31 grudnia 2020 r. zmarł prof. Zdzisław Samsonowicz. Jeden z pierwszych studentów Politechniki Wrocławskiej. Współzałożyciel Straży Akademickiej, która zabezpieczała mienie i odbudowywała kampus z powojennych zniszczeń. Z uczelnią związany nieprzerwanie od 1945 r. Miał 97 lat.

Ja żyję Politechniką Wrocławską. Ta uczelnia to jest mój drugi dom. Mam wielu byłych studentów, wychowanków, do dzisiaj mamy kontakt przez internet. Często piszą, że cieszą się z tego, że są wychowankami tej uczelni. Radzą sobie dobrze. Nie tylko w Polsce, ale na świecie. Życzę Politechnice, aby parła do przodu, choć to nie jest łatwe.

Prof. dr hab. inż. Zdzisław Samsonowicz urodził się 30 lipca 1923 roku w Dębicy. Kapitan Armii Krajowej, pseud. Orski, Weteran Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny. Jeden z pierwszych członków Straży Akademickiej Politechniki Wrocławskiej. Związany z uczelnią od 1945 roku: początkowo jako szef transportu, kierownik Sekcji Motorowej AZS, student, a potem m.in. jako zastępca asystenta na początku pierwszego roku studiów, pracownik dydaktyczny i naukowy, profesor i prodziekan.

Myśmy chcieli studiować, a nigdzie nie można się było dostać, bo było już bardzo późno. Wszystko: Warszawa, Kraków, Poznań były już zajęte. Musiałem zostawić rodziców w Dębicy i jechać. 5 lipca zdałem maturę, a 15 byliśmy w Gliwicach, gdzie studiował już mój brat. Potem pojechaliśmy do Wrocławia, do którego dostać się było sporym kłopotem, bo jeszcze niektóre wjazdy były zasypane. Pamiętam smród niesamowity, bo jeszcze wszystko się tliło. Jechaliśmy wieczorem w zupełnej ciszy. Myślałem: Po coś ty tu przyjechał…?

Stopień doktora nauk technicznych otrzymał w 1961 roku, a cztery lata później habilitację. Profesorem zwyczajnym został w 1986 roku.

Jest twórcą dwóch szkół naukowych: Mechanizacji i Automatyzacji Odlewnictwa oraz Doskonalenia Metod Badawczych Materiałów Formierskich. Wykładał gościnnie nie tylko na uczelniach krajowych (Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Politechnika Warszawska, Politechnika Śląska), lecz także zagranicznych (Magdeburg, Brno, Lublana, Kijów). Jest autorem 17 patentów krajowych i 10 zagranicznych, za co w 1973 roku otrzymał Krzyż Kawalerski.

Jest autorem 287 prac naukowych, w tym 17 podręczników i skryptów oraz 89 prac badawczych niepublikowanych. Wypromował 11 doktorów i był opiekunem dwóch doktorów habilitowanych.

Na Politechnice Wrocławskiej pełnił m.in. funkcje: prodziekana, kierownika Zakładu Mechanizacji Automatyzacji Odlewnictwa i Zakładu Odlewnictwa. Był także przewodniczącym Komisji ds. Programów Nauczania, Komisji ds. Nadawania Tytułów Naukowych i członkiem Komisji ds. Przewodów Doktorskich.

Mój drugi dom - wspomnienia prof. Zdzisława Samsonowicza

Prof. Samsonowicz był również członkiem Zespołu Naukowo-Dydaktycznego Mechanika oraz Zespołu Ekspertów Kierunku Automatyka i Robotyka w Ministerstwie Szkolnictwa Wyższego i Nauki. Był także członkiem Komisji Budownictwa i Mechaniki PAN Oddział Wrocław, Komitetu Metalurgii i Odlewnictwa PAN, Komitetu Budowy, Komitetu Budowy PAN.

Nikomu nie wpisałem niedostatecznego. Miałem naturalnie różne dyskusje na ten temat, z tymi, którzy wpisywali. Przekonywałem ich, że wpisywanie niedostatecznego nie jest konieczne. Mówiłem studentowi na przykład, że dzisiaj jest niedostatecznie i oddawałem mu indeks. Miał się do mnie zgłosić, kiedy będzie umiał. Uważałem, że tą negatywną oceną nie poprawiam jego wiadomości, jego stanu wiedzy, że to nie ma najmniejszego sensu.

W latach 1959-1965 współpracował z Kliniką Kardiochirurgii  Akademii Medycznej we Wrocławiu. Za zasługi w rozwoju tej dziedzinie medycyny otrzymał nagrodę Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w 1964 roku. W 1996 roku został doceniony jako jeden z trzech wybitnych perfuzjonistów w Europie podczas 26. Zjazdu Sekcji Chirurgii Klatki Piersiowej, Serca i Naczyń Towarzystwa Chirurgów Polskich.

Za swoją działalność naukową, wdrożeniową i organizacyjną otrzymał m.in. Państwową Nagrodę II stopnia, osiem Nagród Ministra, 39 Nagród Rektora, trzy Dziekana, siedem Dyrektora Instytutu, Nagrodę Senatu, Srebrną i Złotą im. J. Buzka. W 2010 roku został uhonorowany tytułem doktora honoris causa AGH w Krakowie, w 2015 roku wyróżniony statuetką Lew Politechniki Wrocławskiej, a w 2018 roku otrzymał tytuł Honorowego Profesora swojej Alma Mater, z którą był związany nieprzerwanie przez 67 lat.

(Swojej uczelni – przyp. red. ) życzę żeby miała wspaniałych wykładowców! Prawdziwych, nie książkowych. Politechnika prócz znajomości teorii wymaga też tak zwanej myśli technicznej. Są tacy, co pysznie wykładają! Chciałbym, żeby u nas było takich więcej.