Z Politechniką Wrocławską związany jest od 52 lat. Studia ukończył w 1972 r. na Wydziale Budownictwa Lądowego. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1978 r., a stopień naukowy doktora habilitowanego w 1987 r. Tytuł profesora otrzymał w 1997 r.

W latach 1996–2014 na Politechnice Wrocławskiej pełnił funkcję kierownika Zakładu Mostów Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego, dodatkowo w okresie 1996-2002 sprawował funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej, a w latach 2005-2008 był jego dyrektorem. Od 35 lat pełni funkcję przewodniczącego komisji dyplomowych na WBLiW.

W latach1984-1998 był członkiem Normalizacyjnej Komisji Problemowej nr 25 do spraw Obiektów Mostowych, w 2002-2004 był członkiem Rady Rozwoju Infrastruktury przy wiceprezesie Rady Ministrów. W latach 2002-2005 pełnił funkcję Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej w Polskiej Izbie Inżynierów Budownictwa. Od 1984 r. jest członkiem Sekcji Konstrukcji Betonowych, a w latach 2012-2015 pełnił funkcję Przewodniczącego Sekcji Konstrukcji Betonowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W latach 2011-2020 był członkiem KILiW PAN.

Wypromował ponad 150 magistrów inżynierów i inżynierów. Jeden z jego dyplomantów uzyskał europejską nagrodę dyplomową, a pięciu innych nagrodę Ministra Infrastruktury.

Był promotorem w dziesięciu zakończonych przewodach doktorskich, w tym pięciu nagrodzonych lub wyróżnionych oraz promotorem przewodu doktora honoris causa.

Zorganizował sześć międzynarodowych konferencji naukowych na Politechnice Wrocławskiej oraz 22 krajowych. Organizator oraz Przewodniczący Komitetu Programowego i Organizacyjnego cyklu seminariów naukowo-technicznych Wrocławskie Dni Mostowe, które to seminarium jest najważniejszym wydarzeniem mostowym w kraju. Był członkiem 17 Komitetów Naukowych konferencji międzynarodowych. Jest stałym członkiem Komitetu Naukowego konferencji CCC (Central European Congress on Concrete Engineering) oraz Footbridge. Jest również członkiem krajowych organizacji inżynierskich PZiTB, ZMRP oraz SITK, a także dwóch naukowo-technicznych organizacji międzynarodowych: International Association for Bridge and Structural Engineering od 1995 roku i fib International Federation for Structural Concrete od 1999.

Autor lub współautor ponad 300 publikacji z zakresu inżynierii mostowej (ponad 50 w języku angielskim), w tym monografii i podręczników: Reologiczna redystrybucja stanu naprężenia w niejednorodnych, izostatycznych konstrukcjach betonowych (1982), Beton – tworzywo do budowy mostów (1986), Mosty z drewna klejonego (1987), Projektowanie stalowych kładek dla pieszych (2004), Mosty podwieszone (2005), Handbook of International Bridge Engineering (2014), Mosty betonowe wznoszone metodą sekcja po sekcji (2014), Mosty łukowe w Polsce: historia, współczesność, przyszłość (2015), Mosty wstęgowe (2016), Mosty w dziejach Polski(2017), Wieloprzęsłowe mosty skrzynkowe z betonu sprężonego (2023), O fabryce Rudzkiego w Mińsku Mazowieckim i wytwarzanych przez nią mostach (2023). Niektóre z jego anglojęzycznych prac zostały przetłumaczone i opublikowane w Japonii i Rosji.

Pomysłodawca, przewodniczący Rady Programowej oraz redaktor Wrocławskiej Serii Wydawniczej Inżynierii Mostowej, w cyklu której ukazało się 13 tomów prezentujących nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne w mostownictwie.

Współwłaściciel biura projektowego Zespół Badawczo-Projektowy MOSTY-WROCŁAW, działającego na rynku od 1994 roku. Jest projektantem ponad 50 obiektów mostowych, w tym obiektów innowacyjnych w skali światowej, jak np. kładka dla pieszych w drewna klejonego nad Dunajcem w Sromowcach Niżnych (2006) – obiekt o najdłuższym w swojej klasie przęśle na świecie oraz oryginalnie ukształtowany most Rędziński we Wrocławiu (2011) nominowany do nagrody fib2014.

Od 1986 r. posiada polskie uprawnienia do projektowania mostów bez ograniczeń, a od 2002 r. jest Rzeczoznawcą Budowlanym w specjalności konstrukcyjno-inżynierskiej.

Zakład Mostów, pod jego kierownictwem, pełnił doradztwo naukowe przy projektowaniu i budowie największych mostów w Polsce, m.in.: mostu w ciągu A4 przez Odrę w Rogowie Opolskim (1992–1994), mostu w ciągu A1 przez Wisłę w Toruniu (1992–1998), nad projektowaniem mostu Siekierkowskiego w Warszawie (1997–2002), projektowaniem i budową mostu w ciągu Obwodnicy Północnej Opola (1998–2000), mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II w Gdańsku (1999–2001), mostu Solidarności w Płocku (2003–2005), mostu im. Jana Pawła II w Puławach (2006–2008) i innych. Współpracował także przy budowie mostu nad Wełtawą w ciągu autostrady D8 w Czechach, a także był proszony o konsultacje projektów mostowych w Turcji, Indiach i na Filipinach.

