Pamięć żołnierza AK, członka WiN, studenta i pracownika Politechniki Wrocławskiej oraz jego współtowarzyszy z podziemia niepodległościowego uczcili koledzy z WiN, Związku Piłsudczyków oraz młodzież

Uroczystość pod tablicą upamiętniającą Ciska odbyła się w piątek, niemal dokładnie w 66 rocznicę zamordowania Władysława Ciska i jego towarzyszy we wrocławskim więzieniu przy ul. Kleczkowskiej. Uczestniczyli w niej przedstawiciele organizacji Wolność i Niezawisłość, Związku Piłsudczyków, a także uczniowie Zespołu Szkół nr 4 z Wrocławia. – Nasza szkoła stale współpracuje z WiN, bierzemy udział w organizowanych przez nich uroczystościach – mówi Marta Skała-Kowalczyk, nauczycielka z ZS nr 4. – Trzeba opowiadać młodym o tych sprawach.

Bogdan Zdrojewski [stryj europosła – red.] z organizacji WiN przypomniał, że pierwsza tabliczka upamiętniająca Władysława Ciska i innych żołnierzy niezłomnych zawisła na cmentarzu Osobowickim już w 1988 r., jednak szybko została skradziona. Dopiero w 1990 r., dzięki życzliwości ówczesnego rektora Politechniki Wrocławskiej profesora Jana Kmity, nowa tabliczka zawisła w gmachu głównym PWr, przy sali, w której pracował Cisek.

Kataryna Pawlak-Weiss z Instytutu Pamięci Narodowej przypomniała życiorys Władysława Ciska. Urodził się 5 lutego 1921 r. w Radziechowie (woj. tarnopolskie). Tam zdał tzw. małą maturę. W 1939 r. jako ochotnik wstąpił do wojska. Wraz ze swoją wycofującą się jednostką trafił na Węgry i został internowany. W 1941 r. zdał egzamin maturalny w polskiej szkole, a potem podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki w Budapeszcie. Był żołnierzem Armii Krajowej, brał udział w szkoleniach lotniczych i uczestniczył w przygotowaniach lądowisk dla wojsk sprzymierzonych na Bałkanach. Do Polski wrócił w 1945 r. Był w grupie pierwszych studentów i asystentów Politechniki Wrocławskiej. Studiował na Wydziale Elektromechanicznym, jednocześnie prowadził zajęcia w Katedrze Geometrii Wykreślnej.

Cisek działał w organizacjach NIE oraz Wolność i Niezawisłość. W latach 1946-1947 był kierownikiem organizacyjnym dolnośląskiego WiN-u. 15 grudnia 1947 r. za tę działalność został aresztowany przez UB i wraz z Ludwikiem Marszałkiem i Stanisławem Dydą osadzony w więzieniu przy ul. Kleczkowskiej. Wszyscy trzej zostali skazani na śmierć. Uzasadnienie wyroku brzmiało: „Swe siły i energię poświęcili (…) dla zorganizowania siatki szpiegowskiej właśnie na terenach Ziem Odzyskanych, na zebranie ścisłych danych wojskowych i politycznych dla celów obcego wywiadu, idącego na rękę dążeniom niemieckim do odebrania Polsce Ziem Zachodnich”. Ówczesny prezydent Polski Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok został wykonany na dziedzińcu więzienia przy ul. Kleczkowskiej 27 listopada 1948 roku.

Dopiero 14 marca 2001 r. Sejm podjął uchwałę w sprawie hołdu poległym, pomordowanym i prześladowanym członkom organizacji "Wolność i Niezawisłość".
ml