Uroczyste obchody 60-lecia Wydziału Elektroniki PWr pod honorowym patronatem min. Barbary Kudryckiej odbyły się 4 stycznia 2012 r. Wśród zaproszonych gości byli przedstawiciele wojewódzkich władz państwowych i samorządowych

Reprezentująca wojewodę dyr. gen. Urzędu Wojewódzkiego Jolanta Krupowicz, absolwentka Wydziału Elektrycznego PWr, dołączyła do słów A.M. Skorupy swoje serdeczne wspomnienia o czasach studiów. List wojewody oprócz gratulacji z okazji jubileuszu zawierał wyrazy uznania dla dorobku naukowego i dydaktycznego wydziału, a także słowa satysfakcji z sukcesów licznych absolwentów Wydziału Elektroniki. Podkreślał wysoki poziom nauczania i pożytki z kształconych tu kompetentnych kadr, których kwalifikacje menadżerskie sprzyjają karierom.  – To owocuje zainteresowaniem pracodawców i kolejnych kandydatów na studia, a w skali społecznej rozwojem gospodarki opartej na wiedzy – stwierdził wojewoda. Podkreślił też dorobek badawczy i wdrożeniowy wydziału. Życzył pracownikom i studentom Elektroniki wytrwałości w dążeniu do realizacji założonych celów i satysfakcji z podejmowania nowych zadań naukowo-badawczych.

Napłynęły też życzenia od prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza, który podkreślił rolę wydziału w kształtowaniu oblicza miasta. Wyraził nadzieję, że studia i praca na wydziale są źródłem sukcesów i satysfakcji. Wystąpienie rektora podkreślało wzorcowy charakter funkcjonowania tego znaczącego dla uczelni wydziału, który musi zmagać się wciąż z reformatorskimi wyzwaniami. „Wiem, że każde zmiany budzą pewien niepokój, ale wierzę w mądrość tej społeczności i że prace podjęte na wydziale przyniosą wkrótce znakomite efekty.” – powiedział prof. T. Więckowski. – „Jestem szczęśliwy, że zacząłem studia na Wydziale Elektroniki i że spotkałem tu wspaniałych nauczycieli”. Rektor jest przekonany, że dzisiejsi studenci znajdą na wydziale równie wspaniałych nauczycieli. Życzył wszystkim następnych owocnych 60 lat.

Pociąg do elektroniki

Wystąpienia byłych dziekanów: prof. Andrzeja Mulaka (1990-1996), prof. Janusza Biernata (1999-2002), prof. Daniela J. Bema (2002-2005) i prof. Andrzeja Kasprzaka (2005-2008) stanowiły ich indywidualne spojrzenie na priorytety i osiągnięcia poszczególnych kadencji ponad 20 lat.
„Dziekan jest jak maszynista pociągu. Prowadzi pociąg-wydział do stacji węzłowej i zostawia innym. Nie jest w swojej pracy sam. Ma wielu współpracowników” – mówił prof. Andrzej Mulak. Podkreślił, że przełomowy okres lat 1990-1996, na jaki przypadły jego kadencje, charakteryzował się wielkim wzrostem liczby studentów i pracowników. Wydział Elektroniki był wtedy niewątpliwie największym wydziałem na uczelni i – w pewnym sensie – zieloną wyspą. Liczba absolwentów, których wypuszczano co roku w świat, zwiększyła się trzykrotnie: z około 500 do około 1500. Uczelnie i wydziały rywalizowały wtedy o studentów, co wynikało z mechanizmu przyznawania dotacji budżetowej stanowiącej wówczas podstawę finansowania uczelni. A czasy były niemal „bezkomputerowe”, zwłaszcza że przepisy dopuszczały tylko dokumenty na papierze. A jednak stworzono wtedy wydziałowe centrum informatyczne, którym kierował dr Ryszard Klempous. Centrum to niejednokrotnie udzielało wsparcia także jednostkom pozawydziałowym.

Nie obyło się bez anegdoty: konieczność zakładania każdemu studentowi papierowej teczki doprowadziła do komplikacji, gdy pomyłkowo jednej z zagranicznych studentek (noszącej wyjątkowo długie nazwisko, które zapewne nie mieściło się w jednej linijce) założono aż dwie teczki. Problem ujawnił się przy okazji inauguracji. „Nie było wiadomo, czy mamy superatę teczek czy manko wśród studentów” – wspominał prof. Mulak.

