Profesor Janusz Mroczka jest pracownikiem Politechniki Wrocławskiej od 1976 roku. W tym właśnie roku ukończył studia na PWr i rozpoczął pracę zawodową na naszej uczelni. W 1980 r. obronił pracę doktorską, a w 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Tytuł naukowy profesora otrzymał w 1996 r.

Zainteresowania naukowe prof. Janusza Mroczki dotyczą: metodologii procesu poznawczego, algorytmizacji problemu odwrotnego, analizy spektralnej i polaryzacji promieniowania rozproszonego w opisie właściwości układów dyspersyjnych, metodologii łączenia danych pomiarowych o różnej przestrzennej rozdzielczości z wykorzystaniem deterministycznych i stochastycznych metod przetwarzania (fuzja danych), wykorzystania reprezentacji czasowo-częstotliwościowych sygnałów w przetwarzaniu danych pomiarowych Z metodologicznego punktu widzenia, istotną wartością dorobku naukowego prof. Janusza Mroczki jest kompleksowość oraz głębokie osadzenie tego dorobku w szerokim kontekście filozoficznym – z jednej strony – i aplikacyjnym – z drugiej. Przegląd głównych wątków tematycznych aktywności naukowej Profesora pozwala zauważyć, że obok zagadnień wysoce teoretycznych pojawiają się kwestie praktyczne związane z zastosowaniem metod pomiarowych w systemach monitoringu środowiska naturalnego czy monitoringu przemysłowego; że obok zagadnień sprzętowych pojawiają się kwestie czysto matematyczne. Elementem spajającym wszystkie wątki jego naukowej aktywności jest autorski oryginalny schemat poznawczy, opierający się na transformacji abstrakcyjnych modeli fizycznych – opisanych przy użyciu pojęć materii, energii i czasu – w weryfikowalne doświadczalnie modele metrologiczne, odwołujące się do pojęć teorii informacji. Schemat ten jest w istocie szeregowym połączeniem obiektu poznania z jego modelami fizycznymi, matematycznymi i metrologicznymi, pomiędzy którymi występują sprzężenia zwrotne odzwierciedlające procesy weryfikacji poszczególnych modeli przy użyciu zewnętrznych kryteriów oceny. Wynikiem procesu poznawczego są modele matematyczne obiektów pomiaru i narzędzi pomiaru, a istotą ich wykorzystania w metrologii jest ich odwracanie, jako że celem pomiaru jest docieranie do przyczyn na podstawie informacji o skutkach – estymacja wielkości mierzonych na podstawie surowych danych pomiarowych. Metody rozwiązywania problemów odwrotnych są integralnym elementem dorobku Profesora Janusza Mroczki, zarówno w części dotyczącej pomiarów wielkości cząstek, jak w części dotyczącej systemów biologicznych. Ze względu na złe uwarunkowanie numeryczne należą one do najtrudniejszych zadań obliczeniowych, stawiających zajmującym się nimi badaczom wyjątkowo wysokie wymagania, jeśli chodzi o kulturę, erudycję, i sprawność matematyczną.

Dorobek naukowy prof. Janusza Mroczki obejmuje 446 publikacje (144 z listy filadelfijskiej). Jest współautorem 13 książek (5 zagranicznych, 8 krajowych) i 8 patentów (w tym 4 wdrożonych). Dane bibliometryczne są następujące: wg. Web of Science: 1539 cytowań oraz h = 26; wg. Scopus: 1789 cytowań oraz h = 27; wg. Google Scholar: 2282 cytowań oraz h = 31. Prof. Janusz Mroczka był realizatorem (jako kierownik lub główny wykonawca) 31 grantów (w tym 7 międzynarodowych). Wielokrotnie był zapraszany przez redakcje renomowanych czasopism zagranicznych jako recenzent. Opracowywał również liczne recenzje monografii i książek.