Za osiągnięcia w pracy dydaktycznej, naukowej i inżynierskiej otrzymał wiele wyróżnień i nagród, w tym: Medal Politechniki Wrocławskiej (2018), ponad trzydzieści nagród Rektora Politechniki Wrocławskiej oraz Docendo Discimus (2008), nagrodę Lew Politechniki Wrocławskiej (2011), a także Nagrodę Wrocławia (2011), Dolnośląski Klucz Sukcesu (2011), nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (1983) i pięciokrotnie nagrodę Ministra Infrastruktury i Budownictwa.

Jest laureatem nagrody Wydziału IV PAN im. Zbigniewa Wasiutyńskiego (1983) oraz nagrody PZiTB im. Stefana Bryły (1996).

Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1997), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2004), Medalem ZMRP (2005), Medalem Prezydenta Bydgoszczy (2010), Odznaką Honorową Wrocławia (2018).

Jest propagatorem, na forum krajowym i światowym, polskiej myśli inżynierskiej. Wystąpił w trzech filmach dokumentalnych promujących polską inżynierię, udzielił kilkudziesięciu wywiadów i wypowiedzi prasowych oraz radiowo-telewizyjnych. Podsumowaniem działalności w tym obszarze jest książka jego autorstwa „Mosty w dziejach Polski”, której anglojęzyczna wersja ukaże się jeszcze w tym roku.

Prof. Edward Chlebus ukończył w 1971 r. Wydział Mechaniczny Politechniki Wrocławskiej. Stopień doktora uzyskał w 1978 r., doktora habilitowanego w 1993 r. Tytuł profesora otrzymał w 2001 r. W 2020 r. nadano mu tytuł Professor Magnus Politechniki Wrocławskiej.

Jego zainteresowania ewaluowały wraz z podnoszeniem kwalifikacji, dojrzałością naukową i zmieniającymi się potrzebami przemysłu. Odbył wielomiesięczne staże naukowe na uniwersytetach w Stuttgarcie, Antwerpii, Londynie, Leuven oraz Goeteborgu.

Prof. Edward Chlebus rozwijał nowe kierunki badań wytyczające rozwój innowacyjnych technologii oraz metod modelowania, projektowania i symulacji zarówno systemów wytwórczych  jak i produkcyjnych. Główne obszary badacze uwzględniały: projektowanie wspomagane komputerowo (CAD) /inżynierię produkcji, metodologię projektowania, technologie laserowe, wytwarzanie addytywne, inżynierię odwrotną, systemy PDM / PLM, modelowanie i symulację/optymalizację procesów produkcyjnych/automatyzację produkcji i robotykę.

Jego dorobek naukowy obejmuje ogółem 655 prac, z czego 356 publikacji naukowych w bazach indeksowanych (LF 76,  JCR 35,  MNiSzW  97). Jego Index Hirscha = 13, sumaryczny Impact Factor = 73.002, a liczba cytowań 1625.

Autor 15 patentów. Realizował 12 europejskich projektów w 6PR/7PR, Leonardo da Vinci, FoF, ManuFuture, M-ERA-Net,  Cornet, i wielu projektów w ramach Euro-Interreg oraz trzech projektów w ramach H2020 i wielu projektów krajowych, wdrożeń przemysłowych. Kierował kilkudziesięcioma projektami badawczo-rozwojowymi dla przemysłu.

Prof. Edward Chlebus jest promotorem 42 doktorów nauk technicznych (dalsze dwie prace w redakcji końcowej, w tym jedna zagraniczna) i autorem kilkudziesięciu recenzji w postępowaniach doktorskich - 29 (w tym czterech zagranicznych), habilitacyjnych - 23, o tytuł profesora (jedną dla Uniwersytetu w Nottingham) -12, stanowisko profesora 9, w tym 4 w Niemczech i godność doktora honoris causa  - 3  oraz o nadanie praw doktoryzowania i otwarcie nowych kierunków studiów. Prowadzi współpracę z ponad 60 ośrodkami zagranicznymi.

Opracował 5 książek i podręczników, prowadził najnowsze bloki przedmiotowe z obszaru komputerowo wspomaganego projektowanie CAD/CAM, projektowania i planowania technologicznego oraz zarządzania produkcją. Do każdego bloku organizował nowe laboratoria i pracownie odpowiadające w pełni potrzebom przemysłu.

Będąc przez wiele lat dyrektorem Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji (w latach 1993-1999 oraz 2005-2008) tworzył nową infrastrukturę instytutu: kilkanaście nowych laboratoriów badawczych i technologicznych, w tym najbardziej znane i rozwijane pod nazwą CAMT (Center for Advanced Manufacturing Technologies).

Zespoły badawcze w CAMT zajmują się rozwiązywaniem problemów związanych z konstrukcją, projektowaniem technologicznym, planowaniem, organizacją produkcji, wdrażaniem i optymalizacją procesów produkcyjnych w dziesiątkach polskich i zagranicznych firm w przemyśle motoryzacyjnym, lotniczym, elektrotechnicznym i maszynowym w zakresie projektowania i rozwoju technologii w dziedzinie obróbki laserowej, wytwarzania addytywnego, systemów wizyjnych, robotyki, automatyzacji produkcji, itp.

CAMT otrzymał status „Centrum doskonałości” od Komisji Europejskiej (2000) oraz Narodowego Komitetu Badań Naukowych (2004), a od 2017 roku CAMT ma status Europejskiego Centrum Technologicznego KET oraz DIH – Digital Innovation Hub (2018).

Wyniki prac badawczych i wdrożeniowych znalazły zastosowanie w kilkudziesięciu przedsiębiorstwach wielu branż: lotniczej, automotiv, transportowej, AGD, inżynierii medycznej, m. in: VW, Sitech, Whirlpool, Pratt&Whitney, BOSCH, Lockheed Martin, Collins, Bombardier, Stryker, KGHM, ZANAM, Ecoren i innych. Większość prac realizowana była w formie wspólnych projektów R&D.

