Narodowa Agencja Wymiany Akademickiej (NAWA) ogłosiła tegoroczne wyniki  programu stypendialnego im. Mieczysława Bekkera. W gronie laureatów znalazło się troje naukowców z Politechniki Wrocławskiej, którzy będą realizować projekty naukowe i staże podoktorskie na uczelniach w Szwajcarii, Francji oraz Wielkiej Brytanii.

Do udziału w tegorocznej edycji zgłosiło się 355 kandydatów z całej Polski. Spośród nich wyłoniono 77 stypendystów, którzy swoje projekty zamierzają realizować w 18 krajach. Finansowanie pobytu naukowego w renomowanym ośrodku zagranicznym otrzymało troje naszych naukowców: dr inż. Paulina Peksa (Wydział Podstawowych Problemów Techniki), dr inż. Konrad Gruber (Wydział Mechaniczny) oraz dr inż. Justyna Rogacka (Wydział Chemiczny). 

Program im. Mieczysława Bekkera wspiera międzynarodową mobilność doktorantów, naukowców i nauczycieli akademickich w dążeniu do doskonałości naukowej przez umożliwienie im rozwoju naukowego w zagranicznych ośrodkach badawczych oraz akademickich na całym świecie.  

Jednostkami goszczącymi mogą być ośrodki naukowe lub akademickie na całym świecie. W czasie pobytów – trwających od 3 do 24 miesięcy – stypendyści będą mogli wspólnie z zagranicznymi uczonymi realizować projekty naukowe lub staże podoktorskie oraz rozwijać międzynarodową współpracę. 

Dr inż. Paulina Peksa (Wydział Podstawowych Problemów Techniki) 

Wyjedzie do Narodowego Laboratorium Wysokich Pól Magnetycznych w Tuluzie (Le Laboratoire National des Champs Magnétiques Intenses – LNCMI). Od października będzie tam realizowała projekt „Nowe niskowymiarowe struktury perowskitowe jako emitery światła białego” pod opieką prof. Pauliny Płochockiej-Maude. 

Generowanie białego szerokopasmowego światła z czerwono-zielono-niebieskich emiterów jest głównym wyzwaniem dla fizyków zajmujących się spektroskopią optyczną. Włączenie dużych cząsteczek organicznych do szkieletu perowskitów 3D zapewnia nowe właściwości, w szczególności wysoką wydajność kwantową fotoluminescencji i szerokopasmową emisję. Te właściwości sprawiają, że owe struktury są idealne do zastosowań emitujących białe światło. Ostatnie badania wskazują, że emisja jest spowodowana zniekształceniem szkieletu organicznego, co sprzyja generowaniu STE (samopułapkowanie ekscytonu). Jednak właściwości tych ekscytonów pozostają tajemnicą.  

– Moim celem będzie uzyskanie odpowiedzi na pytania związane z właściwościami fizycznymi tych struktur, w szczególności określenie charakteru emisji oraz energii wiązania i masy efektywnej ekscytonu – wyjaśnia dr Paulina Peksa.  

Laboratorium w Tuluzie specjalizuje się w wytwarzaniu impulsowych pól magnetycznych o wartości do 200T. To jedyny ośrodek w Europie, w którym znajduje się infrastruktura pozwalająca na pomiary w tak wysokich polach magnetycznych, a tym samym umożliwiająca obserwację zjawisk ekscytonowych oraz jednoznaczne określenie energii wiązania ekscytonu w badanych materiałach.  

Podczas pobytu we Francji badaczka z W11 u przeprowadzi badania spektroskopii optycznej w wysokich polach magnetycznych nowych materiałów o strukturze podobnej do perowskitu jako emiterów światła białego. – Zależy mi na zrozumieniu natury emisji tych materiałów, dlatego szczególnie istotna dla mnie jest praca z osobami, które są ekspertami w dziedzinie badania półprzewodników w wysokich polach magnetycznych – mówi dr Paulina Peksa. – Mam nadzieje, że wspólnie uzyskamy takie wyniki, które pomogą znaleźć nowe zastosowania struktur podobnych do perowskitu i odpowiedzą na szereg fundamentalnych pytań. 

W swojej pracy badawczej na PWr dr Paulina Peksa skupia się głównie na poznaniu właściwości fizyko-chemicznych struktur metalo-organicznych z rodziny mrówczanów. Opisała i wyznaczała przejścia fazowe, skupiając się na właściwościach kalorymetrycznych i dielektrycznych. – Chwilowo jednak bardzo trudno mi się oderwać od tematyki związanej z moim projektem i zgłębianie wiedzy o tych interesujących strukturach stało się moim głównym zainteresowaniem naukowym – wyjaśnia dr Peksa. 

