30 października prof. Zbigniew Huzar skończył 70 lat. Z tej okazji  współpracownicy z Wydziału Informatyki i Zarządzania przygotowali dla jubilata uroczystość w Klubie Profesorskim w gmachu głównym

Prof. Zbigniew Huzar pochodzi ze Lwowa. Studia na Politechnice Wrocławskiej ukończył w 1969 r. Pięć lat później uzyskał tytuł doktora, a w 1990 r. obronił rozprawę habilitacyjną na temat „Programowanie procesów komunikujących się w czasie rzeczywistym”. Od 1992 r. jest profesorem nadzwyczajnym PWr. Tytuł profesora belwederskiego otrzymał w 2009 roku, a dwa lata później – tytuł profesora zwyczajnego PWr. Całą swoją karierę naukową związał z Wydziałem Informatyki i Zarządzania. W latach 1983-1992 pełnił funkcję dyrektora Centrum Obliczeniowego, a w okresie 1992-1996 dyrektora Centrum Informatycznego. Następnie do 2004 r. szefował wydziałowemu Zakładowi Informatyki. Przez kolejne pięć lat kierował Instytutem Informatyki Stosowanej. W latach 2008-2014 szefował Instytutowi Informatyki, a obecnie kieruje Katedrą Informatyki. W latach 1991-1993 był senatorem PWr. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Informatycznego. Zarządza Sekcją Inżynierii Oprogramowania Komitetu Informatyki PAN. Jest także autorem 110 publikacji i pięciu książek. Za swoją pracę uhonorowano go  m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Edukacji Narodowej oraz Medalem Politechniki Wrocławskiej.
Wśród swoich studentów i pracowników cieszy się wielkim szacunkiem i uznaniem. 

Piątkowe spotkanie będzie dla nich okazją do złożenia życzeń jubilatowi i podzieleniem się wspomnieniami.

Rolę zastępcy prof. Huzara ds. badań naukowych przez wiele lat pełniła prof. Halina Kwaśnicka. - W tym czasie nie tylko poznałam bliżej profesora, ale też wiele się od niego nauczyłam, zwłaszcza w podejściu do pojawiających się problemów. Jego poczucie humoru, opanowanie i spokój, nawet wtedy kiedy pojawiały się poważne problemy, bardzo sobie ceniłam. Nauczyłam się od niego niereagowania na pojawiające się trudne sytuacje emocjonalnie pod wpływem chwili, ale po przysłowiowym „odliczeniu do dziesięciu” – przyznaje prof. Kwaśnicka.

Prof. Zbigniew Huzar to według dr. hab. Lecha Madeyskiego jedna z kluczowych postaci polskiej inżynierii oprogramowania. - Moim szefem jest i był w pięciu kolejnych jednostkach, którymi kierował. Pamiętam, że gdy pisałem doktorat, to zawsze mogłem liczyć na jego pomoc, mimo że nie był moim promotorem. Zawsze znajdował czas na dyskusje, które bardzo pomogły ukształtować mój doktorat. A te rozmowy dla młodego doktoranta były czymś niezwykle cennym – mówi dr Lech Madeyski.
- Podobnie, jak inni koledzy, profesora poznałam w czasie studiów - wspomina dr Bogumiła Hnatkowska. - Prowadził zajęcia m.in. z programowania współbieżnego, projektowania systemów informatycznych oraz logiki dla informatyków. To, co wprawiało mnie w nieustanne zdziwienie to fakt, iż miało się wrażenie, że wykład jest prowadzony bardzo wolno, leniwie, a notatek i materiału do opanowania było tak wiele. Po latach odkryłam też swoisty „sposób na Huzara”. Na kolokwiach i egzaminach poprawkowych profesor uwielbiał zadawać te same pytania, co na poprzednim terminie. Z naciskiem na te, które nie zostały poprawnie rozwiązane lub rozwiązane tylko przez małą liczbę osób. 

- Współpracowałam z prof. Zbigniewem Huzarem gdy był dyrektorem Instytutu Informatyki, a następnie kierownikiem Katedry Informatyki. – opowiada natomiast dr Agnieszka Bieńkowska. – Za bezcenne cechy uznaję jego mądrość, opanowanie, rozwagę kreatywność, kulturę osobistą i chęć współpracy.

Dr hab. Radosław Katarzyniak, prof. PWr najpierw był studentem jubilata, potem prof. Huzar był recenzentem jego pracy doktorskiej, a od kilkunastu lat jest jego współpracownikiem. 

- Za najważniejszą cechę stylu zarządzania przez prof. Huzara uznaję to, że potrafi bezboleśnie przyjąć do wiadomości prosty i wydawałoby się oczywisty dla wszystkich fakt, że zarządza publiczną instytucją akademicką, która ma obowiązek zapewniać przestrzeń dla rozwoju i aktywności każdego pracownika naukowego. Profesor Huzar nigdy nie okazywał żadnych tendencji do traktowania naszej społeczności w kategoriach własności prywatnej – podkreśla dr hab. Radosław Katarzyniak. - Pozwolę sobie życzyć szanownemu jubilatowi kolejnych lat intensywnej pracy naukowej, życzliwości wokół, a mnie samemu możliwości dalszej z nim współpracy.

ac