Prof. Edward Chlebus jest twórcą centrum badawczego Fraunhofer Gesellschaft – pod nazwą   Fraunhofer Project Center przy CAMT na Politechnice Wrocławskiej. Do głównych celów jednostki należy doskonalenie kompetencji badawczych CAMT i utworzenie kanałów rozwoju technologii laserowych opartych na technologiach hybrydowych, badaniach materiałów, inżynierii powierzchni i wytwarzaniu addytywnym.

Jest założycielem i koordynatorem Polskiej Platformy Technologii Wytwarzania Manufuture i polskiej Sieci Doskonałości procesów produkcyjnych. Inicjator, założyciel i pierwszy prezes zarządu   Dolnośląskiego Parku Innowacji i Nauki – DPIN, którego celem  jest komercjalizacja badań naukowych, rozwój i wdrażanie innowacyjnych rozwiązań i technologii w firmach z regionu Dolnego Śląska i okolic.

W ostatnich czterech latach wnioski złożone przez CAMT/FPC pozyskały dla PWr  projekty na kwotę 21,7 mln zł w ramach programów DIH i EDIH oraz 66,7 mln zł w ramach inwestycji Wroclaw Digital Factory z programu RPO.

W latach 2008- 2016 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego. Przez czternaście lat był członkiem senatu PWr i kierował przez 8 lat Senacką Komisją ds. Inwestycji. Twórca pierwszego ośrodka badawczego w Europie Środkowej i Wschodniej powstałego w kooperacji z Fraunhofer Gesellschaft - Fraunhofer Project Center, który znajduje się na Politechnice Wrocławskiej (2008).

Aktywność i osiągnięcia organizacyjne, badawcze oraz dydaktyczne prof. Edwarda Chlebusa były wielokrotnie wyróżniane złotymi medalami na międzynarodowych targach oraz wystawach w kraju i za granicą, a także nagradzane licznymi nagrodami: trzykrotnie Prezesa Rady Ministrów za wdrażanie nowych technologii, trzykrotnie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nagrodami regionalnymi – Prezydenta  miasta Wrocławia (2016), nagrodami Rektora Politechniki Wrocławskiej, Dziekana Wydziału Mechanicznego i Dyrektora Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Politechniki Wrocławskiej, a w roku 2019 Nagrodą Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za całokształt pracy naukowej, dydaktycznej i organizacyjnej.

Należy do wielu prestiżowych organizacji naukowych. Od 2004 r. jest członkiem Implementation Support Group and High Level Group of European Technology Platform (ETP) ManuFuture, a od 2010 r. EFFRA  (Fabryki Przyszłości), agendy eksperckiej przy EC. Od 2015 r. należy do Kuratorium Board of Institute of  Materials and Beam Technologies Fraunhofer Geselschaft IWS in Dresden. Członek Komitetu Budowy Maszyn PAN od 2012 r., członek Rady Fundacji Platformy Przemysłu Przyszłości przy Ministerstwie Funduszy i Rozwoju Regionalnego od 2021 r.

W latach 2009-2014 był członkiem Rady Nadzorczej KGHM Ecoren (Lubin) (2009 – 2014), w latach 2008-2012 członkiem Rady Nadzorczej KGHM - WMN S.A.(Gliwice).

Był w składach komitetów naukowych wielu konferencji krajowych i międzynarodowych.

Prof. Grażyna Gryglewicz rozpoczęła swoją działalność naukową na Politechnice Wrocławskiej w 1979 r., kończąc studia na Wydziale Chemicznym, na kierunku technologia chemiczna. Następnie rozpoczęłaa studia doktoranckie, które zakończyły się obroną pracy doktorskiej w 1983 r. Po uzyskaniu stopnia doktora w dziedzinie nauk technicznych została zatrudniona na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej w Instytucie Chemii i Technologii Nafty i Węgla. Stopień doktora habilitowanego w dziedzinie nauk technicznych w dyscyplinie technologia chemiczna uzyskała w 1998 r., a 10 lat później tytuł profesora w tej samej dziedzinie i dyscyplinie, w specjalności chemia i technologia węgla i materiałów węglowych.

W 1988 r. odbyła kilkumiesięczny staż naukowy w Northern Carbon Research Laboratories of University of Newcastle upon Tyne w Wielkiej Brytanii, a w 1995 r. półroczny staż w Limburg Universitair Centrum w Diepenbeek (obecnie Hasselt University) w Belgii.

Od 2021 r. jest kierownikiem Katedry Inżynierii Procesowej i Technologii Materiałów Polimerowych i Węglowych. Pełni również funkcję przewodniczącej Dyscypliny Naukowej Inżynieria Chemiczna, która uzyskała kategorię A+ w ewaluacji dyscyplin za okres 2017-2021. Reprezentuje przewodniczących dyscyplin naukowych uczelni w Kapitule Godności Honorowych.

W aktualnej działalności badawczej profesor Grażyny Gryglewicz można wyróżnić dwa wiodące nurty.

Pierwszy z nich dotyczy projektowania i wytwarzania porowatych materiałów węglowych, głównie węgli aktywnych, o zdefiniowanej strukturze porowatej i charakterze chemicznym powierzchni oraz ich zastosowania jako adsorbentów do usuwania zanieczyszczeń z wody i magazynowania wodoru, a także jako nośników katalizatorów metalicznych w procesach wodorowych i materiałów elektrodowych do elektrochemicznego magazynowania energii w superkondensatorach.

