To dzięki jego wysiłkom we Wrocławiu odrodziła się politechnika. Był botanikiem i biologiem, profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, a później rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (tylko przez rok, bo zrezygnował w proteście przeciw dyskryminacji studentów pochodzenia żydowskiego). Był także delegatem rządu londyńskiego na obszar lwowski i członkiem Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej. 10 maja 1945 przyjechał do Wrocławia i wkrótce zajął się odbudową tutejszych uczelni. W latach 1945–1951 pełnił funkcję pierwszego rektora połączonych uczelni: Uniwersytetu i Politechniki. Działał w Polskiej Akademii Umiejętności, a później Polskiej Akademii Nauk. Został odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski. Współorganizował Wrocławskie Towarzystwo Naukowe (był jego pierwszym prezesem). W 1956 r. stał się współzałożycielem Towarzystwa Miłośników Wrocławia i także został jego pierwszym prezesem. Tytułem doktora honoris causa uhonorowały go trzy wrocławskie uczelnie: Akademia Medyczna, Uniwersytet Wrocławski i Politechnika Wrocławska. We Wrocławiu jego imieniem nazwano bulwar na Wyspie Piaskowej i Szkołę Podstawową nr 17.

Od 1947 r. zajmował się organizacją Politechniki Wrocławskiej i był kierownikiem Katedry Materiałów Wybuchowych. Równocześnie prowadził wykłady na Politechnice Warszawskiej i Wojskowej Akademii Technicznej.

Był absolwentem Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej i przed wojną pracował jako kierownik laboratoriów badających materiały wybuchowe w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu, Centrum Szkolenia Piechoty w Rembertowie i w końcu Centrum Badań Balistycznych w Zielonce, a jednocześnie pełnił funkcję starszego asystenta w Zakładzie Balistyki Politechniki Warszawskiej.

W czasie II wojny światowej był oficerem Armii Krajowej. Po wojnie został rektorem Politechniki Warszawskiej (1965-69), a także członkiem i wiceprezesem PAN.

Twórca szkoły naukowej automatyki. Ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej. Przed wojną pracował w Ministerstwie Poczt i Telegrafów jako naczelnik wydziału. W czasie oblężenia Warszawy kierował pracami cywilnego personelu telekomunikacji. Członek AK, w czasie okupacji we własnym warsztacie składał sprzęt łącznościowy i pracował w wytwórni amunicji. W 1944 roku zgłosił się w Lublinie do pracy w resorcie poczt i telegrafów, a rok później został oddelegowany na Dolny Śląsk, by tam zorganizować łączność. Został dyrektorem Okręgu Wrocławskiego Poczty i Telegrafów. Z Politechniką Wrocławską związał się w 1945 r. Zorganizował Katedrę Teletechniki na Wydziale Mechaniczno-Elektroenergetycznym. Był też organizatorem i pierwszym dziekanem Wydziału Łączności oraz zainicjował powstanie pierwszej w Polsce Katedry Telemechaniki i Automatyki. Pełnił funkcje – kolejno – prorektora ds. dydaktyki, rektora uczelni i dyrektora Instytutu Cybernetyki Technicznej. Działał w Komitecie Naukowym Automatyki i Cybernetyki PAN, redakcjach kwartalnika PAN „Archiwum Automatyki” i czasopisma „Monografie Automatyki”. Senaty Politechniki Wrocławskiej, Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie i Instytutu Technicznego w Kijowie przyznały mu tytuł doktora honoris causa. Otrzymał Odznakę Zasłużonego dla Dolnego Śląska oraz Odznakę Budowniczego miasta Wrocławia. Dwukrotnie został odznaczony Krzyżem Walecznych.

