Urodził się w roku 1956 we Wrocławiu. W roku 1979 ukończył studia na kierunku matematyka na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej. Cztery lata później uzyskał w Instytucie Matematyki PWr stopień doktora nauk matematycznych pisząc pracę „Odwzorowania słabo-prawie okresowe na przestrzeniach zwartych” pod kierunkiem prof. Anzelma Iwanika. Habilitację otrzymał w roku 1996, a tytuł profesora w 2005 r.

Przez całą karierę naukową jest związany z Politechniką Wrocławską, a obecnie pracuje na Wydziale Matematyki.

Profesor Tomasz Downarowicz zajmuje się szeroko pojętą teorią układów dynamicznych. Współpracuje od lat ze specjalistami z wiodących ośrodków na świecie, sam będąc inicjatorem nowych i ważnych kierunków badań. Jego prace, cytowane przez najważniejszych matematyków w dziedzinie, uważane są za wybitne i stanowią inspirację dla dalszych studiów.

Zainteresowania badawcze profesora Downarowicza obejmują zarówno dynamikę topologiczną, jak i teorię ergodyczną, a w tym kontekście także teorię operatorów Markowa, teorię spektralną i teorię entropii. Szczególną rolę w obecnych badaniach zajmują działania grup ze średnią i ich zastosowania, między innymi w teorii liczb.

Dorobek prof. T. Downarowicza obejmuje 98 opublikowanych prac, z czego wiele ukazało się w czołowych czasopismach matematycznych, w tym: Inventiones Mathematicae, Journal d’Analyse, Israel Journal of Mathematics, Ergodic Theory and Dynamical Systems, International Mathematics Research Notices czy Memoirs of the American Mathematical Society.

Według serwisu Scopus jego prace były cytowane 978 razy, a indeks Hirscha wynosi 18. Szczególne miejsce w dorobku publikacyjnym prof. Downarowicza zajmuje obszerna monografia napisana na zamówienie renomowanego wydawnictwa Cambridge University Press, zatytułowana „Entropy In Dynamical Systems” i stanowiąca kompendium wiedzy na temat roli entropii w układach dynamicznych.

Historia pracy profesora Downarowicza zawiera staże i zatrudnienia w renomowanych uczelniach Stanów Zjednoczonych (Ohio, Michigan, Texas, Maryland), Francji (Paryż, Tulon, Marsylia, Brest), Niemiec (Bonn), Chin (Szanghaj, Hefei) oraz Chile (Santiago). Dzięki licznym pobytom zagranicznym nawiązał on współpracę z wieloma wiodącymi matematykami.

Wyjątkowa aktywność naukowa zaowocowała niezliczonymi referatami na konferencjach międzynarodowych, wśród których wiele jest referatów plenarnych w roli zaproszonego wykładowcy. Szacunek jakim prof. Downarowicz cieszy się w środowisku naukowym sprawia, że często jest on zapraszany do udziału w komitetach naukowych takich konferencji.

Działalność naukową łączy prof. Downarowicz z aktywnością dydaktyczną, organizacyjną i innymi obowiązkami wypełnianymi na rzecz środowiska akademickiego. W swojej karierze wypromował sześcioro doktorów (troje z nich jest obecnie zatrudnionych na Politechnice Wrocławskiej). Wielokrotnie był kierownikiem lub wykonawcą grantów badawczych, w tym kierował grantami Maestro i Harmonia. Od 2019 roku jest wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Jest też członkiem komitetu redakcyjnego Colloquium Mathematicum oraz recenzentem i rzeczoznawcą Narodowego Centrum Nauki. Ma w dorobku kilkadziesiąt recenzji doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich.

Jego działalność została uhonorowana licznymi nagrodami, wśród których znajdują się: indywidualna nagroda Ministra Edukacji Narodowej za dorobek w roku 2004, Nagroda Główna Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stefana Banacha, indywidualna nagroda Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe, Nagroda Naukowa Rektora PWr im. Hugona Steinhausa oraz nagrody Rektora, Dziekana lub Dyrektora Instytutu Matematyki, które otrzymywał kilkukrotnie.

Ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej w 1974 r. Stopień naukowy doktora nauk technicznych otrzymał w 1978 r., a doktora habilitowanego - na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki – w 2002 r. Jest profesorem tytularnym od 2008 r.

Jego kolejne stanowiska to: adiunkt w Instytucie Technologii Elektronowej Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej (przekształcony w Instytut Techniki Mikrosystemów a następnie w Wydział Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki) 1978-2007; prof. nadzwyczajny na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki Politechniki Wrocławskiej 2007-2010, prof. zwyczajny (2010), a następnie profesor na tym wydziale.

Pełnił funkcję kierownika wydziałowej Pracowni Mikromechaniki i Mikroinżynierii (2006-2009) i kierownika wydziałowego Zakładu Mikroinżynierii i Fotowoltaiki (2009-2016). Był wiceprzewodniczącym uczelnianej Komisji Dyscyplinarnej oraz przewodniczącym kapituły Nagrody imienia profesora Dionizego Smoleńskiego.

W latach 2005-2008 był zatrudniony na etacie docenta, a następnie (2009-2010) prof. nadzwyczajnego w Instytucie Technologii Elektronowej w Warszawie, gdzie kierował projektem europejskim PR6 Lab-Card. W okresie 2004-2005 pracował na stanowisku directeur de recherche w CNRS Institute FEMTO ST we Francji, a następnie jako profesor wizytujący w Universite Franche Comte Besancon (2006).

