocławiu.

Od 1945 r. był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Pełnił funkcję kierownika działu zastosowań przyrodniczych i gospodarczych Instytutu Matematycznego PAN, której był członkiem rzeczywistym (od 1952 r.). Na polu analizy matematycznej współpracował z prof. Janem Mikusińskim i prof. Ewą Krzywicką-Blum.

Głównymi dziedzinami jego badań były szeregi trygonometryczne i ortogonalne, zagadnienia sumowalności. Wiele jego prac ma zasadnicze znaczenie w ścisłych sformułowaniach podstaw rachunku prawdopodobieństwa opartym na teorii miary i teorii mnogości. Wśród jego prac wiele miejsca zajmowały zastosowania matematyki do różnych dyscyplin, m.in. biologii, medycyny, statystyki.

Był autorem unikatowego, popularyzującego matematykę „Kalejdoskopu matematycznego” (wyd. 1938 po polsku i angielsku, przetłumaczony na 10 języków) i kilku innych książek popularnonaukowych. W 1960 r. otrzymał Nagrodę „Problemów” za osiągnięcia w dziedzinie popularyzowania nauki.

Absolwent Oficerskiej Szkoły Inżynierii oraz Politechniki Warszawskiej, gdzie obronił pracę dyplomową na temat wytwarzania modulacji fal decymetrowych. W roku akademickim 1929/1930 odbył roczne studia w Wyższej Szkole Elektrotechnicznej w Paryżu. Do wybuchu II wojny światowej pracował jako wykładowca w Szkole Podchorążych oraz w biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności w Warszawie.

Był członkiem reprezentacji narodowej w szermierce na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles (1932, brązowy medal) i w Berlinie (1936). We wrześniu 1939 r. został dowódcą łączności w Dowództwie Obrony Warszawy, za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1939-1945 był jeńcem oflagu w Niemczech.

Z Politechniką Wrocławską związany od 1947 r., gdy objął stanowisko adiunkta w Katedrze Fizyki na połączonych w tym czasie PWr i UWr. W 1948 r. przeniósł się do Katedry Radiotechniki na Wydziale Mechaniczno-Elektrotechnicznym. W 1951 r. został mianowany na stanowisko zastępcy profesora na nowo powstałym Wydziale Łączności.

Od 1954 r. kierował Katedrą Podstaw Telekomunikacji na Wydziale Łączności. Jego prace badawcze koncentrowały się na doskonaleniu spektrometru EPR. Zajmował się również teorią i praktyką obwodów mikrofalowych oraz nietelekomunikacyjnymi zastosowaniami mikrofal.

Pracując na uczelni, nie porzucił swojej przedwojennej pasji – szermierki – i w 1950, w barwach AZS Wrocław, wywalczył mistrzostwo Polski w szabli.

Podczas wydarzeń marcowych w 1968 r. wziął udział w demonstracjach studenckich. Pomimo licznych osiągnięć naukowych jego bezkompromisowa postawa wobec rzeczywistości PRL spowodowała, że profesurę otrzymał dopiero w 1974. Do emerytury był kierownikiem Zakładu Teorii Techniki Mikrofalowej.

Laureat Srebrnego Krzyża Zasługi (1932) oraz węgierskiego Orderu Zasługi (1934). W uznaniu zasług i postawy moralnej profesora, tak w młodości, jak również w trudnych latach PRL papież Jan Paweł II wręczył mu medal Pro Ecclesia et Pontifice.

W 1994 r. budynkowi C-5 nadano imię prof. Mariana Suskiego, a w grudniu 2005 r. w holu odsłonięto jego płaskorzeźbę.

W 1924 r. ukończył Gimnazjum Humanistyczne im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu i rozpoczął studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Lwowskiej. Po studiach został asystentem profesora Wiktora Jakóba, kierownika Katedry Chemii Nieorganicznej.

W 1930 r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych, w 1935 r. habilitował się w zakresie chemii fizycznej. W sierpniu 1938 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym chemii nieorganicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Na tej uczelni kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej. W czasie wojny był nauczycielem chemii w średniej chemicznej szkole zawodowej i brał czynny udział w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim.