W trakcie studiów magisterskich Tadeusz Porębski zaczyna pracę w Katedrze Elementów Maszyn, a po studiach aspiranturę u profesora Marka Zakrzewskiego. Zostaje pierwszym dr nauk technicznych na Wydziale Mechanicznym i pierwszym doktorem habilitowanym tego wydziału i kolejno docentem oraz profesorem nadzwyczajnym w 1969 roku w wieku 39 lat, co w naukach technicznych było raczej rzadkością – wspominał profesor Wacław Kasprzak. W tym samym roku został rektorem Politechniki Wrocławskiej i zajął się wdrażaniem nowej struktury organizacyjnej Politechniki Wrocławskiej. „Całokształt reform jakie przeszła uczelnia jest ogromny. To nie tylko likwidacja zaścianków katedralnych, ale otwarcie na możliwość organizacji olbrzymich jak na polskie warunki zespołów naukowych, otwarcie na świat, a głównie na czołowe ośrodki Francji, a także Stanów Zjednoczonych (Francja uhonorowała zasługi prof. Porębskiego na tym polu Legią Honorową), elitarne kształcenie (S.P.P.T, W.P.P.T, program talent), studia doktoranckie prowadzone na olbrzymia skalę, a przy tym szybka realizacja karier naukowych, która zaczęła odpowiadać standardom amerykańskim” – pisał profesor Kasprzak. W latach 70. profesor zaangażował się w struktury partyjne. Był I sekretarzem KW PZPR we Wrocławiu, a później sekretarzem KC i członkiem Biura Politycznego. Uważany był za przeciwnika „Solidarności”.

Od początku związany z Politechniką Wrocławską, gdzie ukończył Wydział Chemiczny.

Specjalizował się w chemii koordynacyjnej oraz chemii pierwiastków ziem rzadkich. Tytuł profesora otrzymał w 1976 roku. Zanim został rektorem uczelni, w latach 1972-1979 pełnił funkcję prorektora PWr.

Był odznaczony: Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi, Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej i wyróżnieniami resortowymi.

Pierwszy rektor Politechniki Wrocławskiej wybrany w wolnych wyborach i zarazem rektor o najkrótszej kadencji. Na to stanowisko wybrano profesora Zipsera w 1981 r., ale ze względu na jego działalność w „Solidarności” został usunięty z funkcji po ogłoszeniu stanu wojennego. Sam profesor Zipser po latach tak wspominał ten okres: „Moja kadencja, a raczej jej pozbawiony kontynuacji początek, pełna była spraw nietypowych (a raczej typowych dla tego okresu), takich jak kłopoty z paliwem do samochodów obsługujących filie lub ustalanie zasad przeróżnych przydziałów i reglamentacji, a także masowe niemal odejścia na przedterminową emeryturę. Było też poręczenie do prokuratury za Kornela Morawieckiego, oskarżonego o rozpowszechnianie ulotek o niedozwolonej treści i nagła ewakuacja zagranicznych studentów. Na końcu, już po ogłoszeniu stanu wojennego i rozbiciu dwudniowego strajku protestacyjnego na naszej uczelni nocnym atakiem sił bezpieczeństwa, doszły jeszcze poszukiwania zaginionych pracowników, którzy nie dotarli do domów. Trwało to już bardzo krótko, a podpatrzona przeze mnie w czasie nakazanego przez wicewojewodę Rafajłowicza spotkania rektorów (raczej odprawy pełnej pogróżek) notatka odręczna o treści „Zipser – aresztować” nie zostawiała wątpliwości co do szybkiego finału. Na Wigilię Bożego Narodzenia wręczono mi zawieszenie w funkcji rektora przez wojewodę, na Sylwestra ostateczne odwołanie ministerialne, a czwartego stycznia późnym wieczorem znalazłem się wśród aresztowanych, a następnie internowanych na ul. Kleczkowskiej”. Profesor jest architektem i urbanistą. Kierował zespołem projektującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Wrocławia. Zaprojektował m.in. kościół św. Ducha we Wrocławiu (razem z Waldemarem Wawrzyniakiem i Jerzym Wojnarowiczem) i kościół Opatrzności Bożej we Wrocławiu. Dokonał rekonstrukcji wieży kościoła św. Elżbiety (z Maciejem Dobrowolskim). Dla wrocławskiego Ogrodu Botanicznego zaprojektował zbiornik wodny do ekspozycji roślin wodnych. Profesor jest jednym z inicjatorów powstania na Politechnice Wrocławskiej kierunku gospodarka przestrzenna. Obecnie jest kierownikiem Katedry Planowania Przestrzennego. Odznaczono go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i papieskim orderem Pro Ecclesia et Pontifice, a SARP przyznał mu swoją Honorową Nagrodę.