Imponujące są osiągnięcia organizacyjne prof. Janusza Moczki. Kierował on z wyboru w latach 1990-1996 Instytutem Metrologii Elektrycznej na PWr. W 1998 roku był inicjatorem i założycielem pierwszej po 1968 roku struktury katedralnej – Katedry Metrologii Elektronicznej i Fotonicznej na PWr. Funkcję kierownika tej katedry pełni do chwili obecnej. To w tej katedrze prof. Janusz Mroczka wypromował 26 doktorów, z czego ośmiu jest już samodzielnymi pracownikami nauki zatrudnionymi na stanowisku profesora. Istotnym jest również fakt, że to m.in. z inicjatywy prof. Janusza Mroczki zapoczątkowane zostały w kraju doktoraty co-tutelle, a on sam był promotorem aż czterech doktoratów tego typu, z których wszystkie zostały wyróżnione, a ostatni z nich otrzymał Nagrodą im. Marii Skłodowskiej-Curie, jako najlepszy w tym czasie doktorat w Europie. Ważnym osiągnięciem dydaktycznym, a przy tym i organizacyjnym, było założenie w latach 80-tych specjalności Aparatura Elektroniczna, która do chwili obecnej cieszy się największą popularnością wśród studentów Wydziału Elektroniki na kierunku elektronika. To właśnie na tej specjalności kształcona jest kadra inżynierów elektroników dla zaplecza przemysłowego Dolnego Śląska, jak również innych regionów Polski, a najlepsi absolwenci specjalności zajmują eksponowane stanowiska w licznych międzynarodowych koncernach elektronicznych. Spektakularnym osiągnięciem organizacyjnym prof. Janusza Mroczki był udział w zorganizowaniu, jako powołany na wiceprezydenta, w lipcu 1993 r. w San Diego, International Symposium on Optical Applied Science and Engineering “Optical Diagnostics in Fluid and Thermal Flow”, liczącego ponad tysiąc uczestników z całego świata. Dla prof. Janusza Mroczki było to szczególnym wyróżnieniem i uznaniem jako uczonego z kraju z za „żelaznej kurtyny” (w kilka zaledwie lat po transformacyjnym przewrocie). Ważnym osiągnięciem na arenie krajowej było zorganizowanie przez prof. Janusza Mroczkę w 2004 r. Kongresu Metrologii we Wrocławiu.

Prof. Janusz Mroczka jest twórcą szkoły metrologii fotonicznej, czego przykładem jest tak duża liczba wypromowanych doktorów. Wzorcowa jest jego współpraca z ośrodkami nauki francuskiej (Institut Universitaire des Systemes Thermiques Industriels, Mareseille, Laboratoire d`Energetique des Systemes et Procedes, Institut National des Sciences Appliquess de Rouen), a w szczególności wspomniane wcześniej doktoraty co-tutelle, oraz innymi ośrodkami naukowymi z całęgo świata (m.in. Japonii, Kanady, Niemiec, USA, Włoch, czy Australii). To właśnie tą drogą prof. Janusz Mroczka dał się poznać jako promotor polskiej myśli naukowej za granicą i twórca polskiej szkoły fotonicznej.

Dowodem uznania jego osiągnięć w kształceniu kadry naukowej jest przyznane mu w 2005 roku przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej subsydium profesorskiego „Mistrz”. Jego umiejętności organizacyjne, merytoryczne i szczególne poświęcenie pozwoliło mu stać się Oficerem Orderu Odrodzenia Polski w 2013 r. W uznaniu jego wkładu w promowanie młodych uczonych i wyróżniającej się jego opieki merytorycznej i organizacyjnej w tym zakresie, otrzymał w 2014 r. Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za Wybitne Osiągnięcia w Opiece Naukowej i Dydaktycznej.

O wyjątkowym zmyśle organizacyjnym prof. Janusza Mroczki świadczy fakt powołania go w 1999 r. na wiceprzewodniczącego Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej Polskiej Akademii Nauk. Od 2007 r. do 2015 r, pełnił z wyboru, przez dwie kadencje, funkcję Przewodniczącego tego komitetu. W tym czasie podjął szereg reform i w ocenie komitetów w 2016 r. zajął pierwsze miejsce wśród wszystkich komitetów PAN. Był recenzentem dorobku wielu osób (3 doktoratów honoris causa, 58 wniosków profesorskich, w tym 1 za granicą – Preston, Anglia, 56 habilitacji, 22 doktoratów, przewodniczył 56 habilitacjom, wypromował ponad 200 dyplomantów).