Gdy dokumenty studenckie nie mieściły się już w dziekanacie – niezbędna okazała się przebudowa, która zrodziła dodatkowe stresy. Rada Wydziału Elektroniki uzyskała nową salę posiedzeń. Trwała przeprowadzka zakładów z ul. Prusa na Janiszewskiego. Zasiedlano budynek C-5.
Wtedy też zaczęły się „kłopoty z jednolitością wydziału”. Duże zróżnicowanie dziedzin badawczych doprowadziło później do oddzielenia się W-12. Doświadczano też „kłopotów strukturalnych”, których powodem było istnienie instytutów międzywydziałowych. W następnej kadencji wtłoczono je w ramy wydziałów.

Starania o rozwój kadry wydziału zaowocowały licznymi habilitacjami (nawet 30 w ciągu roku), ale odejście znacznej grupy profesorów na emeryturę sprawiło, że na wydziale pozostał tylko jeden!

Zgoda buduje

„Na Wydziale Elektroniki wszystkie kadencje są trudne” – zauważył prof. Janusz Biernat, który kierował wydziałem w latach 1999-2002. Przypomniał, że startował do wyborów pod hasłem „zgoda buduje”, co było odpowiedzią na zauważalne tendencje separatystyczne na wydziale. Linia podziału nie była do końca jasna. Prof. Biernat „nie był zbytnio zadowolony”, że to za jego kadencji doszło do podziału, ale dzięki jego zabiegom o pokój nie doszło do zaognienia stosunków, a dziś decyzja ta wydaje się korzystna. Relacje międzyludzkie są bardzo dobre, co widać na zjazdach absolwentów.

Sukcesem tej kadencji jest także ożywienie kontaktów z absolwentami z dawnych lat. Satysfakcję przyniosło prof. Biernatowi unowocześnienie powstałego za kadencji prof. Mulaka elektronicznego systemu ewidencji studentów. Osoby pamiętające ten stworzony na wydziale system wspominają z rozrzewnieniem, że jego obsługa była prosta, łatwa i przyjemna. Co więcej, cieszył się on także uznaniem gości zagranicznych, jak choćby prorektora Uniwersytetu w Galway (Irlandia), który był pod wrażeniem rozwiązania autorstwa naszych absolwentów.

System nie byłby tak spójny, gdyby nie zaangażowanie jego użytkowników: kierowniczki dziekanatu pani Ryszardy Bieganowskiej i kierownika wydziałowych informatyków mgr. Arkadiusza Misiewicza. W trakcie kadencji odnotowano również dwa sukcesy budowlane: kapitalny remont dwóch sal audytoryjnych i gruntowną informatyzację laboratorium w C-3. Dzięki temu zapisy na kursy zostały zdecydowanie usprawnione – jednocześnie mogło zapisywać się siedemdziesięciu (a nawet więcej) studentów. W skali uczelni był to znaczny sukces. Za sukces należy uznać także dalszy przyrost liczby studentów. Na początku kadencji prof. Biernata było ich 4,5 tysiąca, a pod koniec – znacznie powyżej sześciu tysięcy. W szczytowym okresie dziekan wręczał na zakończenie roku 1100 dyplomów ukończenia studiów! To było wyzwanie właściwie przekraczające bardzo skromne siły kadr dziekanatu. Zespół informatyków składał się z trzech osób, a obsługę studentów złożono na barki pięciu osób.
– Także i ta kadencja nie była wolna od porażek – ocenia dziś prof. Biernat. – Do dziś problemem jest brak jednolitej struktury bibliotecznej wydziału. Chodzi o stworzenie systemu z łatwym i bezpośrednim dostępem do zbiorów. Wkrótce powinien on doczekać rozwiązania. Niedosyt budzi też nikłość dyskusji na temat stanu dydaktyki. Przy okazji 60-lecia warto do niej wrócić. Możemy cieszyć się z dobrych ocen Państwowej Komisji Akredytacyjnej, z dyplomów, którymi jesteśmy nagradzani, ale najbardziej powinniśmy sobie brać do serca odczucia naszych absolwentów – uważa były dziekan.

