TWOJA PRZEGLĄDARKA JEST NIEAKTUALNA.
Wykryliśmy, że używasz nieaktualnej przeglądarki, przez co nasz serwis może dla Ciebie działać niepoprawnie. Zalecamy aktualizację lub przejście na inną przeglądarkę.
Publikacja, której współautorką jest prof. Elżbieta Wojaczyńska z Wydziału Chemicznego, została opublikowana w Coordination Chemistry Reviews. Praca poświęcona jest sideroforom, czyli organicznym związkom chemicznym.
Artykuł przeglądowy „Różnorodność i użyteczność sideroforów arylotiazolinowych i arylooksazolinowych: Wyzwania chemii koordynacyjnej, aktywność biologiczna i wybrane zastosowania” przygotowali wspólnie naukowcy z Wydziału Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego, Uniwersytetu Ruhry w Bochum oraz Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej.
Poświęcony jest organicznym związkom chemicznym określanym jako siderofory. – Związki te mają zdolność do wiązania jonów żelaza – tłumaczy prof. Elżbieta Wojaczyńska z Wydziału Chemicznego PWr. – Wydzielane są one przez niektóre bakterie w celu wyłapywania tego pierwiastka ze środowiska, w którym jego ilość – w formie niezwiązanej – jest bardzo mała.
W publikacji naukowcy zaprezentowali przykłady syntez analogów takich sideroforów, które mogłyby naśladować te produkowane przez bakterie chorobotwórcze i w ten sposób je oszukiwać, np. dostarczając antybiotyki do ich komórek. Ponadto wskazano możliwości rozwoju tej tematyki i obszary jeszcze niewyeksploatowane.
– Moim wkładem w powstanie tej pracy był przegląd metod syntezy oraz analiza struktury kompleksów – wyjaśnia prof. Elżbieta Wojaczyńska. – Ponadto współpraca przy tym artykule z prof. Elżbietą Gumienną-Kontecką z Wydziału Chemii UWr stała się inspiracją do przygotowania wniosku grantowego we współpracy z Uniwersytetem Medycznym w Innsbrucku i Uniwersytetem Palackiego w Ołomuńcu.
Projekt „Artificial siderophores for molecular imaging applications” został dofinansowany przez Narodowe Centrum Nauki w ramach programu Opus 8 i wystartował z początkiem 2024. Naukowcy zajmują sie w nim syntezą nieinwazyjnych i nowatorskich analogów sideroforów w postaci chelatorów jonów metali, takich jak gal czy cyrkon, wykorzystywanych do obrazowania przebiegu infekcji.