Absolwent Wydziału Chemicznego Politechniki Lwowskiej. W czasie drugiej wojny światowej pracował w Laboratorium Gleboznawczym Krakowskiej Izby Rolniczej, był także asystentem Tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego, uczestniczył w pracach konspiracyjnych i walczył w batalionie Kedywu Okręgu Krakowskiego. Za udział w walkach uhonorowano go Krzyżem Armii Krajowej. Tuż po wojnie pracował w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w Chorzowie, a dwa lata później przeniósł się do Wrocławia, gdzie został adiunktem w Katedrze Technologii Nieorganicznej. Na Politechnice Wrocławskiej przeszedł całą drogę do tytułu profesora zwyczajnego. Jako że zajmował się badaniami z zakresu technologii nieorganicznej, które były mocno powiązane z przemysłem, wyjechał do Indii. Tam kierował badaniami półtechnicznymi nad wykorzystaniem odpadów przemysłu nawozowego. Członek Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Rady Naukowo-Technicznej przy Ministrze Przemysłu Chemicznego, rad naukowych Instytutu Nawozów Sztucznych w Tarnowie, Instytutu Chemii Fizycznej PAN i Instytutu Chemii Nieorganicznej w Gliwicach. Należał też do komitetów redakcyjnych kwartalnika „Chemia stosowana” Komitetu Nauk Chemicznych PAN i miesięcznika PTCh „Wiadomości chemiczne”. Na uczelni kierował Katedrą Technologii Nieorganicznej, a po jej przekształceniu był dyrektorem Instytutu Technologii Nieorganicznej i Nawozów Mineralnych, pełnił też funkcje prodziekana i dziekana Wydziału Chemicznego. W pierwszych miesiącach stanu wojennego został rektorem Politechniki Wrocławskiej. Wspominał później, że było to ogromnie trudne zadanie. „Zwrócono się do mnie, bezpartyjnego, z propozycją objęcia funkcji rektora, informując, że dotychczasowy rektor profesor Tadeusz Zipser musi być odwołany, a Politechnika jest w niebezpieczeństwie – grozi bowiem zawieszenie jej czynności, a nawet kompletna likwidacja. (…) Wprowadzenie stanu wojennego wywołało ogólne wzburzenie wśród pracowników i studentów. Pomimo danej mi obietnicy, że nikt nie będzie aresztowany, jak tylko wyjechałem do Warszawy, dotychczasowy rektor profesor Tadeusz Zipser został uwięziony, a szereg osób internowano. (…) W domach akademickich wzburzenie było tak wielkie, że groziło wkroczeniem oddziałów milicji, a w konsekwencji tego przelewem krwi. Trzeba było ostudzić gorące głowy młodych ludzi” – opowiadał profesor po latach. We wrześniu 1982 r. profesor Schroeder przeszedł na emeryturę.