Drugi obszar zainteresowań obejmuje syntezę nanostrukturalnych materiałów węglowych i grafenowych, m. in. nanowłókien i nanorurek węglowych, tlenku grafenu i zredukowanego tlenku grafenu, w tym domieszkowanych azotem i siarką, a także syntezę kompozytów tych nanostruktur z metalami, tlenkami metali i polimerami przewodzącymi oraz ich zastosowanie, głównie jako materiały elektrodowe w superkondensatorach, bateriach i sensorach elektrochemicznych.

Całkowity dorobek profesor Grażyny Gryglewicz obejmuje 270 prac naukowych, w tym 105 publikacji z listy JCR, a indeks H-35. O dużym oddziaływaniu Jej prac naukowych na badaczy zajmujących się pokrewną tematyką świadczy duża liczba ponad 4600 cytowań (wg. WoS), wskazując, że średnio każdy artykuł był cytowany blisko 43 razy. Na arenie międzynarodowej jest bardzo dobrze rozpoznawalnym naukowcem, czego wyrazem jest utrzymująca się wysoka pozycja na liście TOP 2%, gdzie w ostatniej edycji tego światowego rankingu zajęła 5 miejsce wśród pracowników naukowych Politechniki Wrocławskiej.

Była promotorką 12 zakończonych przewodów doktorskich, recenzentką 19 prac doktorskich, 15 prac habilitacyjnych i 4 wniosków o tytuł profesora. W okresie 2007-2015 była sześciokrotnie powoływana na członka międzynarodowych komisji doktorskich w Hasselt University w Belgii, z którym ściśle współpracuje od blisko 30 lat. Aktywnie współpracuje lub współpracowała także z innymi zagranicznymi ośrodkami badawczymi (Hiszpania, Wielka Brytania, Belgia, Francja, Japonia, Niemcy, Norwegia, Rumunia, Bułgaria, Kuba) w ramach realizowanych umów bilateralnych, wymiany doktorantów i europejskich projektów badawczych.

Była kierownikiem kilku projektów badawczych krajowych (KBN, MEiN, MNiSW) i międzynarodowych. Na szczególną uwagę zasługują

- rola polskiego lidera w dwóch europejskich projektach badawczych COALPHENES (Coal liquid-based high crystalline carbons for the synthesis of graphene-based composites, 2013-2016) i SUPERCOAL (Coal liquid-based upgraded carbon materials for energy storage, 2015-2018) koordynowanych przez Instituto Nacional del Carbon INCAR w Oviedo (Hiszpania) i finansowanych przez Research Fund for Coal and Steel,

- kierowanie projektem Investigation of the effect of carbon surface functional groups on electrochemical behaviour of lead-carbon electrodes, realizowanym we współpracy z Fraunhofer Institute for Silicate Research ISC w Würzburgu, a finansowanym przez międzynarodowe Consortium for Battery Innovation (2020-2022),

- rola polskiego lidera w aktualnie realizowanym europejskim projekcie badawczym ZABAT (Next generation rechargeable and sustainable zinc-air batteries, M-ERA.NET, 2023-2025), koordynowanym przez ośrodek badawczy LEITAT (Hiszpania) i realizowanym we współpracy z SINTEF (Norwegia) i dwoma instytutami Fraunhofera w Würzburgu (ISC) i Bremie (IFAM).

Profesor Grażyna Gryglewicz wielokrotnie czynnie reprezentowała Politechnikę Wrocławską będąc członkiem komitetów naukowych cyklicznych konferencji międzynarodowych i krajowych. W latach 1993-2009 jako członek aktywnie uczestniczyła w pracach Normalizacyjnej Komisji Problemowej ds. Naturalnych Paliw Stałych PKN. Od 2013 r. pełni funkcję członka zarządu Polskiego Towarzystwa Węglowego. Przez dwie kadencje (2012-2014, 2015-2017) była członkiem Korpusu Ekspertów NCN w panelu STP 5. W 2019 r. została powołana do Rady Naukowej Centrum Materiałów Polimerowych i Węglowych PAN w Zabrzu (2019-2022, 2023-2026).

Profesor Grażyna Gryglewicz 15-krotnie otrzymała nagrodę Rektora Politechniki Wrocławskiej za osiągnięcia w pracy dydaktycznej, organizacyjnej i naukowej. W 2021 r. została odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej.

Profesor Janusz Mroczka pracuje na Politechnice Wrocławskiej od 48 lat. Studia na naszej uczelni skończył w 1976 r. W 1980 r. obronił pracę doktorską, a w 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora uzyskał w 1996 r.

Zainteresowania naukowe prof. Janusza Mroczki dotyczą: metodologii procesu poznawczego, algorytmizacji problemu odwrotnego, analizy spektralnej i polaryzacji promieniowania rozproszonego w opisie właściwości układów dyspersyjnych, metodologii łączenia danych pomiarowych o różnej przestrzennej rozdzielczości z wykorzystaniem deterministycznych i stochastycznych metod przetwarzania (fuzja danych), wykorzystania reprezentacji czasowo-częstotliwościowych sygnałów w przetwarzaniu danych pomiarowych oraz nieinwazyjnej analizy układów dyspersyjnych.