We wrześniu 1945 r. wyjechał ze Lwowa do Wrocławia. W latach 1945-52 był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, a w latach 1950-52 dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii. W 1948 zorganizował pierwszy powojenny Walny Zjazd Polskiego Towarzystwa Chemicznego we Wrocławiu.

Był członkiem korespondentem, a następnie członkiem rzeczywistym PAN. Od 1963 r. należał do prezydium, w latach 1968-71 był wiceprezesem, a w latach 1972-77 prezesem Polskiej Akademii Nauk. W latach 1963-1968 był dyrektorem Instytutu Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich Politechniki Wrocławskiej.

Wspólnie z profesorem Romanem S. Ingardenem zorganizował we Wrocławiu w latach 1966-1967 Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, a dwa lata później Międzynarodowe Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur PAN i był dyrektorem tej placówki aż do śmierci.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1950), Krzyżem Kawalerskim za zasługi położone w pracy naukowej i dydaktyczno-wychowawczej (1952) i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w dziedzinie nauki (1954).

Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1976). Laureat nagrody wrocławskiego środowiska naukowego za rozwój i integrację tego środowiska (1978) oraz Medalu im. Mariana Smoluchowskiego (1979).

W 1953 r. (tom 1) i 1954 r. (tom 2) wydany został jego podręcznik „Chemia nieorganiczna” – następnie wielokrotnie wznawiany i poprawiany. Od 1977 r. ukazywał się jako „Chemia nieorganiczna. Podręcznik chemii ogólnej i nieorganicznej dla wydziałów chemicznych politechnik i uniwersytetów”.

Pracę na PWr zaczął w 1946 r. Kierował Katedrą Wysokich Napięć, był dziekanem Wydziału Mechaniczno-Elektotechnicznego oraz pierwszym dziekanem Wydziału Elektrycznego. Z jego inicjatywy powstał gmach Wydziału Elektrycznego przy pl. Grunwaldzkim.

Twórca wrocławskiej szkoły naukowej materiałoznawstwa elektrycznego i elektrotechnologii. Założył i przez wiele lat kierował Wrocławskim Towarzystwem Naukowym. Był też inicjatorem i pierwszym dyrektorem Wrocławskiego Oddziału Instytutu Elektrotechniki. Członek rzeczywisty PAN, członek Stowarzyszenia Wielkich Sieci Elektrycznych i Polskiego Komitetu Elektrotechnicznego.

Uhonorowany Krzyżem Niepodległości za działalność patriotyczną i udział w kampanii 1920 r., Medalem Komisji Edukacji Narodowej i tytułem Budowniczego Wrocławia. Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1979).

Jeden z najwybitniejszych polskich specjalistów z dziedziny hydromechaniki i maszyn hydraulicznych. Prekursor badań i prac doświadczalnych w dziedzinie wodomierzy, twórca założeń teoretycznych w polskim przemyśle wodomierzowym.

W 1946 roku zorganizował Komisję Słownictwa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego i był przewodniczącym tej Komisji, przekształconej później w Zakład Słownictwa Technicznego PKN, przewodniczył Komisji Słownictwa Mechaniki Teoretycznej i Hydromechaniki PKN.

Redagowany przez niego „Słownik mechaniki” ukazał się w języku polskim i wersji angielskiej. Stworzył słownik w układzie rzeczowym „Maszyny i urządzenia hydrauliczne – pojęcia podstawowe”, wydany przez PAN/PWN w 1974 roku. To prekursorskie dzieło zawiera 3 500 haseł z definicjami oraz równoważnikami pojęciowymi w językach: polskim, angielskim, francuskim, niemieckim i rosyjskim, z całokształtu ówczesnej wiedzy z dziedziny maszyn i urządzeń hydraulicznych.

Był doradcą technicznym Wrocławskiej Fabryki Wodomierzy, gdzie opracował projekt nowoczesnego laboratorium wodomierzowego. Jego działalność naukowa obejmowała m.in.: hydromechanikę techniczną, metrologię ze szczególnym uwzględnieniem hydrometrii, teorię podobieństwa mechanicznego.