Profesor specjalizuje się w badaniach doświadczalnych rozkładów naprężeń w konstrukcjach, pomiarach rentgenograficznych i analizie wymiarowej, jest współtwórcą systemów oprogramowania do opracowywania wyników doświadczeń. Interesuje się także naukoznawstwem i prognozowaniem. Napisał 100 prac naukowych oraz pięć książek i monografii, jest m.in. współautorem podręczników „Dimensional Analysis in Idetification of Mathematical Models” i „Wyzwania technologiczne – Prognozy i strategie”. Kierował działalnością dużych placówek naukowych i programów badawczych oraz wdrożeniowych, m.in. resortowym programem „Komputeryzacja szkół wyższych”. Był prorektorem Politechniki Wrocławskiej ds. badań naukowych oraz jej rektorem. Z jego inicjatywy na Politechnice Wrocławskiej powołano Ośrodek Badań Prognostycznych. Obecnie pracuje na Wydziale Informatyki i Zarządzania. Jest wiceprzewodniczącym komitetu wydawniczego czasopisma „Studia Geotechnica et Mechanica” i członkiem komitetu doradczego czasopisma “Archives of Civil and Mechanical Engineering”.

Był żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem tajnego nauczania. Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Wrocławskiej i pięć lat później związał się z uczelnią zawodowo. Pełnił tu funkcje – kierownika Katedry Budowy Mostów, kierownika Zakładu Mostów Betonowych, dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej, prodziekana ds. dydaktyki, prodziekana ds. nauki, dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej i rektora uczelni. Był też przewodniczącym Konferencji Rektorów Wyższych Szkół Technicznych w Polsce. Działał w Komitecie Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Wrocławskim Towarzystwie Naukowym, Komitecie Nagród Państwowych, Centralnej Komisji do spraw Tytułu Naukowego i Stopni Naukowych oraz w wielu radach instytucji naukowych. Jak podkreślał w laudacji na cześć profesora Kmity profesor Jan Biliszczuk, jest on autorytetem w inżynierii mostowej w Polsce. Jego prace naukowe koncentrują się na teorii i technologii betonowych konstrukcji sprężonych, m.in. sprężania przęseł mostowych kablami zgrupowanymi z lin, na stanach naprężeń w zakotwieniach kabli, na teorii i badaniach doświadczalnych tarcia kabli w osłonach, a także na statyce modelowej płyt ukośnych i rozdziału obciążeń w przęsłach wielodźwigarowych oraz na racjonalnym kształtowaniu dźwigarów głównych w mostach drogowych i kolejowych. Badania naukowe profesora Jana Kmity charakteryzują się tym, że wynikają z praktyki inżynierskiej i służą twórczej pracy inżynierskiej – mówił profesor Biliszczuk. To wynik 12-letniej pracy profesora Kmity w przedsiębiorstwach wykonawczych i projektowych. Był m.in. projektantem wrocławskiego mostu Pokoju. Jest to jeden z pierwszych obiektów mostowych w Polsce wykonanych z betonu sprężonego. Brał udział w projektowaniu i budowie innych obiektów, jak np. w Kłodzku, Łodzi czy Częstochowie. Brał również udział w nadzorze naukowym nad budową największego wówczas w Polsce mostu z betonu sprężonego – przez Wisłę w Toruniu, a później m.in. w próbnych obciążeniach mostu przez Wisłę w Wyszogrodzie i mostu Świętokrzyskiego w Warszawie. Jest autorem 130Jest autorem 130 opublikowanych prac, w tym jednej monografii, trzech podręczników, trzech zbiorowych opracowań zwartych, ponad 100 niepublikowanych prac studialnych i sprawozdań z prac badawczych, a także dwóch indywidualnych i czterech zespołowych patentów. Jest doktorem honoris causa czterech uczelni – Papieskiego Wydziału Teologicznego oraz trzech Politechnik: Poznańskiej, Krakowskiej i Wrocławskiej. Uhonorowano go m.in. Medalem im. Profesora Stefana Kaufmana i Medalem ZMRP za wybitne osiągnięcia w mostownictwie oraz wieloma odznaczeniami państwowymi i resortowymi.