Te umiejętności merytoryczne, organizacyjne i wdrażane przez niego metody zarządzania były wielokrotnie nagradzane. Za działalność naukowo-badawczą uzyskał liczne nagrody i wyróżnienia, m.in.: Nagroda II stopnia MEN (1989 r.), Nagroda Wydziału IV PAN (1993?r.), Subsydium Profesorskie FNP za 2005?r., Nagroda MNiSW za Wybitne Osiągnięcia w Opiece Naukowej i Dydaktycznej w 2014 r., Nagroda Prezesa PAN za 2015?r., Nagroda Naukowa im. prof. M. Suskiego, Nagroda Professor Opoliensis w 2014?r., ponad 36 Nagród JM Rektora Politechniki Wrocławskiej. Jest On także Oficerem i Kawalerem Orderu Odrodzenia Polski. Otrzymał Złoty, Srebrny i Brązowy Krzyż Zasługi, Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej z Brylantem, Medal im. prof. Kazimierza Idaszewskiego, Medal im. Prof. Włodzimierza Krukowskiego. Znajduje się na opublikowanej w 2020?r. liście TOP 2% prestiżowego rankingu najbardziej wpływowych ludzi nauki na świecie.

Profesor Janusz Mroczka jest Doktorem Honoris Causa Politechniki Lubelskiej (2014 r.), Politechniki Opolskiej (2017 r.), Politechniki Gdańskiej (2019 r.) i Wojskowej Akademii Technicznej im. Jarosława Dąbrowskiego (2019 r.).

Przez działalność naukową, jak i całość działalności organizacyjnej prof., Janusza Mroczki, przewija się wątek humanistyczny. Znanym wykładem „Mistrz-Uczeń” pokazuje jak istotnym elementem działalności naukowej na uczelni jest jej autonomia oraz podmiotowość, której bezwzględnie służy i przez swoją pracę naukową i organizacyjną propaguje. W środowisku akademickim znany jest z wnikliwych recenzji, życzliwie udzielanych konsultacji i indywidualnych porad. Od 2013?r. do 2020?r. był członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Był członkiem Sekcji Miernictwa Interdyscyplinarnego KBN.

Szczególne poświęcenie dla środowiska akademickiego ma praca na rzecz społeczności Polskiej Akademii Nauk. Świadczą o tym następujące fakty: • jest członkiem Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (od 1993 r.),
• był wiceprzewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2001-2007 r.),
• był przewodniczącym Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN (2007-2015 r.);
• w ocenie komitetów naukowych PAN przeprowadzonej w 2015 r., kierowany przez prof. Janusza Mroczkę Komitet Metrologii i Aparatury Naukowej PAN okazał się najlepszym, zajmując I miejsce, spośród wszystkich komitetów z całej Akademii,
• jest członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk (od 2010 r.),
• wprowadził na listę filadelfijską czasopismo Metrology and Measurement Systems (w 2009 r.),
• zapoczątkował w 2008 r. i redaguje do chwili obecnej cykl książek Problemy metrologii elektronicznej i fotonicznej (9 tomów),
• był przewodniczącym Kapituły Nagrody Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk „Iuvenes Wratislaviae” (2013-2014 r.),
• jest Wiceprzewodniczącym Wrocławskiego Oddziału Polskiej Akademii Nauk (od 2014 r.).

Profesora cechują rzadkie przymioty osobiste i akademickie, a zwłaszcza wybitny wkład w promowaniu dobrego imienia Politechniki Wrocławskiej w kraju i za granicą.

Prof. dr hab. inż. Piotr Antoni Dudziński (ur. 1949 r.) jest profesorem na Wydziale Mechanicznym PWr. Studia na PWr ukończył w 1973 roku na Wydziale Mechanicznym, zaraz potem rozpoczął studia doktoranckie – stopień doktora nauk technicznych uzyskał na podstawie rozprawy pt. „Metoda doboru układu skrętu maszyn przegubowych na podwoziu kołowym”. Praca ta została wyróżniona nagrodą Ministra Edukacji Narodowej.

W latach 1978-1979 uczęszczał do studium Pedagogiki Szkoły Wyższej. W latach 1985-1987 realizował prestiżowe stypendium Fundacji Alexandra von Humboldt’a u prof. dr. inż. Günther’a Kühn’a w Institut für Machinenwesen im Bauberieb na Uniwersytecie Fridericana w Karlsruhe. Studium habilitacyjne pod opieką prof. dr. hab. inż. Konrada Hofmanna na Technicznym Uniwersytecie w Dreźnie w Institut für Kraftfahrzeug- Land- und Fördertechnik (1989-1991). W 1991 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego na Technicznym Uniwersytecie w Dreźnie na podstawie rozprawy pt. „Porównanie układów skrętu w pojazdach terenowych na podwoziu kołowym”.