Istotną wartością dorobku naukowego prof. Janusza Mroczki jest kompleksowość oraz głębokie osadzenie tego dorobku w szerokim kontekście filozoficznym – z jednej strony – i aplikacyjnym – z drugiej. Elementem spajającym wszystkie wątki jego naukowej aktywności jest autorski oryginalny schemat poznawczy. Wynikiem procesu poznawczego są modele matematyczne obiektów pomiaru i narzędzi pomiaru, a istotą ich wykorzystania w metrologii jest ich odwracanie, jako że celem pomiaru jest docieranie do przyczyn na podstawie informacji o skutkach – estymacja wielkości mierzonych na podstawie surowych danych pomiarowych. Metody rozwiązywania problemów odwrotnych są integralnym elementem dorobku prof. Janusza Mroczki. Ze względu na złe uwarunkowanie numeryczne należą one do najtrudniejszych zadań obliczeniowych, stawiających zajmującym się nimi badaczom wyjątkowo wysokie wymagania w zakresie kultury, erudycji i biegłości matematycznej.

Dorobek naukowy prof. Janusza Mroczki obejmuje 465 publikacji (155 z listy filadelfijskiej), jest współautorem 13 książek (5 zagranicznych, 8 krajowych) i 8 patentów (w tym 4 wdrożonych). Dane bibliometryczne są następujące: Scopus: 2186 cytowania, h = 31; wg. Google Scholar: 2811 cytowań, h = 32. Profesor Janusz Mroczka był realizatorem 31 grantów jako kierownik lub główny wykonawca (w tym 7 międzynarodowych).

W latach 1990-1996 kierował z wyboru Instytutem Metrologii Elektrycznej na Politechnice Wrocławskiej. W 1998 r. był inicjatorem i założycielem pierwszej po 1968 roku struktury katedralnej na Politechnice Wrocławskiej – Katedry Metrologii Elektronicznej i Fotonicznej. Obecnie pełni funkcję kierownika tej katedry.

Utworzenie i kierowanie katedrą jest jego szczególnym osiągnięciem organizacyjnym, bowiem dopiero w 2013 r. wzorując się na tego typu strukturze, przyzwolono na Politechnice Wrocławskiej na istnienie katedr w miejsce wcześniej preferowanych struktur instytutowych. To w tej katedrze prof. Janusz Mroczka wypromował 26 doktorów, z czego ośmiu jest już samodzielnymi pracownikami nauki zatrudnionymi na stanowisku profesora. Istotnym jest również fakt, że to m.in. z inicjatywy prof. Janusza Mroczki zapoczątkowane zostały w kraju doktoraty co-tutelle, a on sam był promotorem aż czterech doktoratów tego typu, z których wszystkie zostały wyróżnione, a ostatni z nich otrzymał nagrodę im. Marii Skłodowskiej-Curie, jako najlepszy w tym czasie doktorat w Europie.

Ważnym osiągnięciem dydaktycznym, a przy tym i organizacyjnym, było założenie w latach 80-tych specjalności Aparatura Elektroniczna, która do chwili obecnej cieszy się dużą popularnością wśród studentów Wydziału Elektroniki, Fotoniki i Mikrosystemów. To właśnie na tej specjalności kształcona jest kadra inżynierów elektroników dla zaplecza przemysłowego Dolnego Śląska, jak również innych regionów Polski.

Spektakularnym osiągnięciem organizacyjnym prof. Janusza Mroczki był udział jako v-ce president w International Symposium on Optical Applied Science and Engineering - Optical Diagnostics in Fluid and Thermal Flow (San Diego, 1993), w  którym uczestniczyło ponad tysiąc uczestników z całego świata.

Profesor Janusz Mroczka jest promotorem polskiej myśli naukowej za granicą i twórcą polskiej szkoły metrologii elektronicznej i fotonicznej, czego dowodem jest tak duża liczba wypromowanych doktorów.

W 2005 r. Fundacja na rzecz Nauki Polskiej przyznała mu prestiżowe subsydium profesorskiego „Mistrz”.

Był wielokrotnie recenzentem dorobku wielu naukowców (3 doktoratów honoris causa, 61 wniosków profesorskich, w tym jedego za granicą – Preston, Anglia, 57 habilitacji, 27 doktoratów, przewodniczył 56 habilitacjom, wypromował ponad 200 dyplomantów). Uchodzi on w środowisku naukowym za człowieka obdarowanego niezależnością myślenia i wrażliwością na wymiar etyczny. Umiejętności merytoryczne, organizacyjne i wdrażane przez prof. Mroczkę metody zarządzania były wielokrotnie nagradzane.

Za działalność naukowo-badawczą uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: Nagrodę II stopnia MEN (1989 r.), Nagrodę Wydziału IV PAN (1993 r.), Subsydium Profesorskie FNP za 2005 r., Nagrodę MNiSW za Wybitne Osiągnięcia w Opiece Naukowej i Dydaktycznej w 2014 r., Nagrodę Prezesa PAN 2015 r., Nagrodę Naukową im. prof. M. Suskiego, Nagrodę Professor Opoliensis w 2014 r. oraz 39 Nagród Rektora Politechniki Wrocławskiej.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2003), Oficerskim (2013) i Komandorskim (2021) Orderu Odrodzenia Polski, Brązowym (1989), Srebrnym (1994) i Złotym (1998) Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrnym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” nadany przez Ministra Obrony Narodowej (2023), Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej z Brylantem, Nagrodą specjalną Docendo Discimus rektora Politechniki Wrocławskiej za szczególne osiągnięcia w nauczaniu (2023), Medalem im. Prof. Kazimierza Idaszewskiego, Medalem im. Prof. Włodzimierza Krukowskiego.