Absolwent Wydziału Elektrycznego, z którym związał swoją karierę naukową. Na uczelni był kierownikiem Zakładu Automatyki i Sterowania w Energetyce Instytutu Energoelektryki, prorektorem (usunięto go ze stanowiska w stanie wojennym) i rektorem. Przewodniczył Radzie Fundacji na rzecz Rozwoju Politechniki Wrocławskiej i jest członkiem Rektorskiego Zespołu Godności Honorowych. Był również dziekanem Wydziału Elektrycznego w University of Garyounis w Benghazi (Libia), a także polskim ministrem nauki i przewodniczącym Komitetu Badań Naukowych. Przewodniczył Kolegium Rektorów Wyższych Uczelni Wrocławia i Opola Jest członkiem NSZZ „Solidarność”. Przed zmianą ustroju był członkiem Komisji Oddziałowej „S” przy Instytucie Energoelektrycznym PWr i autorem artykułów w niezależnej prasie.. Został pobity przez ZOMO podczas pacyfikacji strajku. W 1982 r. zatrzymano go i internowano w ośrodku odosobnienia w Nysie, a następnie skazano na dwa lata więzienia w zawieszeniu na trzy lata. Był członkiem rady społecznej przy kardynale Henryku Gulbinowiczu, współpracownikiem RKS „Solidarność”, a następnie szefem jej doradców oraz współpracownikiem Solidarności Walczącej. Przewodniczył Dolnośląskiemu Porozumieniu Komitetów Nauki, Kultury, Edukacji, Zdrowia i Ekologii, był współorganizatorem Rady Środowiska Akademickiego Wrocławia i Opola. Był także przewodniczącym Konwentu Nasz Wrocław i członkiem Akcji Wyborczej Solidarność. Profesor jest autorem dziewięciu książek i ponad140 artykułów. Senaty trzech uczelni przyznały mu tytuł doktora honoris causa – Politechniki Wrocławskiej, Politechniki Lwowskiej i Central Connecticut State University. Za całokształt osiągnięć w pracy naukowej uhonorowano go prestiżową Nagrodą Siemensa. Odznaczono go także m.in. Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Papieskiego św. Sylwestra, Wielkim Krzyżem z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Peru i Wielkim Krzyżem z Gwiazdą Orderu św. Stanisława. Jest także laureatem nagrody prezydenta Wrocławia, honorowym członkiem w Institution of Electrical Engineers (Pakistan) oraz honorowym członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich. W 2018 r. prof. Andrzej Wiszniewski został odznaczony Złotą Odznaką Honorową Wrocławia „Wrocław z wdzięcznością” oraz otrzymał Dolnośląski Klucz Sukcesu za wybitne osiągnięcia w pracy naukowej i dydaktycznej. Kocha wszystkie zwierzęta, a w szczególności psy i konie.

Absolwent Wydziału Łączności Politechniki Wrocławskiej. Zastępcą asystenta w Katedrze Elektroniki został już na czwartym roku studiów. Równocześnie zajmował się projektowaniem i konstrukcją lamp mikrofalowych w Przemysłowym Instytucie Elektroniki. Posiadając już tytuł doktora, ukończył też studia magisterskie – matematykę na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego. Na Politechnice Wrocławskiej przeszedł całą drogę do tytułu profesora zwyczajnego. Był kierownikiem Zakładu Elektronowiązkowych Badań Powierzchni, zastępcą dyrektora Instytutu Technologii Elektronowej, kierownikiem Studium Doktoranckiego w Instytucie Technologii Elektronowej, dziekanem Wydziału Elektroniki i rektorem uczelni, a następnie kierownikiem Katedry Zaawansowanych Technik Elektronicznych na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki. Aktualnie jest pracownikiem Wydziałowego Zakładu Technologii i Diagnostyki Struktur Mikroelektronicznych. Aktywnie działał także poza uczelnią jako wiceprzewodniczący Kolegium Rektorów Wyższych Uczelni Wrocławia i Opola, wiceprzewodniczący Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych, członek prezydium Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich oraz przewodniczący Komisji Integracji, Partnerstwa i Standardów Akademickich tej konferencji. Zajmuje się optyką elektronową, elektroniką ciała stałego oraz badaniami powierzchni ciała stałego z wykorzystaniem wiązki elektronów (w szczególności niekonwencjonalnymi metodami elektronowej mikroskopii skaningowej). Jest autorem wielu publikacji w czasopismach naukowych i materiałach konferencyjnych, dwóch monografii i trzech innych książek. Jest członkiem wielu organizacji naukowych, m.in. Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego ( jest także jego prezesem) oraz International Society for Optical Engineering. Działa również w Radzie Fundacji Rektorów Polskich oraz przewodniczy Radzie Fundacji Pro Homine i Rektorskiej Komisji Etyki. Odznaczono go m.in. Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” oraz Złotą Odznaką SEP i Lwem Politechniki Wrocławskiej. Jest doktorem honoris causa Politechniki Lwowskiej.

