Kolejnych czterech naukowców naszej uczelni z tytułami profesora tytularnego. Nominacje otrzymali: prof. Kazimierz Grabas, prof. Tomasz Ossowicz, prof. Romuald Tarczewski i prof. Paweł Zieliński.

Prof. Kazimierz Grabas (Wydział Inżynierii Środowiska) 

Tytuł profesor nauk inżynieryjno-technicznych

Związany jest z Politechniką Wrocławską od ukończenia studiów magisterskich w 1975 roku. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał na Wydziale Chemicznym w 1979 r. za rozprawę „Studia nad oczyszczaniem rozpuszczalnikowym ekstrakcyjnego kwasu fosforowego” wykonaną pod opieką prof. Jerzego Schroedera. W 2006 r. na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego i rozprawy habilitacyjnej „Zagrożenie środowiska na terenach poeksploatacyjnych rud uranu oraz ich likwidacja” Rada Wydziału Inżynierii Środowiska nadała mu stopień naukowy doktora habilitowanego. Na wydziale tym pracował w latach 2006-2015, w tym od 2009 r. na stanowisku profesora. Pełnił też funkcję kierownika Laboratorium Ekotoksykologii i kierownika Zakładu Biologii i Ekologii.

Na uczelni zajmował stanowiska dyrektora Pionu Nauki (1991-1992), a później kierownika Działu Nauki (1993-2006), sekretarza Rady Użytkowników Wrocławskiej Akademickiej Sieci Komputerowej (1994-2006) oraz prezesa zarządu i dyrektora spółki Politechniki Wrocławskiej „Hydromet” Kowary (1997-2015).

W 2015 r. przeszedł na emeryturę i podjął pracę (2017–2018) na stanowisku profesora w „Poltegor – Instytut” Instytut Górnictwa Odkrywkowego we Wrocławiu. Nadal współpracuje z podmiotami gospodarczymi w zakresie realizacji projektów jako doradca m.in. ArtAgro Polska w Miechowie, IPANTERM Wrocław i SYGMA Wrocław.

Działalność naukowo-badawcza profesora Kazimierza Grabasa obejmuje problematykę: ochrony środowiska, ograniczenia wytwarzania odpadów, utylizacji odpadów, odzysku surowców i materiałów, ochrony powierzchni ziemi przed zanieczyszczeniami, oszczędnej gospodarki zasobami przyrody. Do istotnych osiągnięć należy zaliczyć prace dotyczące technologii odzyskiwania uranu z surowców fosforonośnych, otrzymywania pylistych i formowanych sorbentów do oczyszczania wód i ścieków, technologii oczyszczania środowiska wodno–gruntowego skażonego produktami naftowymi i odpadami gazowniczymi, problematyki środowiskowej obejmującej poszukiwania, eksploatację i przeróbkę rud uranu wraz z likwidacją skutków tej działalności, rewitalizacji zdegradowanych terenów poprzemysłowych, hydrometalurgicznego odzysku pierwiastków ziem rzadkich oraz regeneracji odpadowego anionitu z instalacji odzyskiwania renu w Hucie Miedzi Głogów.

Brał udział w realizacji i kierował wieloma grantami naukowymi KBN/NCBiR, uczestniczył w projektach krajowych i międzynarodowych, kierował projektami Wrocławskiego Centrum Badań EIT+, był ekspertem Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (2002 i 2006), przedstawicielem Politechniki Wrocławskiej w Komisji Urzędu Marszałkowskiego ds. projektu „Grant-wsparcie prac badawczych poprzez stypendia naukowe dla doktorantów” (2009-2015), ekspertem ds. badań naukowych w opracowanej Regionalnej Strategii Innowacji (2003-2005). Jako kierownik zespołu brał udział z ramienia PWr i Wrocławskiego Centrum Badań EIT+ w przygotowaniu projektu dotyczącego bezpieczeństwa zakładu PCC Rokita w Brzegu Dolnym (2009). Brał czynny udział w wielu naukowych konferencjach krajowych i międzynarodowych.