Uhonorowano go szeregiem wyróżnień oraz nagród krajowych i zagranicznych. Otrzymał m.in. Nagrodę zespołową Ministra Edukacji Narodowej za osiągnięcia w pracach na rzecz przemysłu (1997), Nagrodę zesp. (II miejsce) za najlepszą pracę Europejskiej Konferencji Eurosensors (1997), Nagrodę zesp. za najlepszy cykl artykułów SEP (1997), Nagrodę zesp. konferencji IMAPS (1997), Nagrodę zesp. konferencji ELTE (1997), Nagrodę ind. (III miejsce) Europejskiej Konferencji Eurosensors za najlepszy referat naukowy (1999), Nagroda zesp. za najlepszą pracę Mixdes (2008), Nagroda zesp. za najlepszą pracę IMAPS - 2009; Nagroda zesp. za najlepszą pracę IVNC - 2009 (Japonia); Nagroda zesp. za najlepszą pracę FBMT (2009), Nagrodę zesp. (III miejsce) za najlepszą prezentację Europejskiej Konferencji Eurosensors (2010), Nagrodę zesp. (III miejsce) za najlepszą prezentację Europejskiej Konferencji Eurosensors (2011) - jest jedynym poczwórnym laureatem tej nagrody), Nagrodę zesp. konferencji Power MEMS (2016, 2022, IVNC 2017, ELTE 2018).

Pełnił ważne funkcje w wielu stowarzyszeniach i komitetach naukowych, w tym m.in.: Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej (od 1992) – jako członek załozyciel, członek zarzadu, członek komisji rewizyjnej, a następnie prezes zarządu. Był członkiem Komitetu Sterującego Europejskiej Konferencji Naukowej Eurosensors (1994-2018).

Jest członkiem Komitetu Sterującego Światowej Konferencji Mikro/Nano Elektroniki Próżniowej IVNC (od 1999), Komitetu Sterującego Światowej Konferencji Power MEMS (od 2018). Był członkiem Sekcji Nano i Mikro Technologii Komitetu Budowy Maszyn PAN, sekcji Mikrosystemów i Czujników Pomiarowych Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej, Sekcji Mikroelektroniki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji. Współorganizator Konferencji Eurosensors XI (1997) w Warszawie, wiceprzewodniczący konferencji IVNC (1999) w Darmstadt/Wrocław, współorganizator konferencji COE'94, ELTE 2000, przewodniczący Komitetu Organizacyjnego konferencji COE'04 we Wrocławiu, członek Komitetów Naukowych konferencji COE, członek Komitetu Naukowego Szeregu Konferencji Eurosensors, członek Komitetu Naukowego szeregu konferencji IVMC (i IFES), konferencji COMS, NAMIS, Power MEMS. Był przewodniczącym konferencji IVNC 2008 (Wrocław), Eurosensors 2012 w Polsce oraz wiceprzewodniczącym konferencji COMS 2015, NAMIS 2015, oraz PowerMEMS 2019.

Był ekspertem w zakresie mikrosystemów gazowych firmy Schlumberger (F) (2000-2001) oraz programu Foresight Polska 2020.

Prof. Jan Dziuban brał udział w powstawaniu i realizacji rozlicznych krajowych i miedzynarodowych projektów naukowych w dziedzinie mikrosystemów. Do najważniejszych należą prekursorskie projekty naukowe z lat 90-tych ubiegłego stulecia nad rodziną mikroczujników krzemowych ciśnienia zakończone wdrożeniami przemysłowymi w byłych Zakładach TEWA-CEMI i ZAP oraz przełomowe projekty naukowe skupione na podstawach technologicznych mikrosystemów MEMS i Lab-chip.

Brał udział w dwóch projektach PR6 powiązanych z rozwojem mikrosystemów fluidycznych: NEPUMUC PR6 – opracowanie mikroreaktorów do wytwarzania materiałów wybuchowych oraz OPTOLABCARD PR6 – opracowanie pierwszego europejskiego instrumentu analitycznego wykorzystującego lab-chipy do szybkiej detekcji patogenów bakteryjnych metodą PCR-DNA. Otrzymane w nich pionierskie wyniki umożliwiły rozwój rodziny takich instrumentów, wykorzystujących lab-chipy polimerowe (projekt PR6 Lab-on-Foil), a następnie opracowanie instrumentu do wykrywania mutacji chorobotwórczych u płodów ludzkich metodą badania DNA wydzielonego z krwi obwodowej ciężarnej (projekt PR7 Angel-Lab). We wszystkich projektach prof. Dziuban uczestniczył jako kierownik zadań realizowanych w Polsce (ITE i Politechnika Wrocławska) i wykonawca.

Wspólnie z prof. Christophe Goreckim (FEMTO ST CNRS) zainicjował powstanie europejskiego projektu MAC-TFC (PR7, 2008-2012). Kierował w nim pracami nad rodziną mikrokomórek MEMS dla mikrozegarów atomowych z efektem CPT. Wysiłek badawczy doprowadził do powstania takiego zegara, a technologia tzw. dispenzingu laserowego, dopracowana na Politechnice Wrocławskiej (2008-2016) jest obecnie stosowana przez ośrodki naukowe i produkcyjne na całym świecie.