Prof. Tadeusz Luty jest wychowankiem Wrocławskiej Szkoły Fizykochemii (wypromowany w 1968 roku przez prof. Józefa Rohledera w Katedrze Chemii Fizycznej kierowanej przez prof. Krzysztofa Pigonia).

Od 1988 r. profesor zwyczajny nauk chemicznych. Do 2012 r. kierował Zakładem Fizyki Chemicznej w Instytucie Chemii Fizycznej i Teoretycznej. Rektor Politechniki Wrocławskiej (2002-2008), prorektor (1987-1993), Przewodniczący Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola (2002-2008). W latach 2005-2008 Przewodniczący Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (KRASP). Członek Prezydium European University Association (EUA) (2007-2011).
Jest autorem i współautorem ponad 130 prac naukowych z zakresu nauk o materiałach, fizykochemii układów molekularnych (prace teoretyczne nad dynamiką, transformacjami foto-indukowanymi i detonacjami w tzw. materii miękkiej). Publikował m. in. w Science, Physical Review Letters, The Journal of American Chemical Society, Journal of Chemical Physics. Wykładał chemię fizyczną i termodynamikę statystyczną.
Kierował Centrum Materiałów Zaawansowanych i Nanotechnologii Politechniki Wrocławskiej, a wraz z Prezydentem Wrocławia inicjował program Wrocławskiego Centrum Badań EIT+. W swej naukowej karierze odbył liczne staże zagraniczne, jako profesor wizytujący na uniwersytetach w USA, Francji, Holandii i Japonii.
Jest członkiem rad naukowych Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, Instytutu Fizyki Molekularnej PAN. Jako doradca Prezydenta Wrocławia do spraw akademickich (2009-2018) inicjował i współtworzył Wrocławskie Centrum Akademickie.
Członek rad naukowych Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN, Instytutu Fizyki Molekularnej PAN oraz rad redakcyjnych czasopism: Acta Physica Polonica, Materials Science, Wiadomości Chemiczne. Członek Rady Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego i Rady Redakcyjnej Nowa Europa. Przewodniczył Komitetowi Honorowemu budowy Pomnika Pomordowanych Profesorów we Lwowie (odsłonięty 3 lipca 2011 r.).
Jest członkiem europejskiej Akademii Nauk i Literatury oraz Academia Europea; Komisji ds. Etyki w Nauce; Konwentu Wydziału III Polskiej Akademii Nauk.
Ważniejsze honory i wyróżnienia: Krzyż Kawalerski Orderu Polonia Restituta, Japanese Society for Promotion of Science (nagroda, 1994), Medal im. Jana Zawidzkiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1994). Doktor Honoris Causa: Uniwersytetu Przyrodniczego we Wrocławiu (2006), Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu (2007), Politechniki Koszalińskiej (2008). Order Św. Sylwestra Papieża (2008), Medal Mikołaja Kopernika Polskiej Akademii Nauk (2008), Medal Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Gloria Artis (2008), Nagroda Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola za integrację środowiska akademickiego (2009). Honorowy członek Business Centre Club, BCC (2006).
W 2019 r. przyznano mu Medal za Wybitne Zasługi dla Rozwoju Politechniki Wrocławskiej. W tym samym roku otrzymał również Wrocławską Nagrodę Naukową. Trafia ona w ręce naukowca lub artysty, który dzięki swym interdyscyplinarnym aktywnościom wybitnie służy integracji wrocławskiego środowiska akademickiego.

Ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej. W 1980 r. obronił rozprawę doktorską i wówczas też został pracownikiem naukowym uczelni. Był dyrektorem Instytutu Telekomunikacji i Akustyki, prorektorem, w latach 2008-2016 pełnił funkcję rektora PWr.

W 1993 r. po przedłożeniu rozprawy pt. „Loop antennas in the electromagnetic field metrology”, otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych, a w 1996 r. został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Wrocławskiej. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadał mu Prezydent RP w 2002 r. Pięć lat później został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego. Jest członkiem komitetów wielu krajowych oraz międzynarodowych konferencji, w tym Wrocław EMC i EMC Europe. Reprezentował Polskę w komitetach zarządzających międzynarodowych programów COST 243 i COST 261, zajmujących się koordynacją badań naukowych w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej systemów. Należy do wielu stowarzyszeń i organizacji krajowych oraz międzynarodowych, m.in. Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, IEEE (senior member), Stowarzyszenia Elektryków Polskich i Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (wiceprzewodniczący regionu dolnośląskiego), Rady Naukowej Instytutu Łączności Państwowego Instytutu Badawczego. Jest także zastępcą prof. Jerzego Buzka w Radzie Polskiej Izby Gospodarczej Zaawansowanych Technologii. W latach 2012-2016 r. pełnił funkcję Przewodniczącego Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych. Dorobek profesora to ponad 175 pozycji naukowych, a także ponad 500 opracowań na rzecz gospodarki, w tym 277 udokumentowanych raportami serii SPR Instytutu Telekomunikacji i Akustyki Politechniki Wrocławskiej. Efektem jego pracy jest również wiele wdrożeń, zarówno w Politechnice Wrocławskiej, jak i podmiotach gospodarczych całej Polski (zakłady w Białogardzie, Huta Szkła Okiennego w Kunicach, Telekomunikacja Polska), a potwierdzeniem wartości dokonań dwie nagrody prezesa Rady Ministrów, które otrzymał wraz z zespołem: w 2001 r. – za całokształt prac związanych z badaniami naukowymi i za wdrożenie układu antenowego Radiowego Centrum Nadawczego w Solcu Kujawskim; w 2003 r. – za osiągnięcia naukowe i wdrożenia w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej. Odznaczony został również Złotą Odznaką Politechniki Wrocławskiej, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Doktor honoris causa Politechniki Lwowskiej (2011), Moscow Power Engineering Institute (2014) i Narodowego Uniwersytetu Górniczego w Dniepropietrowsku (2015). Honorowy profesor Óbuda University w Budapeszcie (2011). W 2018 roku otrzymał tytuł Konsula Honorowego Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

Obecnie pełni funkcję kierownika Katedry Telekomunikacji i Teleinformatyki na Wydziale Elektroniki.

Prof. Cezary Madryas ukończył studia na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej w 1976 r. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1982 r., a doktora habilitowanego w 1993 r. Tytuł naukowy profesora nauk technicznych otrzymał w 2003 r., a w 2007 r. został zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego. W trakcie dotychczasowej pracy na uczelni pełnił m.in. funkcję dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej (2002-2005), dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego (2005-2008), prorektora ds. rozwoju (2008-2016) i kierownika Katedry Mechaniki Budowli i Inżynierii Miejskiej na Wydziale Budownictwa Lądowego i Wodnego (od 2014 r.). W 2016 r. został wybrany Rektorem Politechniki Wrocławskiej.

Większość badań prowadzonych przez prof. Cezarego Madryasa związana jest z szeroko rozumianą rozbudową, modernizacją i odnową infrastruktury podziemnej na terenach zurbanizowanych.