Pracował w Szkole Inżynierskiej w Warszawie, gdzie wykładał hydromechanikę maszyn wodnych. Na początku 1956 roku objął Katedrę Mechaniki Cieczy i Gazów na Wydziale Inżynierii Politechniki Wrocławskiej. Prowadził tam wykłady z hydromechaniki oraz wykład z wirowych maszyn hydraulicznych na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Wrocławskiej.

Długoletni członek Rady Naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członek korespondent Akademii Nauk w Tuluzie.

Otrzymał m.in. Medal Niepodległości (1964, 1974), Indywidualną nagrodę II stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1967), zespołową nagrodę II stopnia Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1973) i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973).

Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. W 1977 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w Instytucie Organizacji i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej. W 1989 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk ekonomicznych na Wydziale Zarządzania i Informatyki Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. W roku 1989 został mianowany na stanowisko docenta, a w 1991 r. na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Organizacji i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej.

Kierował Zakładem Badań Operacyjnych i Zastosowań Informatyki, był dyrektorem Instytutu Organizacji i Zarządzania. Do jego najważniejszych osiągnięć należą prace z zakresu rozmytego programowania matematycznego, problemów szeregowania z rozmytymi i przedziałowymi parametrami oraz teorii zbiorów rozmytych.

Znajduje się na liście Top 2% najczęściej cytowanych naukowców na świecie.

Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i Medal Komisji Edukacji Narodowej. Był założycielem i wiceprezesem polskiego oddziału międzynarodowej organizacji INFORMS oraz członkiem Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, Polskiego Towarzystwa Matematycznego i Polskiego Towarzystwa Badań Operacyjnych i Systemowych.

Genialny chirurg, twórca polskiej i niemieckiej szkoły chirurgicznej, wynalazca narzędzi i nowych technik operacyjnych, profesor uczelni w Krakowie, Królewcu i niemieckim wówczas Wrocławiu.

Urodził się w Czerniowcach na Bukowinie, leżącej wówczas na terenie Cesarstwa Austrii. Jego ojciec był Polakiem, pochodzącym ze staropolskiego rodu szlacheckiego, a matką pruska szlachcianka Emilia Freiin von Damnitz.

W 1869 roku rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Niedługo potem, dzięki poparciu jednego z profesorów, otrzymał stypendium Fundacji Silbersteina. W 1875 roku uzyskał stopień doktora medycyny i został przyjęty do wiedeńskiej kliniki chirurgicznej Theodora Billrotha, uważanego dziś w Austrii za twórcę nowożytnej chirurgii. 

Tam objął kierownictwo polikliniki chirurgicznej, nie miał jednak możliwości prowadzenia badań naukowych. Z pomocą przyszedł mu wiedeński producent przyrządów medycznych i młodemu chirurgowi udało się skonstruować tzw. gastroskop Mikulicza. W 1881 roku przeprowadził on pierwszy na świecie zabieg, w którym rozpoznał endoskopowo raka dolnego odcinka przełyku.

W 1882 r. Jan Mikulicz-Radecki objął stanowisko kierownika katedry chirurgii w Krakowie. Pod jego kierownictwem klinika szybko się rozwijała i uchodziła za jedną z najlepszych w cesarstwie. W 1887 r. objął kierownictwo katedry kliniki chirurgicznej na Uniwersytecie Alberta w Królewcu.

W 1890 r. otrzymał powołanie na dyrektora nowo budowanej kliniki chirurgicznej we Wrocławiu. W kolejnych latach była ona przebudowywana jeszcze kilkakrotnie, aż do roku 1897 roku, gdy otwarto we Wrocławiu w pełni aseptyczny blok operacyjny – największy i najnowocześniejszy w ówczesnej Europie. Cztery lata później klinika pod kierownictwem prof. Mikulicza-Radeckiego wzbogaciła się o zakład ortopedyczny i salę do fizykoterapii. W 1899 roku otworzył dodatkowo prywatną klinikę, spełniającą najwyższe standardy medyczne.

Profesor Jan Mikulicz-Radecki cieszył się wielkim uznaniem także za granicą. W 1903 wygłosił w USA szereg wykładów, a w klinikach prowadził operacje pokazowe. Uzyskał trzy doktoraty honoris causa (Edynburg, Glasgow, Filadelfia) oraz 18 członkostw honorowych Towarzystw Naukowych.