Prof. Jan Dziuban zainicjował też koncepcję przenośnych, walizkowych, autonomicznych instrumentów analitycznych lab-on-chip do wykrywania ataków biologicznych. Była ona zrealizowana w projekcie na rzecz obronności SFORA, gdzie pełnił funkcję kierownika naukowego, koordynatora projektu i wspórealizatora prac naukowych i rozwojowych. Projekt został nagrodzony nagrodą DEFENDER (2014), a wyniki wykorzystano między innymi w walce z pandemią COVID19.

Zainicjował też badania nad instrumentem lab-chip do metrologicznej oceny potencjału biologicznego oocytów i zarodków zwierząt hodowlanych w celu wspomożenia techniki transferu zarodków - ważnej techniki wspomagania jakości stad hodowlanych. W powołanym z jego inicjatywy projekcie APOZAR POIG opracowano nowatorski instrument oraz metodę tzw. pola jakości, umożliwiającą klasyfikacje materiału na podstawie badań spektrum absorbancji VIS/NIR.

W ostatnich latach prof. Dziuban skupił się na kilku nowatorskich kierunkach badawczych. Zainicjował i koordynował projekt przemysłowy nad „inteligentnym” gazomierzem przydomowym (projekt na rzecz firmy ELEKTROMETAL, finansowanie NCBiR), a w szczególności nad mikroczujnikiem MEMS zdolnym do oceny kaloryczności gazu ziemnego dostarczanego do gospodarstw domowych.

Równolegle włączył się w prace nad Strategią Rozwoju Dolnego Sląska (2017), w której z jego inicjatywy ujęto rozwój instrumentów biomedycznych i metodologii badań w warunkach mikrograwitacji.

Nawiązał współpracę z trzema ośrodkami naukowymi z Wrocławia (UP, Instytut Hirszfelda PAN, AM) oraz z firmą SatRevolution. Celem szczegółowym projektu, w którym pełni rolę kierownika naukowego, jest przeprowadzenie wybranych badań cytometrycznych w automatycznym subminiaturowym laboratorium chipowym, które to laboratorium jest tzw. payloadem nanosatelity lab-sat 3U. Projekt zakończono z sukcesem, gdy w styczniu 2022 r. wprowadzono laboratorium na orbitę, gdzie potwierdzono prawidłowe działanie sprzętu i przeprowadzono pierwszy europejski eksperyment biologiczny na orbicie z użyciem techniki nanosatelitarnej.

Rozpoczął też prace nad rodziną mikrospektrometrów jonowo-atomowych MEMS w ramach zainicjowanej przez niego współpracy z Narodowym Uniwersytetem w Singapurze. W projekcie opracowano subminiaturowe analizatory gazów MEMS z własnymi układami mikropomp wysokiej próżni MEMS i jonizatorami MEMS. To rozwiązanie, posiadające cechy nowości w wymiarze światowym, zostało dostrzeżone przez ESA i NASA.

Prof. Dziuban jest pomysłodawcą i kierownikiem naukowym wydziałowego Centrum Badań Kosmicznych, które specjalizujące się w rozwijaniu sub-miniaturowych instrumentów do zastosowań kosmicznych. Jest przewodniczącym Zespołu Naukowego ds. analizy wykonalności polskich misji planetarnych i księżycowych. Aktywnie uczestniczy w ustalaniu długofalowej strategii rozwoju sektrora kosmicznego w Polsce przyw spółdziałaniu z ESA i NASA.

Autor ponad 400 artykułów, kilkunastu patentów. Jest autorem uznanej na rynku międzynarodowym książki na temat roli bondingu w technice mikrosystemów („Bonding in microsystem technology”) oraz współautorem kilku książek w dziedzinie. Wypromował wielu magistrantów i doktorów, niektórzy z nich uzyskali samodzielność naukową i tytuły profesorskie.

Urodził się w roku 1953 we Wrocławiu. W roku 1977 ukończył studia na Wydziale Informatyki i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej. Z Politechniką związał swoje całe życie zawodowe – podejmując najpierw studia doktoranckie, a następnie po obronie doktoratu w roku 1982 pracę na stanowisku adiunkta w Instytucie Organizacji i Zarządzania. Po uzyskaniu stopnia doktora habilitowanego na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej w roku 1989 został zatrudniony na stanowisku profesora PWr. Tytuł profesora nauk ekonomicznych uzyskał w roku 2018.

W latach 80-tych uczestniczył w tworzeniu, unikatowego wówczas w Polsce, Laboratorium Ergonomii na Wydziale Informatyki i Zarządzania. Był współautorem koncepcji stanowisk dydaktyczno–badawczych oraz ich wykorzystania w procesie kształcenia i pracach naukowych. W latach 1991-2013 kierował tą jednostką rozwijając jej infrastrukturę. Jest także autorem specjalistycznych programów komputerowych zaimplementowanych w Laboratorium i użytkowanych do dziś.

Profesor Grobelny kierował Zakładem Ergonomii i Socjologii w latach 2000-2014, a później w latach 2014-2020 Zespołem Psychologii i Ergonomii. Stypendium rządu Szwecji pozwoliło mu na zapoznanie się z dynamicznie rozwijaną tematyką interakcji człowiek – komputer w Instytucie Organizacji i Bezpieczeństwa Pracy Uniwersytetu w Lund. Jednym z efektów tej wizyty było utworzenie Laboratorium Okulograficznego, a w roku 2009 opracowanie koncepcji Laboratorium Jakości Użytkowej Systemów Informacyjnych w ramach projektu CWINT–BIBLIOTECH; kierował nim w latach 2014-2020.