Dr inż. Konrad Gruber (Wydział Mechaniczny) 

Swój staż odbędzie w Instytucie Paula Scherrera (Paul Scherrer Institute, PSI) w Szwajcarii. To największy ośrodek badawczy  nauk przyrodniczych i inżynieryjnych w tym kraju, w którym projektowane, rozwijane oraz budowane są światowej klasy wielkoskalowe obiekty badawcze, a także specjalistyczna aparatura.  

Na miejscu będzie prowadził badania w ramach projektu „Zrozumienie wpływu węglików oraz granic bliźniaczych na mikro- mechaniczne własności przyrostowo wytworzonego i obrobionego cieplnie superstopu na bazie niklu”. – Moja praca polegać będzie na mikro-mechanicznym obciążaniu wytwarzanego przyrostowo (drukowanego 3D) stopu Inconel 718 oraz jego pochodnych – czyli Inconelu 718 z mikrododatkami – wyjaśnia dr Konrad Gruber. – Ich zadaniem jest doprowadzenie do rozdrobnienia ziarna oraz redukcja udziału granic bliźniaczych w stopie po pełnej obróbce cieplnej. 

Badania będą wykonywane in situ, tzn. materiał będzie poddawany m.in. dyfrakcji neutronów czy pomiarom emisji akustycznej w trakcie wykonywanej próby wytrzymałościowej. Naukowiec z W10 planuje też wykonanie prób wytrzymałościowych w komorze skaningowego mikroskopu elektronowego wyposażonego w detektor EBSD. Jego celem jest określenie roli mikrododatków oraz granic bliźniaczych w stopie Inconel 718 powytwarzaniu przyrostowym i pełnej obróbce cieplnej.  

– Pozwoli to opracować metodę rozdrabniania ziarna dla wytwarzanych przyrostowo nadstopów na bazie niklu (takich jak Inconel 718). Zależy mi na tym, by podnieść ich własności mechaniczne i użytkowe, a opracowaną metodę wykorzystywać przy produkcji części lotniczych – wyjaśnia dr Gruber. 

W swojej pracy naukowej na PWr skupia się na sprawdzaniu zależności między procesami wytwarzania przyrostowego, a strukturą i własnościami przetwarzanych materiałów. – Głównym obszarem moich zainteresowań jest metoda laserowego topienia proszków (ang. LPBF – Laser Powder Bed Fusion), stopy niklu oraz zastosowania lotnicze – dodaje naukowiec z W10. 

Dr inż. Justyna Rogacka (Wydział Chemiczny)

Spędzi 24 miesiące na stażu naukowym na Uniwersytecie w Manchesterze (University of Manchester) w Wielkiej Brytanii. Trafi do międzynarodowego zespołu prof. Sihaia Yanga i prof. Martina Schröedera zajmującego się obszarem chemii materiałów, szczególnie projektowaniem, syntezą i badaniem porowatych materiałów metalo-organicznych (MOF) do zastosowań energetycznych i ochrony środowiska. Grupa ta ma dostęp do rozbudowanego zaplecza badawczego skoncentrowanego na syntezie i charakteryzacji materiałów porowatych różnego rodzaju. 

– Staż w tym uznanym międzynarodowym zespole pozwoli mi na wykonywanie badań pod okiem doskonałych specjalistów i naukowców, rozwinięcie umiejętności numerycznego modelowania, oraz nabycie wiedzy w zakresie syntezy, obsługi różnego rodzaju sprzętu do charakteryzacji materiałów i adsorpcji na najwyższym światowym poziomie – wyjaśnia dr Justyna Rogacka.

Badaczka z W3 poprowadzi zaawansowane badania nad materiałami MOF do adsorpcyjnego wychwytywania zanieczyszczeń powietrza. Za cel stawia sobie zbadanie porowatych materiałów metalowo-organicznych (MOF) pod kątem ich zastosowania w składowaniu i wychwytywaniu zanieczyszczeń powietrza. – Mój projekt koncentruje się na rozwiązaniu problemu separacji i magazynowania toksycznych gazów obecnych w powietrzu, takich jak: NOx, SOx, NH3, VOCs, PAHs, poprzez wykorzystanie nowych materiałów – mówi dr Rogacka. – Zastosuję w nim obliczeniową, wielkoskalową analizę przesiewową w połączeniu z technikami eksperymentalnymi - wszystko po to, by zidentyfikować najbardziej wydajne pary materiał MOF - toksyczny gaz.

W ramach swojej działalności naukowej dr Justyna Rogacka zajmuję się badaniem adsorpcyjnych procesów magazynowania i separacji gazów z wykorzystaniem materiałów nanoporowatych tj. węgli aktywowanych i MOF-ów, w dziedzinie ochrony środowiska i energetyki.