Początek tysiąclecia czyli 50-lecie

Na dziekańską kadencję prof. Daniela J. Bema (w latach 2002-2005) przypadł jubileusz 50-lecia Elektroniki. Obchodzono go przez cały rok akademicki 2002/2003 pod patronatem wicepremiera Marka Pola. Przewodniczącym komitetu honorowego był prof. Michał Kleiber, ówczesny minister nauki i przewodniczący KBN, a obecnie prezes PAN. Okres prosperity pozwolił na pozyskanie sponsorów. Wydano księgę jubileuszową, którą stworzył zespół kierowany przez dr. Leszka Koszałkę. Obszerna, bogato ilustrowana publikacja zawiera historię wydziału do roku 2002. Opisuje działalność wszystkich jednostek organizacyjnych. Z myślą o studentach zorganizowano różnorodne imprezy: występy zespołów muzycznych, bieg sportowy i spotkanie z absolwentem wydziału, himalaistą Krzysztofem Wielickim. W głównych obchodach (13 czerwca 2003 r.) wzięło udział pięć pierwszych roczników absolwentów. Pod koniec września w Pawłowicach odbył się piknik dla pracowników.
Kadencja ta upamiętniła się również wprowadzeniem kształcenia na czwartym kierunku – Teleinformatyce (należy tu odnotować duży wkład pracy prof. Ryszarda Zielińskiego i prof. Andrzeja Kasprzaka). To była interdyscyplinarna nowość w skali kraju. Gdy uzyskaliśmy akredytację, inne uczelnie „kupiły” ten kierunek od nas. Za zgodą Senatu PWr wydział wprowadził tytuł docenta dydaktycznego.

W chwili objęcia funkcji dziekana prof. Bem oceniał sytuację finansową wydziału jako niezbyt dobrą. Pozycja
w klasyfikacji ministerialnej również nie była satysfakcjonująca, gdyż mimo licznych bardzo dobrych pracowników dydaktycznych wydziałowi brakowało kadry o dużym dorobku naukowym. Dokonano przesunięcia części osób ze stanowisk naukowo-badawczych na dydaktyczne (dla osób z dużym stażem powstało stanowisko docenta dydaktycznego), gdyż takie etaty nie były uwzględniane w klasyfikacji wydziału. Kadra profesorów tytularnych powiększyła się o: Tadeusza Więckowskiego, Krzysztofa Abramskiego (2002 r.), Adama Grzecha i Jana Zarzyckiego (2004 r.). (Tytuł prof. Adama Krzyżaka z 2003 r. to wkład w rozwój kadr w Szczecinie). Odbyło się też siedem habilitacji i 44 doktoraty.

Remont biblioteki wydziałowej umożliwił przeniesienie gabinetu dziekana (dotąd zwykle zasypanego indeksami studenckimi) w inne miejsce. Powstało nowe Laboratorium Kompatybilności Elektromagnetycznej.
Last but not least: powstał Wydział Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki.

Na wielu polach

– Wyróżniłem pięć grup zagadnień charakteryzujących moją kadencję – mówił kolejny dziekan, dziś prorektor, prof. Andrzej Kasprzak. Pierwsza to baza materialna wydziału, czy profli remonty i budowy. Zakończono remont „studenckiej części” dziekanatu, którą w znacznej części zaaranżowano jako otwartą przestrzeń. Dyskusje trwały dłużej niż prace budowlane. Zapoczątkowano kontynuowane dziś remonty korytarzy w budynkach C-3 i C-4 (parter). Powstał funkcjonalno-użytkowy plan budynku Technopolis, który zostanie oddany w 2013 roku. Szczególny wkład pracy mają tu prof. Czesław Smutnicki i dr Robert Borowiec.

Odnotowano rozwój kadr wydziału: pięciu pracowników uzyskało tytuł profesora, a sześciu osobom Rada Wydziału Elektroniki nadała stopień doktora habilitowanego. Mobilizującym czynnikiem była świadomość, że dla odtworzenia właściwego stanu kadry potrzebne jest średnio 2,5 habilitacji rocznie. To zalecenie jest nadal aktualne.
Kadencja została zdominowana przez wdrażanie systemu bolońskiego (2007). Dopiero niedawno pierwsi wychowankowie kształceni w tym systemie uzyskali dyplomy magisterskie. Zdania co do zalet tego rozwiązania są nadal podzielone. Ocenę efektów może komplikować fakt, że w tym roku wprowadzono kolejną nowość: krajowe ramy kwalifikacji.
Liczba studentów w tym okresie oscylowała wokół 6,5 tysiąca. Relacje z samorządem studenckim były dobre, czego dowodem był opracowany przez studentów klarowny i wyważony raport o wydziale. Oceniał on działalność dziekanatu, użytkowane sale i pracę kadry dydaktycznej. Opracowanie przysłużyło się poprawie wydziałowej struktury organizacyjnej i modyfikacji stosunków między studentami a pracownikami. Wydział odnotował szczególne wyróżnienie: prof. Daniel J. Bem uzyskał doktorat h.c. PWr – jako trzeci po profesorach Z. Szparkowskim i A. Jellonku.