Dorobek naukowy prof. Grobelnego obejmuje ponad 150 publikacji. Ponad 30 ukazało się w renomowanych czasopismach i wydawnictwach w tym tak prestiżowych, jak Computers in Human Behavior (IF=8.957, 140 pkt), International Journal of Production Research (IF=9.018, 140 pkt) czy Knowledge-Based Systems (IF=8.139, 200 pkt). Jego prace były cytowane ok. 700 razy, a indeks H wynosi 14 (Google Scholar). W latach 2008-2016 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma International Journal of Production Research, a w latach 2015-2020 członkiem komitetu naukowego prestiżowej konferencji Applied Human Factors and Ergonomics.

Zainteresowania naukowe prof. Grobelnego lokują się w obszarze szeroko rozumianej ergonomii oraz jej związków z zarządzaniem produkcją i podstawami marketingu. Do najistotniejszych rezultatów jego badań zaliczyć można algorytmy wspomagające projektowanie ergonomiczne stanowisk pracy oraz systemy interakcyjne i komunikacji wizualnej. Profesor jest autorem koncepcji cyfrowych modeli człowieka zaimplementowanej już w latach 90-tych. Stworzony przez niego system Apolinex był używany w dydaktyce i praktyce przemysłowej. Koncepcja “wzorców lingwistycznych” zaproponowana w jego publikacjach z lat 80-tych pozwoliła stworzyć algorytmy wspomagające optymalizację rozmieszczania obiektów (facility layout) wykorzystujące wiedzę ekspercką i wyrażenia języka naturalnego. Badania eyetrackingowe pozwoliły uzyskać cenną wiedzę na temat relacji i czynników kształtujących jakość przekazu informacyjnego zarówno na potrzeby marketingu, jak i interakcji człowiek-komputer.

Profesor Grobelny kierował czterema grantami Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Narodowego Centrum Nauki. Był lub jest wykonawcą w kolejnych trzech. Realizował także projekty na rzecz podmiotów gospodarczych. W latach 80-tych uczestniczył w pracach zespołów projektujących stanowisko pracy maszynisty w kabinie elektrowozu dla PAFAWAG Wrocław, w roku 1992 kabinę kierowcy samochodu ciężarowego Jelcz, a w roku 2010 nowy tramwaj dla firmy PESA. Wszystkie te projekty zostały wdrożone do produkcji. Ekspertyza ergonomiczna wykonana przez profesora Grobelnego za pomocą cyfrowych modeli człowieka na potrzeby przetargu na śmigłowce dla Lotniczego Pogotowia Ratunkowego w 2007 roku była jednym z kluczowych argumentów wyboru obecnie używanego modelu śmigłowca ratowniczego.

Profesor Grobelny nie tylko jest cenionym naukowcem, ale również zaangażowanym dydaktykiem, który z pasją poświęca się kształceniu młodej kadry. Prowadził ponad 100 prac dyplomowych na Wydziale Informatyki i Zarządzania (obecnie Zarządzania), wypromował sześciu doktorów. Troje z nich zasiliło jego zespół, w tym dwoje uzyskało już stopień doktora habilitowanego. Jeden z doktoratów był pierwszym na wydziale przeprowadzonym w formule cotutelle. W latach 1995-2016 prof. Grobelny był przewodniczącym Komisji Doktorskiej. Stał na straży jakości badań w naukach o zarządzaniu i był wzorem do naśladowania dla kolejnych pokoleń badaczy. Uczestniczył w tworzeniu Szkoły Doktorskiej PWr, reprezentując dyscyplinę Nauki o Zarządzaniu i Jakości w Radzie Szkoły i współtworząc program dla tej dyscypliny. W latach 2019-2020 pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Rady Dyscypliny Nauki o Zarządzaniu i Jakości.

Dokonania prof. Grobelnego zostały wyróżnione między innymi Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2021), Srebrnym Krzyżem Zasługi (2010), Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2010), Złotą Odznaką PWr (2000) oraz indywidualną nagrodą ministra (1989). Profesor otrzymał także kilkanaście Nagród Rektora PWr.

Jej przygoda z Politechniką Wrocławską trwa od 1971 roku, kiedy to rozpoczęła studia na Wydziale Elektroniki. Spełniła tym swoje marzenie – dziewczyny z małej świętokrzyskiej miejscowości.

W 1976 r. ukończyła studia magisterskie z wyróżnieniem i rozpoczęła studia doktoranckie, dzięki stypendium przyznanemu przez ówczesnego dyrektora Ośrodka Badań Prognostycznych PWr, dr. Karola Pelca. W styczniu 1980 r. uzyskała stopień doktora nauk technicznych. W październiku 1979 r. podjęła pracę na stanowisku asystenta naukowego w Ośrodku Badań Prognostycznych PWr, którą już na stanowisku adiunkta naukowego kontynuowała do 1989 r. Realizowała tam i kierowała projektami zlecanymi przez ówczesny Instytut Polityki Naukowej, dotyczącymi prognoz rozwoju nauki w Polsce.