Prof. Dudziński był stypendystą Fundacji Alexandra von Humboldt’a u prof. dr. inż. Wolfgang’a Poppy na Technicznym Uniwersytecie w Berlinie w Institut für Land- und Baumaschinen (1993). W latach 1977-1995 był adiunktem w Instytucie Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn Politechniki Wrocławskiej. W 1995 r. uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego w Politechnice Wrocławskiej; zaś w 2004 roku – profesora nauk technicznych. Od 2008 ma stanowisko profesora zwyczajnego na Politechnice Wrocławskie. Od 2014 jest kierownikiem Katedry Inżynierii Maszyn Roboczych i Pojazdów Przemysłowych. W latach 1999-2005 był zastępcą dyrektora ds. nauki i współpracy z zagranicą Instytutu Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn.

Od 2010 jest Pełnomocnikiem Rektora Politechniki Wrocławskiej ds. Dolnośląskiego Festiwalu Nauki;

Działalność naukowo-badawcza profesora Piotra Dudzińskiego zorientowana jest na realizację innowacyjnej strategii w nauce, mieści się w obszarze inżynierii pojazdów oraz maszyn off-road i obejmuje w szczególności: metodologię projektowania, mechanikę procesów interakcji podwozi oraz narzędzi roboczych z dowolnym podłożem, wirtualne prototypowanie oraz aplikacje układów mechatronicznych; kilkaset autorskich i współautorskich publikacji krajowych i zagranicznych, w tym w prestiżowych wydawnictwach, np. autorska książka pt. „Lenksysteme für Nutzfahrzeuge“ Springer Verlag Berlin Heidelberg 2005, wiele referatów, w tym szereg referatów plenarnych; jako ekspert na kongresach krajowych i zagranicznych.

Ma na swoim koncie 40 patentów i zgłoszeń patentowych, w tym 10 międzynarodowych ( Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Włochy, USA i Japonia).

Za wybitne osiągniecia naukowo-badawcze prof. Dudziński był uhonorowany wieloma nagrodami dziekana Wydziału Mechanicznego czy też rektora Politechniki Wrocławskiej. Otrzymał indywidualną Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za Wybitne Osiągnięcie Naukowe 2006; indywidualną Nagrodę Ministra Edukacji Narodowej z tytułu osiągnięć naukowych 1989; indywidualną Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych 1978.

Od roku 2003 jest wiceprzewodniczącym, a obecnie przewodniczącym Sekcji Głównej Maszyn Roboczych Ciężkich SIMP.

Bardzo wiele wyników prac badawczych prof. Dudzińskiego znalazło zastosowanie w przemyśle krajowym, w takich zakładach jak: FADROMA, ZANAM - KGHM Polska Miedź, LENA itp.

Prof. Piotr Dudziński za swoje opatentowane, innowacyjne rozwiązania wdrożone do praktyki był wielokrotnie nagradzany w kraju i na Międzynarodowych Targach Wynalazczości, a mianowicie: zespołowa Nagroda Ministra Nauki za międzynarodowe osiągnięcia wynalazcze 2004; zespołowa Nagroda Ministra Edukacji Narodowej za udział w opracowaniu nowej generacji układu jezdnego pojazdu z gąsienicami elastomerowymi 2001; Złoty Medal na 51. Międzynarodowej Wystawie Wynalazków, Badań i Nowych Technologii BRUSSELS EUREKA za wynalazek nt. „Aktywny układ do poprawy stateczności dynamicznej pojazdów przemysłowych” 2002; Złoty Medal na 52. Międzynarodowej Wystawie Wynalazków, Badań i Nowych Technologii BRUSSELS EUREKA za wynalazek nt. „Nowa generacja wielozadaniowych poduszkowców z napędem hybrydowym” 2003.