Wśród wypowiedzi dziekanów zabrakło podsumowującego głosu dwukrotnego dziekana – zmarłego prof. Romualda Nowickiego. Rozpoczęta przez niego w roku 1984 kadencja została przerwana na skutek odwołania w listopadzie 1985 r. przez ministra NiSW Benona Miśkiewicza; na drugą (1996-1999) został wybrany już w nowych czasach. Wcześniej (1990-1993) był prorektorem PWr.

Aktualności

Wystąpienie aktualnego dziekana prof. Jana Zarzyckiego przedstawiało bilans działalności. Przypomniał on, że wydział w ostatniej kadencji uzyskał cztery tytuły profesora i tyleż mianowani na stanowisko profesora zwyczajnego oraz dwunastu profesorów nadzwyczajnych. Zakończono 13 przewodów habilitacyjnych i 57 przewodów doktorskich. Powodem do zadowolenia jest nie tylko duża liczba publikacji, ale i przyrost cytowań wydziałowych publikacji. Owocnie rozwija się współpraca z regionalną gospodarką. Działalność badawcza pracowników zaowocowała podwojeniem budżetu wydziału. Ich zaplecze badawcze stanowi blisko 60 laboratoriów, także akredytowanych. Laboratorium Wzorców i Metrologii Pola Elektromagnetycznego to absolutna, najwyższa półka światowa. Ten poziom nowoczesności trudno spotkać w całej Europie.

W dydaktyce zmieniła się struktura kierunków (powrót do podziału rekrutacji na Elektronikę i Telekomunikację). Wydział oferuje studia anglojęzyczne i zamawiane. Inwestuje w bazę badawczą,  o czym świadczą inwestycje, zwłaszcza Technopolis. To pozwoli na skok jakościowy w dydaktyce II i III stopnia w dziedzinie Information&Communication Technology. Nie zapomina się o modernizacji wydziałowych obiektów i ich remontach.

W tym roku Senat PWr powołał dwa centra naukowe: CN Techniki Terahercowej i CN Technik Informacyjnych i Telekomunikacyjnych. Symbolem więzi z tradycją jest pamiątkowa tablica przedstawiająca patrona budynku C-5 prof. Mariana Suskiego.
Zasłużone dla wydziału osoby otrzymały też tradycyjnie wydane (na papierze) Księgi 60-lecia Wydziału Elektroniki. Pozostałe osoby mogą obejrzeć je w wersji elektronicznej (http://www.dbc.wroc.pl/dlibra/docmetadata?id=18702&from=publication).
W 2010 r. Rada Wydziału ustanowiła medal „Zasłużony dla Wydziału Elektroniki”. Dotąd przyznano go 16 osobom. Z okazji jubileuszu uhonorowano nim dalsze 24 osoby.
Uroczystość uświetnił występ Akademickiego Chóru Politechniki Wrocławskiej pod dyrekcją Małgorzaty Sapiechy- Muzioł.

Nominacje członków Konwentu Honorowego Wydziału Elektroniki

Powołani zostali:
- dr inż. Leszek Bogdan, dyrektor Wojskowego Instytutu Techniki Inżynieryjnej we Wrocławiu (w zast. Grzegorz Drogowski);
- Tomasz Duda, prezes i redaktor naczelny Radia Wrocław;
- Jolanta Jaworska, dyrektor Programów Publicznych IBM Polska Sp. z o.o. (Warszawa)
- Marek Józefiak, prezes Zarządu Mostostalu (Warszawa)
- dr inż. Holger Herzog, Nokia Siemens Networks (Wrocław)
- mgr inż. Janusz Rybak, wiceprezes Zarządu Zachodniej Izby Gospodarczej (Wrocław)
- dr inż. Zbigniew Sebastian, prezes Zarządu Dolnośląskiej Izby Gospodarczej
- prof. dr hab. inż. Bohdan Synal, wiceprzewodniczący Oddz. Wrocławskiego SEP
- inż. Sławomir Świątek, Izba Inżynierów Budownictwa (Wrocław)
- prof. dr hab. inż. Konrad Świrski, prezes Zarządu Transition Technologies S.A. (Warszawa)

„Zasłużeni dla Wydziału Elektroniki”