Od przejścia do ówczesnego Centrum Obliczeniowego, przekształcanego kolejno w wydziałowy Zakład Informatyki, Instytut Informatyki Stosowanej, Instytut Informatyki, do utworzenia Katedry Sztucznej Inteligencji, obecnie na Wydziale Informatyki i Telekomunikacji, jej zainteresowania badawcze koncentrują się w obszarze szeroko rozumianej sztucznej inteligencji. Od metod inspirowanych naturą, eksploracji danych, w tym obrazowych, do interpretowalnej sztucznej inteligencji.

W 1989 r. rozpoczęła też pracę dydaktyczną. W krótkim czasie zaproponowała wykład wprowadzający studentów w obszar sztucznej inteligencji. Był to kurs wybieralny, pierwszy dotyczący sztucznej inteligencji. Cieszył się powodzeniem, dlatego stosunkowo szybko został włączony w siatkę obowiązkową.

Pod wpływem zainteresowania studentów prof. Halina Kwaśnicka powołała studenckie koło naukowe Cjano. Koło wydało dobrze oceniany zeszyt naukowy, poświęcony różnym zastosowaniom algorytmów ewolucyjnych. W ramach pracy koła rozpoznano wiele tematów, np. analiza języka głuchoniemych, które do dzisiaj bywają podejmowane przez różne osoby z zespołu.

W 2000 r. uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk technicznych – procedura była prowadzona na ówczesnym Wydziale Elektroniki PWr. Monografia habilitacyjna poświęcona była rozwojowi algorytmów ewolucyjnych.

Po habilitacji jej zainteresowania naukowe ewoluowały w kierunku odkrywania wiedzy z danych, analizy obrazów, ze szczególnym zainteresowaniem obrazami medycznymi – obrazy TC i problem wczesnego wykrywania udarów i oceny rozmiaru udaru, ocena stanu zdrowia na podstawie obrazów kapilaroskopii czy analiza obrazów histopatologicznych raka piersi. Badania te były prowadzone we współpracy ze specjalistami z Wrocławskiego Uniwersytetu Medycznego, zarówno w ramach formalnych projektów NCN, jak i niesformalizowanej współpracy.

W latach 2003-2006 prof. Kwaśnicka była koordynatorką Dolnośląskiego Festiwalu Nauki na PWr.

Jest aktywna we współpracy międzynarodowej. Uczestniczyła w projektach unijnych, kierowała polsko-singapurskim projektem badawczym. Współpracowała z zespołem z NTU, School of Computer Engineering, Singapore w ramach Joint Polish-Singapore research project. Wspólny projekt pozwolił nie tylko na wymianę wiedzy i wspólne prace, ale też na obserwację systemu prowadzenia badań w Singapurze.

Tytuł naukowy profesora otrzymała w 2009 roku, po procedurze prowadzonej w IBS PAN w Warszawie. Tematem jej monografii było ewolucyjne projektowanie sztucznych sieci neuronowych.

W latach 2004-2012 prof. Kwaśnicka pełniła funkcję zastępczyni dyrektora ds. badań naukowych Instytutu Informatyki na Wydziale Informatyki i Zarządzania. W roku 2004 powołała Zakład Sztucznej Inteligencji, którego była kierowniczką do czasu likwidacji zakładów na PWr w 2014 roku. W 2014 r. powstała Katedra Sztucznej Inteligencji, którą prof. Halina Kwaśnicka kierowała do końca 2020 roku.

W kadencji 2016-2020 pełniła też funkcję kierowniczki Studiów Doktoranckich na Wydziale Informatyki i Zarządzania. Od 2021 r. jest profesorem badawczo-dydaktycznym w Katedrze Sztucznej Inteligencji, obecnie na Wydziale Informatyki i Telekomunikacji PWr.

Prof. Halina Kwaśnicka jest zapraszana do grona recenzentów przez Słowacką Agencję ds. grantów. Recenzowała dorobek kandydatów na stanowisko „permanent Associate Professor position in Applied Machine Learning” w Norwegian University of Science and Technology, kandydatów na stanowisko Associate Professor w Department of Computer Science, NTNU Trondheim. Była członkinią grupy międzynarodowych wybitnych naukowców i ekspertów branżowych podczas pierwszej, naukowej oceny działalności badawczej Center for Advanced Systems Understanding in Görlitz. Pracowała jako ekspertka European Commission przy recenzji projektu „TRUST-AI” Transparent, Reliable and Unbiased Smart Tool for AI. Jest członkinią Komitetu Sterującego NCBiR – Program Strategiczny INFOSTRATEG.

Jest autorką ponad 200 prac naukowych, pięciu książek, współredaktorką dwóch książek wydanych przez Springer. Kolejna zostanie wydana w tym roku. Wiodącymi autorami każdego rozdziału w przygotowanej właśnie do druku książce będą kobiety – naukowczynie.

Wygłosiła kilka wykładów zaproszonych na uczelniach i konferencjach międzynarodowych. Była opiekunką utworzonej w 2018 r. specjalności Danologia – Data Science (studia magisterskie), wcześniej specjalności Sztuczna Inteligencja. W ramach projektu o nazwie Akademia Innowacyjnych Technologii Cyfrowych (AITech), zainicjowanego przez Ministerstwo Cyfryzacji, współpracowała przy tworzeniu kierunku studiów sztuczna inteligencja. Przez Ministra Cyfryzacji została powołana do Rady Programowej tego projektu.