Za wybitne osiągnięcia i zasługi dla integracji krajowego i międzynarodowego środowiska naukowego oraz osiągnięcia w zakresie metrologii elektronicznej i fotonicznej, a także za szczególny wkład w rozwój kadry naukowej uczelni wyższych technicznych otrzymał doktoraty honoris causa Politechniki Lubelskiej (2014),  Politechniki Opolskiej (2017), Politechniki Gdańskiej (2019), Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława  Dąbrowskiego w Warszawie (2019) oraz Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie (2020).

W listopadzie 2023 r., prof. Janusz Mroczka został uhonorowany tytułem honorowego obywatela Dębicy – jego rodzinnego miasta.

Niezmiennie od 2020 roku prof. Mroczka obecny jest na liście TOP 2% prestiżowego rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie. W środowisku akademickim znany jest z wnikliwych recenzji, życzliwie udzielanych konsultacji i indywidualnych porad. W latach 2013-2020 był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Był też członkiem Sekcji Miernictwa Interdyscyplinarnego KBN (18 konkursów, w tym w 6 przewodniczącym).

Szczególne poświęcenie dla środowiska akademickiego ma praca na rzecz społeczności Polskiej Akademii Nauk. Prof. Janusz Mroczka jest Członkiem Rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk oraz Członkiem Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (od 1993 r.). Był wiceprzewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2001-2007), przewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2007-2015).

Ponadto w ocenie komitetów naukowych PAN, przeprowadzonej w 2015 r., kierowany przez prof. Janusza Mroczkę Komitet Metrologii i Aparatury Naukowej PAN okazał się najlepszym, zajmując I miejsce, spośród wszystkich komitetów akademii.

Prof. Janusz Mroczka wprowadził na listę filadelfijską czasopismo „Metrology and Measurement Systems” (w 2009 r.), zapoczątkował w 2008 r. i redaguje do chwili obecnej cykl książek „Problemy metrologii elektronicznej i fotonicznej”(10 tomów).

Przewodniczył także Kapitule Nagrody Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk „Iuvenes Wratislaviae” (2013-2014 r.) oraz pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk (2014-2022).

Ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej w 1978 r. (specjalność fizykochemia organiczna). Stopień doktora nauk chemicznych uzyskał w 1987 r., a doktora habilitowanego nauk biologicznych w zakresie biologii-biochemii w 1996 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Tytuł profesora otrzymał w 2006 r.

W latach 2008-2016 był prodziekanem ds. nauki na Wydziale Chemicznym, w latach 2016-2020 dziekanem, a od 2020 r. jest prorektorem ds. nauki Politechniki Wrocławskiej. Od 2019 r. jest kierownikiem Katedry Biochemii, Biologii Molekularnej i Biotechnologii.

Członek Senatu Politechniki Wrocławskiej dwóch kadencji (2016-2020 oraz 2020-2024).

Stypendysta Fundacji Heinricha Hertza (1988-1990) i Uniwersytetu w Bochum (1990-1991). Pracował w Katedrze Biochemii Instytutu Chemii Uniwersytetu w Bochum oraz w Centrum Molekularnej Neurobiologii Uniwersytetu w Hamburgu.

Kierował Zespołem Dydaktycznym Biochemii w Instytucie Chemii Organicznej i Fizycznej (1981-1987), Zakładem Naukowo-Dydaktycznym Biochemii w Instytucie Chemii Organicznej, Biochemii i Biotechnologii (2002-2005), wydziałowym Zakładem Biochemii w Instytucie Chemii Organicznej, Biochemii i Biotechnologii (2005-2019). Wicedyrektor ds. Nauki w Instytucie Chemii Organicznej, Biochemiii Biotechnologii (2002-2005), kierownik Studiów Doktoranckich na Wydziale Chemicznym (2005-2008).

Jego zainteresowania naukowe obejmują badania mające na celu zrozumienie zależności pomiędzy strukturą i funkcją cząsteczek białkowych zaangażowanych w transmisję sygnałów biologicznych. Wykorzystuje w nich metody i aparat pojęciowy, biofizyki, biologii molekularnej i inżynierii genetycznej.

Prof. Andrzej Ożyhar jest autorem 130 prac, w tym: 106 artykułów w czasopismach o zasięgu międzynarodowym indeksowanych w Web of Science (5 w 2020 r., 9 w 2021 r., 4 w 2022 r., 6 w 2023 r.), sześciu artykułów przeglądowych w czasopismach indeksowanych w Web of Science, sześciu rozdziałów w książkach anglojęzycznych, czterech artykułów w czasopismach polskojęzycznych indeksowanych w Web of Science.

Jego sumaryczny Impact Factor wynosi 462,9 (według bazy DONA). Jego publikacje były cytowane 1 505 razy w 963 artykułach (Web of Science), h-index: 23 (Web of Science). Ma też w swoim dorobku jeden patent krajowy. Jest współautorem pracy Ruggeri et al. (2017) Nature Nanotechnology 12, 488-495 (IF: 37,49).  33% artykułów, których był autorem, ukazały się w czasopismach indeksowanych w Web of Science powstało przy udziale osób spoza Polski.

Kierował kilkoma pięcioma grantami KB/NCN, w trzech grantach pełnił rolę opiekuna naukowego a w pięciu był wykonawcą.

Prowadzi zajęcia dydaktyczne z zakresu biochemii, biologii molekularnej, inżynierii genetycznej i genetyki dla studentów Wydziału Chemicznego, w ostatnim czasie także Wydziału Medycznego.