Otrzymał ponadto takie wyróżnienia jak: HUGON Festiwalu Nauki we Wrocławiu za wybitne osiągnięcia w zastosowaniu nauki w gospodarce 2003; Dolnośląski Mistrz Techniki, Mistrz Zagłębia Miedziowego oraz Nagroda NOT I stopnia za rozwiązanie nt. „Wóz odstawczy wywrotkowy typu WKPL 35/40 o ładowności 40 ton z hydrostatycznym napędem jazdy na 4 koła” 2002; Złoty Medal na 61. Międzynarodowych Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik BRUSSELS INNOVA za wynalazek „Mechatroniczny pojazd gąsienicowy nowej generacji o adaptacyjnej mobilności do serwisowania cięgien linowych i transportu” 2012; Złoty Medal za wynalazek „Układ jezdny o adaptacyjnej strukturze i zwiększonej mobilności” na 61. Międzynarodowych Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik BRUSSELS INNOVA 2012; nagroda I stopnia Wrocławskiej Rady Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT za „Najlepsze rozwiązanie w dziedzinie techniki” 2012; Dyplom Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za projekt: „Układ jezdny o adaptacyjnej strukturze i zwiększonej mobilności” 2013. Jest również laureatem nagród: Dyplom Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za projekt: „Mechatroniczny pojazd gąsienicowy nowej generacji o adaptacyjnej mobilności do serwisowania cięgien linowych i transportu” 2013; Złoty Medal na 62 Międzynarodowych Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik BRUSSELS INNOVA za wdrożony wynalazek „Innovative device for experimental identification of dynamic indicators of vehicle interaction with deformable base” 2013; Dyplom Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za projekt: „Innowacyjne urządzenie do eksperymentalnej identyfikacji dynamicznych wskaźników interakcji pojazdy z terenem 2014; Złoty Medal na Międzynarodowym Salonie Innowacji w Genewie za wdrożony wynalazek: „Systeme pour la prediction experimentale d’interaction dynamique” 2014; Dolnośląski Mistrz Techniki za wdrożony wynalazek: „Mechatroniczny układ skrętu nowej generacji mobilnej maszyny roboczej” 2010.

Zdobył też certyfikat Federacji Kosmonautyki Rosji na Międzynarodowym Salonie Innowacji w Genewie za urządzenie: ”Innovative system for experimental prediction of dynamic interaction between off-road machines and terrain” 2014; Złoty Medal na Międzynarodowych Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik BRUSSELS INNOVA za wdrożony wynalazek nt.: “New generation mobile land vehicle with adaptive operating properties” 2016; I miejsce w Ogólnopolskim Konkursie SIMP na „Najlepsze osiągnięcie techniczne 2015 roku w Polsce” w kategorii: prace naukowo-badawcze pt.: „Mechatroniczny pojazd gąsienicowy nowej generacji o adaptacyjnej mobilności do serwisowania cięgien linowych i transportu specjalnego”.

Ponadto prof. Piotr Dudziński w roku 2016 za swoje wybitne osiągnięcia inżynierskie otrzymał Odznakę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP) im. prof. Henryka Mierzejewskiego, jest też, powołanym przez ministra, członkiem Rady Naukowej Instytutu Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego w Warszawie.

Prof. Piotr Dudziński równolegle do swojej działalności naukowo-badawczej prowadzi aktywną działalność edukacyjną, do której należy przede wszystkim zaliczyć: opracowanie koncepcji i zrealizowanie unikalnego nie tylko w skali kraju, ale i w skali międzynarodowej laboratorium badawczo-dydaktycznego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Wrocławskiej; opracowanie nowych wykładów, w tym w językach obcych; laboratoriów i prac projektowych.

Jego dyplomanci wielokrotnie zdobywali nagrody 1, 2, i 3 stopnia w konkursach ogólnopolskich i wydziałowych oraz złote medale na Światowych Wystawach Wynalazków; opiekun Koła Naukowego Off-Road - studenci z tego koła zbudowali znany łazik marsjański SCORPIO, który wielokrotnie zdobywał medalowe miejsca na zawodach w USA oraz w Europie oraz był wystawiony w 2016 na wystawie „7 Cudów Wrocławia i Dolnego Śląska”.

Za swoją wybitną działalność edukacyjną otrzymywał szereg nagród Dziekana i Rektora Politechniki Wrocławskiej, a w szczególności prestiżowe nagrody takie jak: Lew Politechniki Wrocławskiej za niestrudzoną popularyzację nauki wśród młodzieży i zaangażowanie w organizacji Dolnośląskiego Festiwalu Nauki 2014 oraz Indywidualną Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia, Opola i Zielonej Góry im. Prof. Józefa Dudka za działalność na rzecz środowiska akademickiego 2013.

Profesor Piotr Dudziński dzięki swoim wybitnym osiągnięciom naukowo-badawczym o zasięgu międzynarodowym zdobył szerokie uznanie za granicą, przyczyniając się istotnie do współpracy Polski z innymi krajami.

Za swoje opatentowane innowacyjne rozwiązania zdobył na Międzynarodowych Targach Wynalazczości, Badań Naukowych i Nowych Technik 7 złotych i 2 srebrne medale, jako jedyny przedstawiciel z Polski otrzymał prestiżową nagrodę, niemieckiego stowarzyszenia „Verband der Baubranche, Umwelt- und Maschinentechnik”.