Prof. Kwaśnicka jest laureatką licznych nagród i wyróżnień. Otrzymała m.in. Złotą Odznakę Politechniki Wrocławskiej (1998), Brązowy Krzyż Zasługi (2003), Medal Komisji Edukacji Narodowej (2008), a także Złoty Medal za długoletnią służbę i Medal 100-lecia Uczelni Technicznych we Wrocławiu (2011). W 2013 r. przyznano jej specjalną nagrodę rektora PWr „Docendo Discimus” za wybitne osiągnięcia w dydaktyce.

Jest wymieniona w: Złotej Księdze Nauk Technicznych, Kronice Nauki Polskiej, Who is Who in the World; Who's Who in Science and Engineering, Złotej Księdze Nauki Polskiej, Who is Who of European Women.

Przez Fundację Edukacyjną Perspektywy została wyróżniona jako TOP of the TOP Women in AI 2022, otrzymując nagrodę specjalną: „Distinguished Mentor in AI”.

Dla prof. Haliny Kwaśnickiej żadne publikacje ani projekty nie są jednak tak ważne jak ludzie, z którymi pracuje. W trakcie swojej kariery naukowej stara się, by podejmowane decyzje były przejrzyste, często ustalane wspólnie oraz by pomagać zespołowi tam, gdzie to możliwe. Liczy się dla niej, by zespół był zgrany, o wspólnych celach, przy jednoczesnym dbaniu o możliwości rozwoju poszczególnych indywidualności, których w jej zespole nie brakuje.

Prof. n. tech. dr hab. n. fiz. inż. lek. Halina Podbielska jest absolwentką Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej (1978 r.) i Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej (1987 r.) (obecnie Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu). Studia na WPPT ukończyła z wyróżnieniem, a w Instytucie Fizyki PWr obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską (1992 r.).

W 1997 roku Rada Naukowa WPPT nadała jej stopień doktora hab. nauk fizycznych. Ukończyła też studia podyplomowe na Wydziale Informatyki i Zarządzania Politechniki Wrocławskiej prowadzone przez Central University of Connecticut (1994 r.). Zdała egzamin państwowy dla członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa (2002 r.). W 2002 roku otrzymała tytuł profesora nauk technicznych.

Profesor Podbielska ma na swoim koncie liczne pobyty na zaproszenie zagranicznych instytucji naukowych. W czasie studiów doktoranckich na PWr odbyła czteromiesięczny staż w Instytucie Fizyki, Uniwersytetu im. J. W. Goethego we Frankfurcie nad Menem. W latach 1984-1986 była stypendystką Fundacji Alexandra von Humboldta, na Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem i w Hals-Nasen-Ohren Klinik, Laboratorium Holograficznym Medycznej Akustyki i Biofizyki, Uniwersytetu Münster, RFN, gdzie zajmowała się badaniami kości i urządzeń ortopedycznych za pomocą metod interferometrii holograficznej. Została zaproszona przez Departament Elektroniki Instytutu Weizmanna, Rehovot, Izrael, na 2 letni pobyt badawczy (1989, 1990), prowadząc badania m.in. nad endoskopią holograficzną. Była zaproszonym profesorem w Instytucie Optyki, Uniwersytet Techniczny w Berlinie oraz Charité - Universitätsmedizin Berlin, Institut für Biomedizinische Technik und Physik (2002-2004, 2005), prowadząc badania w zakresie medycznych zastosowań laserów.

Od początku swojej działalności na PWr prof. Podbielska aktywnie działała na rzecz interdyscyplinarności badań naukowych i dydaktyki. W Instytucie Fizyki utworzyła grupę Bio-Optyki, promując młodych pracowników i korzystając z zagranicznych kontaktów, wspierała ich liczne staże naukowe w zaprzyjaźnionych instytucjach.

Na początku XXI w. zaangażowała się na forum krajowym w działania na rzecz przywrócenia w Polsce kierunku studiów inżynieria biomedyczna, co zostało uwieńczone sukcesem. Dla nowego kierunku opracowała autorskie wykłady, dobrze oceniane przez studentów. W grudniu 2006 roku przeszła wraz z zespołem do Wydziałowego Zakładu Inżynierii Biomedycznej i Pomiarowej. Brała czynny udział w utworzeniu Instytutu Inżynierii Biomedycznej i Pomiarowej, który powstał w 2007 roku. Była od 2008 roku dyrektorką instytutu przez dwie kadencje. Przyczyniła się do rozwoju instytutu, zarówno bazy materialnej (m.in. dzięki grantowi aparaturowemu), jak i zasobów ludzkich. Po zmianach organizacyjnych na Politechnice Wrocławskiej w 2014 r. – była kierownikiem Katedry Inżynierii Biomedycznej do marca 2022 r. Kierowała pracami zespołu, który przygotował zakończoną sukcesem aplikację o prawo nadawania stopnia doktora w dyscyplinie biocybernetyka i inżynieria biomedyczna. Kierowała pracami grupy przygotowującej raport samooceny dla PKA, co zakończyło się pozytywną akredytacją kierunku studiów IB. Była przewodniczącą RDN Inżynieria Biomedyczna do marca 2023 r.. Dyscyplina Inżynieria Biomedyczna na PWr była ewaluowana po raz pierwszy i uzyskała kategorię A.