Na szczególne podkreślenie zasługuje opracowanie przez prof. Andrzeja Ożyhara kursów inżynierii genetycznej (ćwiczenia laboratoryjne i wykład), wprowadzonych do programu kształcenia studentów kierunku biotechnologia w 1993 r. W momencie ich uruchomienia ćwiczenia laboratoryjne z inżynierii genetycznej były pierwszymi tego rodzaju zajęciami we Wrocławiu, prowadzonymi regularnie dla kilkunastoosobowej grupy studentów.

Organizator studiów doktoranckich na Wydziale Chemicznym i ich kierownik (2005-2008). W tym czasie wprowadził coroczną sesję sprawozdawczą dla doktorantów (przez lata mająca miejsce tylko na Wydziale Chemicznym).

Prof. Andrzej Ożyhar jest promotorem 24 zakończonych obroną rozpraw doktorskich (oraz dwóch trwających).

Był członkiem panelu głównego Zdrowie i Życie w pilotażowym projekcie Foresight przy Ministerstwie Nauki i Informatyzacji (2004-2005). Działał jako ekspert Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej dla kierunku biotechnologia (2007-2009). W latach 2008-2016 reprezentował Politechnikę Wrocławską w radzie i komitecie sterującym Klastra NUTRIBIOMED przy Wrocławskim Parku Technologicznym.

Był członkiem Komitetu Biochemii i Biofizyki PAN. W latach 2012-2016 był członkiem Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów (Sekcja V – Nauk Matematycznych, Fizycznych, Chemicznych i Nauk o Ziemi).

Laureat wielu nagród i wyróżnień, w tym Rektora PWr oraz dziekana Wydziału Chemicznego. W 2003 r. otrzymał Srebrny Krzyż Zasługi, w 2009 r. Nagrodę Specjalną Rektora Politechniki Wrocławskiej Docendo Discimus.

Jest absolwentem dawnego Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej (1978). Obecnie zatrudniony jest na Wydziale Informatyki i Telekomunikacji. Stopień doktora uzyskał w 1981 r., habilitację na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej w 1998 r., a tytuł profesora otrzymał w 2005 r.

Pełnił funkcję przewodniczącego Rady Dyscypliny Informatyka i Telekomunikacja (2020-2022),  dziekana Wydziału Elektroniki w latach 2016-2020 oraz 2020-2021 (w 2021 r. Wydział Elektroniki został przekształcony w Wydział Informatyki i Telekomunikacji), a także prodziekana w latach 2002-2005. Był senatorem dwóch kadencji (2016-2020, 2020-2024) oraz członkiem Kapituły Godności Honorowych PWr w latach 2022-2024.

Był także dyrektorem Instytutu Informatyki i Automatyki (2006-2008, 2008-2012, 2012-2013) i kierownikiem Katedry Informatyki Technicznej (2014-2016, 2016-2020, 2020-2022).

Zainteresowania naukowe profesora Czesława Smutnickiego obejmują algorytmy, szeregowanie zadań, optymalizację dyskretną, dyskretne systemy produkcyjne, praktyczne problemy transportowe, magazynowe, rozmieszczenia, rozkroju, pakowania, etc.
Główny nurt jego badań naukowych związany jest z problemami optymalizacji i sterowania Dyskretnymi Procesami Produkcyjnymi (DPP). Dziedzina ta jest obecna od wielu lat w licznych ośrodkach badawczych (uniwersyteckich i laboratoriach firm) na całym świecie, ze względu na szerokie zainteresowania praktyczne, znaczne zyski finansowe wynikające z wdrożenia rozwiązań, oraz interdyscyplinarny charakter badań. Rozważane zagadnienia są problemami nieliniowego programowania kombinatorycznego o znacznej skali trudności (tzw. NP-trudności).

Powszechnie znane są kłopoty numeryczne związane z ich rozwiązywaniem, a to głównie: wykładniczy wzrost czasu obliczeń wraz z rozmiarem problemu, przekleństwo wymiarowości (w praktyce do 2 000 składowych) oraz znaczny koszt prowadzenia obliczeń komputerowych. Stąd też, jednym z najistotniejszych zagadnień jest konstrukcja algorytmów dostarczających „zadawalająco dobrych" rozwiązań w „rozsądnym" czasie lub przy akceptowalnym koszcie obliczeń. Algorytmy takie są projektowane przy wykorzystaniu specyficznych teoretycznych własności formułowanych problemów, a następnie badane na drodze zarówno teoretycznej jak i eksperymentalnej, w celu otrzymania ich pełnej i wszechstronnej charakterystyki numerycznej, zmierzając w kierunku wyłonienia najbardziej obiecujących podejść i metod.

Rozwój jego kierunków naukowych uwzględnia najnowsze tendencje w zakresie optymalizacji dyskretnej, prowadząc do tworzenia algorytmów akceptowalnych przez praktyków. Algorytmy są implementowane w rzeczywistych systemach wytwarzania, i tam weryfikowana jest ich przydatność. Oryginalnym własnym podejściem jest zaawansowane TS (tabu search) dostarczające wielu wysoce użytecznych algorytmów, opublikowanych przez nas w literaturze. Najnowsze kierunki badań własnych dotyczą rozszerzenia podejścia na systemy magazynowe, transportowe, logistyki dostaw, etc.

Wyrazem aktywności naukowej prof. Smutnickiego jest 267 prac, w tym 180 publikacji autorskich i współautorskich w czasopismach recenzowanych, na które składają się: 56 artykułów w czasopismach zagranicznych, 85 prac w recenzowanych materiałach konferencji zagranicznych, rozdziały w książkach i monografiach, 1 własna monografia, 3 książki plus redakcja monografii.