- prof. Andrzej Mulak
- prof. Henryk Szymański
- prof. Józef Grabowski
- mgr Jan Klimesz
- dr Włodzimierz Solnik
- mgr Zofia Musiał-Naskrent
- dr Andrzej Jabłoński
- dr Ryszard Klempous
- dr Jacek Majewski
- dr Zbigniew Zajda
- Aleksander Walczak
- prof. Mieczysław Grobelny
- doc. Antoni Piątkowski
- prof. Andrzej Francik
- prof. Krzysztof Sachse
- doc. Zygmunt Wąsowicz
- dr Edmund Talarczyk
- doc. dr Mirosław Szymanowski
- inż. Ignacy Sulikowski
- doc. Jan Zuzok
- dr Irena Frankiewicz
- prof. Andrzej Muciek
- prof. Jerzy Kisilewicz
- inż. Marian Matusewicz

Z historii wydziału

Jak przypomina jubileuszowa publikacja, w roku szkolnym 1945/46 uruchomiono na PWr dwa wydziały: Budownictwa i Mechaniczno-Elektrotechniczny. Z tego drugiego wyłonił się Wydział Elektromechaniczny, na którym działały katedry: Radiotechniki i Teletechniki. Do grona pierwszych pracowników uczelni należeli późniejsi profesorowie: Andrzej Jellonek (w 1945 r. doktor) i Zygmunt Szparkowski (w 1946 r. magister). Szybki wzrost liczby słuchaczy interesujących się radiotechniką i teletechniką przyczynił się do wydzielenia samodzielnego Wydziału Elektrycznego (1949 r.), przy którym utworzono Oddział Telekomunikacyjny, z katedrami Radiotechniki i Teletechniki. Kadra Oddziału Telekomunikacyjnego rosła. W latach 1947-1949 przybyli: mgr inż. Zbigniew Żyszkowski, mgr inż. Marian Suski, mgr inż. Maria Miłkowska i mgr inż. Władysław Kavka.
Nowa jednostka wyłoniła się 1 października 1952 r. z Wydziału Elektrycznego jako Wydział Łączności złożony z jedenastu katedr. Kształcono tu na pięciu kierunkach studiów: Technologicznym, Łączności Radiowej, Miernictwa z Kontrolą Produkcji, Automatyki i Łączności Przewodowej. Kierunki miały specjalizacje: techniki nadawczej, odbiorczej, miernictwa elektronowego, elektroniki, techniki łączenia, telemechaniki i automatyki, teletransmisji przewodowej i radiofonii przewodowej.

28 września 1968 r. Wydział Łączności został przemianowany na Wydział Elektroniki. W wyniku kolejnych reorganizacji następujących do chwili wprowadzenia struktury instytutowej (1968), w okresie poprzedzającym powstanie instytutów (1968) wydział Elektroniki składał się z katedr: Elektroniki (1954), Konstrukcji Maszyn Cyfrowych (1963), Konstrukcji Mechanicznych (1954), Matematyki „B” (1966); Miernictwa Elektronowego (1953), Podstaw Telekomunikacji (1954), Radiotechniki (1963), Telemechaniki i Automatyki (1945), Teletechniki Łączeniowej (1952), Teletransmisji Przewodowej (1950) i Urządzeń Teletransmisyjnych (1952).

W 1968 r. zamiast katedr powstały na Wydziale Elektroniki cztery instytuty: Cybernetyki Technicznej (I-6), Metrologii Elektrycznej (I-21), Technologii Elektronowej (I-25) oraz Telekomunikacji i Akustyki (I-28). W tym samym roku przeniesiono wydział z ul. B. Prusa do budynków przy ul. Janiszewskiego. Już wtedy wydział należał do największych na uczelni i był jednym z trzech największych w kraju. Kolejne zmiany struktury wydziału – tym razem od instytutowej do wydziałowej zapoczątkowano w 1991 r. Zwiększono kompetencje dziekana i rady wydziału. W 2002 r. ze struktury wydziału wyłączył się instytut o profilu technologicznym (Instytut Technologii Elektronowej, później Instytut Techniki Mikrosystemów), który utworzył Wydział Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki (W-12). Obecnie Elektronika składa się z trzech instytutów, jednej katedry i dwóch zakładów wydziałowych.

Na Wydziale Elektroniki, który wciąż jest największy na PWr, studiuje 5000 studentów (we Wrocławiu i w Filii w Jeleniej Górze). Pracuje tu 500 osób, z których 300 to nauczyciele akademiccy. W ciągu 60 lat wydział wykształcił ponad siedem tysięcy absolwentów. Od trzech lat przyjmuje się na pierwszy rok ok. 1000 studentów. Ma ok. 100 do 110 doktorantów. Mogą oni korzystać z księgozbioru Biblioteki Głównej i wydziałowej, laboratoriów komputerowych i specjalistycznych. Wielkim zainteresowaniem cieszą się laboratoria wielodostępu.

Maria Kisza