Prof. Piotr Dudziński wspólnie z zespołem opracował, opatentował i wdrożył do praktyki przemysłowej za granicą szereg innowacyjnych rozwiązań, np. nowej generacji układ jezdny z gąsienicami elastomerowymi opracowany dla niemieckiej firmy INTERTRACTOR, INTRAMEX nowatorski gąsienicowy układ jezdny do zastosowań arktycznych opracowany dla firmy kanadyjskiej CUBEX itp. Ze środków zagranicznych, uzyskanych w ramach takiej współpracy, zbudowano na Politechnice Wrocławskiej stanowisko badawcze o wartości, wówczas ok. 500 000 marek niemieckich.

Z inicjatywy Cologne University of Applied Sciences w Niemczech oraz niemieckiej firmy Lehnhoff, norweskiej firmy Gunderson & Loken AS oraz belgijskiej firmy Sensors and Synergy prof. Dudziński wraz z zespołem został zaproszony do specjalnego SME grantu Komisji Europejskiej FP7-SME-2013, 606227 – PROSYMA 2013 w wysokości ponad 1 miliona euro. Grant wykonano z sukcesem i dzięki środkom finansowym rozbudowano istotnie bazę badawczą na Politechnice Wrocławskiej.

Katedra kierowana przez prof. Piotra Dudzińskiego została zaproszona, jako jedyna jednostka naukowa z Polski, do prezentacji osiągnięć innowacyjnych w dziale Forschung Live na Światowej Wystawie Maszyn Roboczych i Pojazdów Przemysłowych BAUMA 2016 w Monachium. Profesor jest zapraszany do wielu grup eksperckich i stowarzyszeń międzynarodowych. Jako jedyny Polak od 2001 należy do grupy ekspertów Münchener Kreis – Expert Panel of Construction Equipment e.V.. w latach 1996-2009 był sekretarzem na Europę Środkową i Wschodnią The International Society for Terrain Vehicle Systems; w latach 1995-1999 był członkiem rady technicznej firmy niemieckiej INTERTRACTOR; od 2003 należy do grupy technicznej Europäische Konferenz der Fördertechnik Professoren natomiast w latach 2005-2009 był przewodniczącym na Dolny Śląsk Towarzystwa Naukowego Societas Humboldtiana Polonorum, fundacji im. Aleksandra von Humboldta, skupiających byłych stypendystów na całym świecie.

Profesor Piotr Dudziński oprócz wykładów na zagranicznych uniwersytetach bądź w firmach oraz wykładów plenarnych na kongresach światowych był zapraszany kilkukrotnie przez uczelnie zagraniczne do wykonania recenzji wniosków o stanowisko profesora na tych uczelniach, obecnie kilku doktorantów z zagranicy realizuje pod jego kierownictwem swoje prace kwalifikacyjne na Politechnice Wrocławskiej.

Prof. dr hab. inż. Edward Chlebus (ur. 1948 r.) jest profesorem nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym PWr. Od początku pracy zawodowej aktywnie uczestniczy w działaniach na rzecz uczelni, środowiska akademickiego, a także gospodarki.

Będąc przez wiele lat dyrektorem Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji (w latach 1993-1999 oraz 2005-2008) tworzył nową infrastrukturę instytutu: kilkanaście nowych laboratoriów badawczych i technologicznych, w tym najbardziej znane i rozwijane pod nazwą CAMT – Center for Advanced Manufacturing Technologies.

CAMT otrzymał status "Centrum doskonałości" od Komisji Europejskiej (2000) oraz z Narodowego Komitetu Badań Naukowych (2004), a od 2017 roku CAMT ma status Europejskiego Centrum Technologicznego KET oraz DIH – Digital Innovation Hub.

W roku 1998 prof. Edward Chlebus podjął inicjatywę budowy nowego budynku instytutu, oznaczonego B-4, którą ukończono w roku 2003 i stał się on siedzibą części instytutu oraz siedzibą kierownictwa Wydziału Mechanicznego i Wydziału Informatyki i Zarządzania. Na uwagę zasługuje bardzo nowoczesna hala technologiczna, sale wykładowe i laboratoryjne.

W latach 2008- 2016 pełnił funkcję dziekana Wydziału Mechanicznego i w tym czasie Wydział znacząco umocnił swoją pozycję zarówno na PWr, jak i w Polsce. Na targach, wystawach i konkursach pracownicy wydziału uzyskali w tym okresie kilkadziesiąt nagród i dyplomów.