Prof. Halina Podbielska aktywnie działała i działa w obszarze opracowywania planów i programów studiów na kierunku IB. Była jednym z inicjatorów specjalności Medical Informatics w języku angielskim, otworzonej w roku akademickim 2022/23, która będzie kontynuowana już jako samodzielny kierunek studiów.

Wypromowała 88 magistrów i 37 inżynierów. Jest promotorem 11 obronionych interdyscyplinarnych prac doktorskich, z tego 9 z wyróżnieniem. Dwie osoby z jej zespołu uzyskały stopień doktora habilitowanego, a jedna złożyła wniosek. Brała udział w programie Interdyscyplinarne Studia Doktoranckie Młoda Kadra 2015 Plus, m.in. przy opracowaniu regulaminu i programu interdyscyplinarnych studiów doktoranckich w zakresie bioinżynierii.

Aktywnie współpracuje z wrocławskim środowiskiem naukowym. Dzięki współtworzonym przez nią programom staży Asystent Pacjenta i Asystent Lekarza dla studentów inżynierii biomedycznej we współpracy z Wojewódzkim Szpitalem Specjalistycznym, powstała na II stopniu studiów specjalność Inżynieria Medyczna.

Od czerwca 2022 roku działała aktywnie w zespole, przygotowującym wniosek o utworzenie na PWr Wydziału Medycznego. Opracowała program nauczania Anatomii i skompletowała zespół dydaktyków do nauczania, będzie też koordynatorem tego przedmiotu. Działa aktywnie na rzecz promocji PWr i nowego Wydziału, biorąc z ramienia PWr udział w licznych wydarzeniach branżowych, organizując takie na PWr (Technologie w Medycynie 3P, 2022 r. Dni Otwarte 2023) i przygotowując materiały dla prasy.

Prof. Podbielska prowadzi badania związane z szeroko rozumianą inżynierią biomedyczną i biooptyką, obejmujące m.in. nanomateriały, fotoaktywne biomateriały o właściwościach antybakteryjnych, modyfikowane powłoki implantów, metody rozpoznawania obrazów i identyfikacji bakterii, zagadnienia medycyny spersonalizowanej i termowizyjne monitorowanie skutków terapii fizykalnych. Na PWr była kierownikiem 8 grantów krajowych, 4 międzynarodowych, w tym 2 w 7PR, 2 projektów na zlecenie firm.

W ostatnich latach prowadzi we współpracy z Uniwersytetem w Bonn i wrocławską AWF intensywne badania w zakresie spersonalizowanej medycyny i fizjoterapii, obejmujące m. in. metody termowizyjne i zastosowania komputerowo wspomaganych algorytmów do rozpoznawania obrazów.

We współpracy z Uniwersytetem w Limerick pracowała nad antybakteryjnymi materiałami polimerowymi domieszkowanymi nanocząsteczkami, na co uzyskano międzynarodowy patent (2018 r.). Badania rozwojowe na zlecenie firmy BioAvlee nad rozwiązaniem do identyfikacji szczepów bakteryjnych na bazie posiadanej wiedzy (2014-2015) zakończyły się sprzedażą przez PWr dwóch patentów współautorstwa H. Podbielskiej. We współpracy z firmą Balton powstały opatentowane rozwiązania dotyczące biofunkcjonalizowanych implantów wewnątrznaczyniowych, promujących progenitorowe komórki śródbłonka oraz prototypowego systemu do wewnątrznaczyniowego naświetlania blaszki miażdżycowej do interwencji przedzawałowej. Na zlecenie Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego (2022 r.) H. Podbielska kierowała na PWr projektem dotyczącym charakteryzacji i oceny biokompatybilności nano-nośników z wykorzystaniem technik optycznych, mikroskopowych i analitycznych.

Prof. Halina Podbielska i członkowie jej zespołu są laureatami różnych wyróżnień i nagród. M.in. za opracowanie nowej metody diagnostyki i terapii otrzymała Gold Medal on the 52nd Word Exhibition of Innovation, Research and New Technology - Brussels Eureka, 2003, nagrodę zespołową w Konkursie Siemensa 2011, nagrody zespołowe Pierwszego Stopnia w Konkursie Wrocławskiej Rady FSNT NOT za Wybitne Osiągnięcia w Dziedzinie Techniki za wynalazki wspomagające medycynę (2016). Została też odznaczona medalem Komisji Edukacji Narodowej (2012), jest również laureatką Docendo Discimus PWr (2016).

Od kilku kadencji jest członkiem Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej PAN, obecnie pełni funkcję zastępcy przewodniczącego. Jest członkiem Rady Naukowej IBIB PAN. Została w powołana do zespołu ministerialnego do oceny doktoratów wdrożeniowych. W 2008 roku została zaproszona do Rady Naukowej The European Association for Predictive, Preventive & Personalised Medicine jako odpowiedzialna za Inżynierię Biomedyczną. Jest też członkiem Rady Naukowej EPMA Journal (Springer Nature) oraz Biocybernetics and Biomedical Engineering (Elsevier). Uhonorowana została OSA Senior Member, 2017 oraz EPMA AWARD za zasługi na rzecz promocji medycyny spersonalizowanej, 2021. Od 2019 jest członkiem Rady Naukowej The International Centre of Biocybernetics.