Liczba cytowań w bazie SCIE odnotowana w literaturze zagranicznej to 1795 (4549 cytowań w bazie scholar.google.pl). Opublikowane prace są także często cytowane w zagranicznych monografiach z zakresu nowoczesnej optymalizacji. Pracom poświęcono specjalne „wizytówki”, zamieszczone w książkach zagranicznych: Laguna M., Marti R., „Scatter Search”, Kluwer Academic Publishers, 2003 oraz Glover F., Laguna M., „Tabu Search”, Kluwer Academic Publishers, Massachusetts USA, 1997.
Jego praca z Management Science z r. 1996 otrzymała wyróżnienie Highest Quality Rating przyznane przez Anbar Electronic Intelligence za najczęściej cytowaną publikację.

Wyrazem pozycji naukowej prof. Czesława Smutnickiego są zaproszenia do przygotowania rozdziałów w wydaniach książek zagranicznych, w tym: (1) Meta-Heuristic: Advances and Trends in Local Search Paradigms for Optimization, Kluwer Academic Publishers, 1999, (2) Metaheuristic Optimization via Memory and Evolution: Tabu Search and Scatter Search, Kluwer Academic Publishers, 2005.

Otrzymał także prośby o recenzowanie prac dla czasopism międzynarodowych i krajowych oraz na potrzeby konferencji, w tym m.in.: Journal of Operational Research Society, European Journal of Operational Research, Journal of Heuristics, International Journal of Production Economics, Operations Research Letters, Journal of Decision Systems, Journal of Combinatorial Optimization, Computers and Operations Research, Discrete Applied Mathematics, System Science, Archiwum Automatyki i Telemechaniki, Archive of Control, Bulletin of PAN (łącznie ponad 200 opinii).

Był wielokrotnie zapraszany do prowadzenia sesji konferencyjnych na konferencjach zagranicznych w tym m.in. Symposium of Operations Research, Braunschweig, Germany, Methodology and Software in Decision Support Analysis, Laxenburg, Austria., International Conference of Inteligent Systems.

Członek komitetów naukowych kilku znaczących konferencji zagranicznych i krajowych. Należy do organizacji POLSPAR (członek zarządu), jest członkiem KAiR PAN (2015-2020, 2020-2024, 2024-2028), reprezentantem Polski w dwóch komitetach roboczych IFAC. Był członkiem zespołu doradczego przy MNiSzW w zakresie Infrastruktury Informatycznej Nauki, opiniodawcą w konkursach im. M. Borna i konkursie PTI na najlepszą pracę dyplomową, grantów MNiSzW; programów NCBiR. Opiniował także prace zgłaszane na konferencje zagraniczne i krajowe. Jest recenzentem prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków profesorskich, wieloletnim autorem zadań konkursowych i sędzią Dolnośląskich Zawodów w Programowaniu Zespołowym.

Brał czynny udział w projekcie formułowania założeń funkcjonalnych i wziął w konkursie na budynek Technopolis (C-16) Politechniki Wrocławskiej. Był seniorem budowy tego budynku (2012-2014). W latach 2011-2012 reprezentował Politechnikę Wrocławską w tworzeniu i zgłoszeniu projektu KIC (Knowledge and Information Community) w obszarze ICT w konkursie ogłoszonym przez EIT EU: (Budapeszt). Miał udział w projekcie założeń funkcjonalnych dla laboratorium badawczego Bibliotech C-21 (2015).
Uczestniczył w realizacji Programów Resortowych (1982-85, 1986-90). Był głównym wykonawcą w grantach KBN (1991-92, 1994-95, 1997-99, 2002-2005) dotyczących dyskretnych systemów wytwarzania. Uczestniczył w realizacji międzynarodowego kontraktu badawczego IIASA-PAN (1991-92). Kierował realizacją grantu KBN z zakresu systemów wytwórczych oraz nowych metod ich modelowania i rozwiązywania (1997). Koordynował (w ramach Wydziału Elektroniki) grant PWr+UWr+Letia dotyczący skanera kryminalistycznego. Brał udział w realizacji projektu z zakresu niezawodności systemów informatycznych (2011-2013), a także dwóch grantów OPUS NCN (2013-2015, 2018-2020) z zakresu systemów cyklicznych. Wyniki jego badań są częścią trzech wydanych tamże książek.

Prowadził projekt dla firmy Nokia w zakresie zarzadzania konfiguracjami stacji bazowych, (2019). Był konsultantem w projektach realizowanych dla JT Weston, Toyota, Sitech.

Jego aktywność dydaktyczna obejmuje pełnienie funkcji opiekuna specjalności ARS, przewodniczącego komisji dydaktycznej specjalności ARS oraz ASU.

Przewodniczy  komisji egzaminów dyplomowych specjalności INE. Prowadził zajęcia mi.in z teorii algorytmów, sieci komputerowych, sterowania procesami dyskretnymi, optymalizacji, podstaw optymalizacji, algorytmów optymalizacji, zaawansowanych algorytmów optymalizacji, programowania dyskretnego.

Stworzył i prowadził wykłady na studiach angielskich II stopnia. Prowadził także warsztaty studenckie (forma koła naukowego) z zakresu programowania i struktur danych. Wspierał praktyki studenckie organizowane przez IBM dla Wydziału Elektroniki (praktyki te uzyskały wyróżnienie UE za formę współpracy).

Był wielokrotnie wyróżniony licznymi nagrodami. Otrzymał m.in. medal KEN, nagrodę specjalną Rektora PWr Docendo Discimus, Nagrodę Naukową im. W Suskiego czy też Srebrny Krzyż Zasługi.