Był promotorem 4 prac doktorskich i 69 dyplomowych, recenzował artykuły naukowe, prace doktorskie i habilitacyjne.

Jego dorobek naukowy obejmuje 257 prac, w tym 2 podręczniki, 1 książkę, 1 monografię habilitacyjną, 4 rozdziały w monografiach, 36 rozdziałów w książkach, 1 redakcję prac zbiorowych, 40 artykułów (20 na liście filadelfijskiej), 58 referatów i 5 komunikatów konferencyjnych, 22 patenty krajowe i 4 zgłoszenia patentowe oraz 78 raportów dla przemysłu i gospodarki. Cytowania: 354 wg Google Schoolar (28.06.2021), wg Web of Science – 254 (15.06.2020), Indeks Hirsha =9.

Za badania i prace zrealizowane w praktyce uzyskał wiele nagród i wyróżnień m.in. wyróżnienie w II Międzynarodowym Konkursie Rozwiązań Technicznych (dziedzina ochrona środowiska) zorganizowanym przez: Stowarzyszenie Polskich Wynalazców i Racjonalizatorów, Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Przemysłu Hutniczego oraz Stowarzyszenia Republiki Czeskiej „Chemiczna oczyszczalnia ścieków zaolejonych i silnie alkalicznych”, nagród Stowarzyszeń NOT „ Za wybitne osiągnięcia w dziedzinie techniki”, nagród Dolnośląski Mistrz i Wicemistrz Techniki, Nagrody Prezesa Rady Ministrów za osiągnięcia naukowo-techniczne, nagrody na Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik BRUSSELS INNOVA 2012, gdzie uzyskał trzy medale.

W czasie pracy w Politechnice Wrocławskiej otrzymał 22 nagrody Rektora Politechniki Wrocławskiej, był odznaczony Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Prof. Tomasz Ossowicz (Wydział Architektury)

Tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych

Pracuje na Wydziale Architektury, gdzie od 2020 r. kieruje Katedrą Urbanistyki i Procesów Osadniczych. Studia ukończył na tym samym wydziale w 1976 r., tam również obronił doktorat w 1986 r. oraz uzyskał habilitację w 2004 r. Jest urbanistą, architektem i planistą. Specjalizuje się w symulacjach cyfrowych rozwoju przestrzennego miast i regionów oraz w urbanistyce operacyjnej, czyli sztuce urzeczywistniania wizji, koncepcji i zamierzeń urbanistycznych. Był autorem oraz współautorem licznych studiów rozwoju przestrzennego miast i regionów z wykorzystaniem rozbudowanych symulacji komputerowych (m.in. Wrocławia, Poznania, Krakowa, Łodzi, Wałbrzycha, Bydgoszczy, LGOM, województw nowosądeckiego i bialskopodlaskiego).

Kierował zespołem, który w 2007 r. opracował koncepcję krajowego systemu polityki przestrzennej oraz związanych z nim zmian ustawowych na zlecenie Ministerstwa Budownictwa. Ma w dorobku między innymi 80 publikacji naukowych, ponad 100 referatów na konferencjach naukowych, 46 prac naukowo-badawczych.

Był promotorem 3 obronionych prac doktorskich. Jest jednym z twórców kierunku Gospodarka przestrzenna.

W latach 1999-2015 równolegle z pracą na uczelni pełnił funkcję Urbanisty Miasta Wrocławia i Dyrektora Biura Rozwoju Wrocławia, które w ramach Urzędu Miejskiego Wrocławia odpowiadało wtedy za planowanie przestrzenne i strategiczne. Był głównym projektantem Studium kierunków i zagospodarowania przestrzennego Wrocławia 2006 r. i 2010 r., a współautorem w 1998 r., 2001 r. i 2018 r., a także głównym projektantem lub współautorem wielu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego we Wrocławiu i Zielonej Górze. Brał udział w opracowaniu wszystkich strategii rozwoju Wrocławia, a także kierował opracowaniem Strategii Rozwoju Zielonej Góry (1997 r.).