Z Politechniką Wrocławską związany od 50 lat. Studia rozpoczął w 1972 roku na Wydziale Elektroniki (grupa Studium Nauk Podstawowych w lnstytucie Cybernetyki Technicznej). Wniósł istotny wkład w rozwój środowiska naukowego i w badania w dziedzinie nauk technicznych w zakresie teorii sterowania, przetwarzania oraz rozpoznawania sygnałów i obrazów oraz ich zastosowań w monitorowaniu jakości procesów wytwarzania.

Jego dorobek naukowy jest wysoko oceniany, czego dowodem jest wybór prof. Ewarysta Rafajłowicza do grona członków korespondentów PAN w 2016 roku. Ponadto uwzględniono w 2022 roku jego cytowania z zakresu Artificial Intelligence oraz Image Processing na prestiżowej międzynarodowej liście TOP 2% najczęściej cytowanych publikacji. Wyróżniony prestiżowym subsydium Mistrz Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Krzyżem Zasługi.

W 1996 roku współzałożył Zakład Sterowania Jakości Procesów Wytwórczych. W tym samym roku uzyskał tytuł profesora. Pełnił funkcję zastępcy dyrektora ds. nauki i współpracy z przemysłem Instytutu Cybernetyki Technicznej, a następnie – przez dwie kadencje – był jego dyrektorem.

Przez wiele lat kierował pracami komisji stałych Rady Wydziału Elektroniki, w tym przez trzy kadencje był przewodniczącym Komisji Finansów. W momencie przekształcania instytutów w katedry prof. Rafajłowicz został organizatorem, a następnie pierwszym kierownikiem Katedry Automatyki, Mechatroniki i Systemów Sterowania. Wszedł też w skład grupy inicjującej powstanie Wydziału Informatyki i Telekomunikacji. Współinicjator powołania specjalności Inżynieria Oprogramowania Systemów Automatyki i Robotyki, przekształconej później w specjalność Technologie Informacyjne w Systemach Automatyki na Wydziale Elektroniki. Specjalność ta była zalążkiem utworzenia kierunku informatyczne systemy automatyki na Wydziale lnformatyki i Telekomunikacji.

Przez trzy kadencje był wybierany do Senatu PWr i do prezydium Senatu, jako przewodniczący Komisji ds. Organizacji i Finansów.

Przez sześć lat był członkiem Komitetu Ewaluacji Jednostek Naukowych przy ówczesnym Ministrze Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W gremium tym kierował Komisją ds. Nauk Ścisłych i Technicznych i miał wpływ na opracowanie zasad poprzedniej ewaluacji. Od czterech kadencji jest członkiem zarządu Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego.

Jeden ze współzałożycieli grupy badawczej MOCOS, badającej rozprzestrzenianie się wirusa SARS-CoV-2.

Jest autorem lub współautorem 170 artykułów naukowych:

• 103 indeksowanych w bazie Web of Science Core Colection, w tym 46 artykułów z tzw. Listy Filadelfijskiej. Były one 698 razy cytowane z autocytowaniami (540 bez autocytowań), h-index = 14,
• 122 indeksowanych w bazie SCOPUS. Były one 893 razy cytowane z autocytowaniami, h-index = 15.

Jest także autorem trzech monografii, w tym wydanej w 2022 roku przez wydawnictwo De Gruyter. Ponadto jest autorem lub współautorem pięciu podręczników.

Kierował trzema grantami z Narodowego Centrum Nauki i kilkoma grantami ministerialnymi.

Przez ponad 30 lat był stałym recenzentem „Mathematical Review”. Rocznie recenzuje po kilka prac nadsyłanych do czasopism o uznanej randze. Odbył dwa dłuższe staże na uniwersytetach w Kanadzie. Był wielokrotnie zapraszany w charakterze profesora wizytującego przez uniwersytety w Niemczech. Z ośrodkami tymi oraz z Uniwersytetem w Arizonie prowadzi nadal aktywną współpracę. Ma status Senior Member IEEE. Współorganizował wiele konferencji międzynarodowych. Był lub jest nadal członkiem komitetów programowych kilku konferencji.

Wypromował dziewięciu doktorów, a dwoje następnych doktorantów pozostaje pod jego opieką.

Przed habilitacją jego badania koncentrowały się na systemach z czasowo-przestrzenną dynamiką, opisywanych równaniami cząstkowymi i ich identyfikacją, alokacją i przemieszczaniem sensorów.

Później skupił się na zagadnieniach monitorowania jakości produkcji nowoczesnymi metodami: rozpoznawania i przetwarzania obrazów, nieliniowych kart kontrolnych i planowania eksperymentów przemysłowych. Równolegle pracował nad algorytmami nieparametrycznej estymacji funkcji regresji, które osiągają optymalną szybkość zbieżności oraz podobnymi problemami rekonstrukcji sygnałów próbkowanych z zakłóceniami losowymi.

Od momentu uzyskania subsydium Fundacji na rzecz Nauki Polskiej „Mistrz” w 2005 roku prof. Rafajłowicz pracował nad zagadnieniami przetwarzania strumieni obrazów w celu klasyfikacji defektów.

W tym celu opracował także podstawy teoretyczne algorytmów klasyfikacji z uwzględnieniem kontekstu zewnętrznego oraz funkcjami kary, które uwzględniają uporządkowanie etykiet klas obrazów.