Profesor jest twórcą pierwszego ośrodka badawczego w Europie Środkowej i Wschodniej powstałego w kooperacji z Fraunhofer Gesellschaft - Fraunhofer Project Center, który znajduje się na Politechnice Wrocławskiej. Organizował cykliczne międzynarodowe konferencje naukowe „Production Engineering”, a w czasie polskiej prezydencji w EU realizował projekt: „Materials & Manufacturing of the FUTURE” (M-FUTURE2011) i organizował pod patronatem EC konferencję Manufuture 2011 we Wrocławiu i Nanomaterials 2011 w Warszawie. Obie konferencje były współorganizowane przez Europejską Platformę Technologiczną ManuFuture i finansowane przez EC w formie projektu CSA.

Prof. Chlebus założył i koordynował Polską Platformę Technologii Wytwarzania i polską Sieć Doskonałości w procesach produkcyjnych, stworzył także Dolnośląski Park Innowacji i Nauki – DPIN, którego zadaniem jest komercjalizacja badań naukowych, rozwój i wdrażanie innowacyjnych rozwiązań i technologii w firmach z regionu Dolnego Śląska i okolic. Pozyskał wielu partnerów międzynarodowych w rozwijaniu DPIN poprzez dostarczanie porad i szablonów organizacyjnych, zwłaszcza Ambasady Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz Coventry University Enterprise z West Midllands w Wielkiej Brytanii, Fraunhofer Gesellschaft. Prof. Edward Chlebus przez czternaście lat był członkiem senatu PWr i kierował przez 8 lat Senacką Komisją ds. Inwestycji.

Profesor jest uznawanym i nagradzanym pracownikiem naukowym zarówno w środowisku akademickim, jak i gospodarczym. Rozwijane przez niego technologie, prototypy, systemy informatyczne i oraz systemy stosowane w wytwarzaniu, automatyzacji procesów produkcyjnych, jak też w monitorowaniu procesów i sterowaniu nimi, były wielokrotnie nagradzane i wyróżniane.

Aktywność i osiągnięcia organizacyjne, badawcze oraz dydaktyczne prof. Chlebusa były wielokrotnie wyróżniane złotymi medalami na międzynarodowych targach oraz wystawach w kraju i za granicą, a także nagradzane licznymi nagrodami: Prezesa Rady Ministrów, Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, nagrodami regionalnymi, nagrodami Rektora Politechniki Wrocławskiej, Dziekana Wydziału Mechanicznego i Dyrektora Instytutu Technologii Maszyn i Automatyzacji Politechniki Wrocławskiej.

Udziały w grupach eksperckich, komitetach sterujących projektami oraz w licznych komitetach naukowych konferencji krajowych i międzynarodowych są dowodami i uznania szerokiej wiedzy i kompetencji prof. E. Chlebusa.

Profesor ma duży dorobek naukowy i wdrożeniowy: Index Hirscha = 9, sumaryczny Impact Factor = 5,235, liczba cytowań: 459, liczba prac cytowanych: 42. Jest wykonawcą 6 międzynarodowych projektów w 6PR/7PR, Leonardo da Vinci, ERA Net i wielu projektów w ramach Euro-Interreg, 3 projektów w EU FP 7, 3 projektów w ramach H2020 i wielu projektów krajowych, wdrożeń przemysłowych, był kierownikiem kilkudziesięciu projektów badawczo-rozwojowych dla przemysłu.

Prof. Edward Chlebus jest promotorem 38 doktorów nauk technicznych i autorem kilkudziesięciu recenzji w postępowaniach doktorskich (w tym cztery zagraniczne), habilitacyjnych, o tytuł profesora (jedną dla Uniwersytetu w Notingham) i godność doktora honoris causa oraz o nadanie praw doktoryzowania i otwarcie nowych kierunków studiów. Prowadzi współpracę z ponad 60 ośrodkami zagranicznymi.

Opracował 5 książek i podręczników, prowadził najnowsze bloki przedmiotowe z obszaru komputerowo wspomaganego projektowanie CAD/CAM, projektowania i planowania technologicznego oraz zarządzania produkcją. Do każdego bloku organizował nowe laboratoria i pracownie odpowiadające w pełni potrzebom przemysłu.