Współorganizował wiele konkursów architektonicznych i urbanistycznych i uczestniczył w nich jako członek sądów konkursowych.

Od 2014 r. koordynuje prace odnoszące się do Parku Kulturowego Stare Miasto we Wrocławiu. Sferę działalności zawodowej łączy ściśle z pracą badawczą i dydaktyczną na Politechnice Wrocławskiej.

Prof. Romuald Tarczewski (Wydział Architektury)

Tytuł profesora nauk inżynieryjno-technicznych

Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego PWr w 1984 r. Pracował w przemyśle budowlanym i biurach projektów. W 1992 r. został zatrudniony na Wydziale Architektury PWr, gdzie pracuje do dziś – obecnie w Katedrze Architektury Użyteczności Publicznej, Podstaw Projektowania i Kształtowania Środowiska. 

W 2005 r. obronił doktorat na Wydziale Architektury PWr. Praca została wyróżniona przez Ministra Transportu i Budownictwa. Habilitację uzyskał w 2012 r., a od 2015 r. jest profesorem uczelni. W 1996 r. doprowadził do włączenia Wydziału Architektury PWr do europejskiego projektu Eureka EU 927 ZIAVA „Advanced management system for building constructions and civil works projects”, wówczas jednego z pierwszych polskich projektów Eureka.

Jego badania dotyczą topologii strukturalnej, zastosowania systemów konstrukcyjnych w kształtowaniu form architektury współczesnej, konstrukcji membranowych i pneumatycznych oraz konstrukcji powłokowych i przestrzennych, zarządzania wymianą informacji w procesie inwestycyjnym (BIM) i konstrukcji w obiektach historycznych i ochronie zabytków.

Prof. Tarczewski jest czynnym projektantem konstrukcji, z ponad 35 letnim doświadczeniem. To autor kilkudziesięciu projektów konstrukcyjnych obiektów z zakresu budownictwa przemysłowego, użyteczności publicznej, mieszkaniowych i infrastruktury komunikacyjnej oraz projektów związanych z obiektami zabytkowymi, w tym nagradzanych.

Od 2013 r. współpracuje z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego, uczestnicząc jako konstruktor w pracach misji archeologicznych w Sudanie.

Ważne miejsce w aktywności naukowca zajmuje działalność w organizacjach międzynarodowych: International Association for Shell and Spatial Structures (IASS), International Scientific Committee for the Analysis and Restoration of Structures of Architectural Heritage (ISCARSAH), Structural Engineers World Congress (SEWC), TensiNet. Jest członkiem rad redakcyjnych Journal of the IASS i Journal of Polish Society for Geometry and Engineering Graphics.

Prof. Paweł Zieliński (Wydział Podstawowych Problemów Techniki)

Tytuł profesora nauk ścisłych i przyrodniczych

W 1993 roku ukończył studia magisterskie na kierunku informatyka na Uniwersytecie Wrocławskim. Stopień doktora nauk technicznych w dyscyplinie informatyka uzyskał z wyróżnieniem na Politechnice Wrocławskiej w 1997 roku. W 2009 roku Rada Wydziału Matematyki i Informatyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu nadała mu stopień doktora habilitowanego nauk matematycznych w dyscyplinie informatyka.

Aktualnie pracuje w Katedrze Podstaw Informatyki na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki. Jego działalność naukowa koncentruje się na optymalizacji w warunkach niepewności, w szczególności na odpornej optymalizacji. Jest autorem szeregu wyników dotyczących własności obliczeniowych problemów optymalizacji dyskretnej z niepewnymi parametrami.

Jego dorobek obejmuje ponad 100 prac o zasięgu międzynarodowym, w tym 47 ukazało się w prestiżowych czasopismach z listy JCR. Publikacje te były rezultatem wielu projektów naukowych (europejskich lub krajowych), których był kierownikiem lub głównym wykonawcą, oraz współpracy z zagranicznymi ośrodkami naukowymi.