Organizował bardzo bliską współpracę z przemysłem poprzez organizację tzw. „open days” dla przemysłu lotniczego, AGD i motoryzacyjnego (m.in. PZL Rzeszów, Whirlpool, Hamilton Sundstrand i Bosch Wrocław. Inicjował projekty dla modyfikacji i unowocześnienia programów nauczania w ramach programów operacyjnych POKL i POWER (4 projekty) oraz przygotował program studiów dla kursu Production Engineering w języku angielskim.

Prof. Edward Chlebus uzyskał stopień doktora w roku 1978, doktora habilitowanego w 1993 r. , a tytuł naukowy uzyskał w roku 2001. Jego zainteresowania ewaluowały wraz z podnoszeniem kwalifikacji, dojrzałością naukową i zmieniającymi się potrzebami przemysłu.

Osiągnięcia naukowe profesora Chlebusa obejmują szeroki zakres zagadnień związanych z projektowaniem, inżynierią produkcji i wytwarzaniem. W szczególności są one związane z następującymi dziedzinami:

• zintegrowany rozwój produktów w środowisku wirtualnym CAD/CAM/RE/VR;
• modelowanie, symulacja i optymalizacja procesów produkcyjnych i cyklu życia produktu;
• systemy monitorowania i kontroli procesów wytwarzania i ocena jakości oraz automatyzacja i robotyzacja procesów produkcyjnych;
• addytywne wytwarzanie, w dziedzinie identyfikacji parametrów technologicznych procesów addytywnych materiałów metalicznych, ceramicznych i polimerowych oraz ich wpływu na strukturę materiałową i funkcjonalną i własności mechaniczne wytworzonych modeli;
• obróbka laserowa w skalach mikro i makro, zarówno do formowania struktur geometrycznych jak również wytwarzania funkcjonalnych warstw powierzchniowych i nadzorowania precyzyjnych procesów obróbkowych.

Najważniejsze osiągnięcia naukowe w zakresie wytwarzania addytywnego:

• Nowe wyniki badań nad wpływem parametrów technologicznych wytwarzania addytywnego (zmienne i stałe) w selektywnym laserowym wytwarzaniu oraz w procesie topienia wiązką elektronów w celu optymalizacji do produkcji elementów o pełnej gęstości, braku nieciągłości mikrostruktury (mikropęknięcia) i stabilności procesu,
• Nowatorskie podejście w planowaniu i realizacji zabiegów chirurgicznych wspieranych przez wytwarzane addytywnie modele geometryczne struktur kostnych pacjenta. Pierwsze zabiegi chirurgiczne w Polsce, podczas których zostały wykorzystane modele przedoperacyjne przeprowadzono w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego,
• Rozwój nowych materiałów kompozytowych i stopów zawierających ren, wytwarzanych w selektywnym laserowym topieniu, które dają nowe możliwości w tworzeniu funkcjonalnych (także tribologicznie) własności produktów,
• Rozwój nowych metod badań, które pomogą badać własności nowych materiałów i bardzo skomplikowanych demonstratorów technologicznych, szczególnie dla przemysłu lotniczego, wytwarzanych w technologiach addytywnych. Opisano technologie dla takich materiałów jak tytan, stal 316L, stopy niklu z grupy Inconel, a rozwijane są stopy aluminium, magnezu i ceramika,
• Nowe wyniki badań dla zrozumienia relacji pomiędzy strategią warstwowego wytwarzania ze stopu Ti-6Al-7NB i jego mikrostruktury i własności mechanicznych. Jest to ważne dla przyszłych zastosowań technologii SLM w celu wytwarzania elementów ze stopów Ti-6AI-R7NB, np. implanty medyczne. W obszarze tym zrealizowano 8 prac doktorskich, jedną habilitacyjną i wiele projektów R&D, m.in. dla PZL Mielec (Sikorsky Helicopters, a dzisiaj Lockhed Martin), GE, Pratt & Whitney Rzeszów i Kalisz, Grupa lotnicza UTC Wrocław i inne.

Zespoły badawcze w kierowanym przez prof. Edwarda Chlebusa CAMT (Centrum Zaawansowanych Technologii Wytwarzania) zajmują się rozwiązywaniem problemów związanych z konstrukcją, projektowaniem technologicznym, planowaniem, organizacją produkcji, wdrażaniem i optymalizacją procesów produkcyjnych w dziesiątkach polskich i zagranicznych firm w przemyśle motoryzacyjnym, lotniczym, elektrotechnicznym i maszynowym w zakresie projektowania i rozwoju technologii w dziedzinie obróbki laserowej, wytwarzania addytywnego, systemów wizyjnych, robotyki, automatyzacji produkcji.