Badania związane z tym obszarem inżynierii prowadził i prowadzi w większości polskich miast m.in. w Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Poznaniu, Szczecinie, Toruniu, Warszawie i Wrocławiu.

Prof. Cezary Madryas jest autorem lub współautorem ośmiu dzieł zwartych, w tym czterech monografii i czterech akademickich wydawnictw książkowych, z których „Mikrotunelowanie”, „Konstrukcje przewodów kanalizacyjnych” czy „Tunele wieloprzewodowe” stały się podstawowymi podręcznikami dla studentów wydziałów budownictwa i ochrony środowiska na polskich uczelniach wyższych.

Jest również autorem lub współautorem 480 prac udokumentowanych w systemie DONA, w tym ponad 170 naukowych prac opublikowanych (z czego 65 o zasięgu międzynarodowym) oraz 290 sprawozdań z badań wykonanych na rzecz gospodarki narodowej (raporty SPR).

Urodził się we Wrocławiu w 1971 r.

W 1990 r. ukończył III Liceum Ogólnokształcące we Wrocławiu, a w 1995 r. studia magisterskie z fizyki na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr. Doktorat w dyscyplinie fizyka obronił w 1997 r. w Instytucie Fizyki PWr, w 2002 r. habilitował się na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki PWr. Tytuł profesora nauk fizycznych uzyskał w 2009 r.

Od 2017 r. jest członkiem Academia Europaea, a od 2019 r. Polskiej Akademii Nauk.

Gościnnie pracował także w National Research Council of Canada (staże magisterskie i doktorskie), na University of Tennessee (staż podoktorski 1997-2000, profesor wizytujący 2001-2007) i na University of Cambridge (stypendysta Marie Curie 2008-2010). Wykładał na uczelniach na całym świecie.

Kariera naukowa

Główne obszary badań prof. Arkadiusza Wójsa to fizyka teoretyczna i obliczeniowa ciała stałego. Jest współautorem sześciu książek (m.in. Quantum Dots, Springer-Verlag 1998, Quantum Hall Systems, Oxford University Press 2003) i 187 prac indeksowanych w Scopus, cytowanych 2 835 razy przez innych autorów (indeks Hirscha 33). W swoim dorobku naukowym ma także 50 wykładów na międzynarodowych konferencjach naukowych. Jest promotorem dziesięciu zakończonych i jednego wszczętego przewodu doktorskiego.

Laureat głównej Nagrody Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcie naukowe w kategorii badań podstawowych (2011 r.), a także m.in. nagrody American Physical Society Outstanding Referee (2013 r.), subsydium profesorskiego Fundacji na rzecz Nauki Polskiej Mistrz (2012 r.), Nagrody Polskiego Towarzystwa Fizycznego im. Wojciecha Rubinowicza (2008 r.), stypendium UE Marie Curie (2008 r.), Nagrody Prezesa Rady Ministrów za habilitację (2003 r.), Nagrody Wydziału III PAN im. Stefana Pieńkowskiego (2002 r.) i Nagrody MEN za doktorat (1998 r.).

Przewodniczył komitetom naukowym dużych konferencji międzynarodowych konferencji (Zjazd Fizyków Polskich 2017 r., Jaszowiec 2019 r.). Członek komitetów redakcyjnych czasopism („Condensed Matter”, „Postępy Fizyki”), recenzent wiodących czasopism naukowych (m.in. „Science” i „Nature”).

Działalność organizacyjna

Rektor Politechniki Wrocławskiej kadencji 2020-2024 oraz 2024-2028.

W latach 2015-2020 r. pełnił na Politechnice Wrocławskiej funkcję dziekana Wydziału Podstawowych Problemów Techniki. Był kierownikiem Katedry Fizyki Teoretycznej (od 2014 r.). Przewodniczył Radzie Dyscypliny i Komisji ds. Stopni Naukowych w dyscyplinie Nauki Fizyczne oraz Interdyscyplinarnemu Seminarium Naukowemu. Działał w Zarządzie Stowarzyszenia Absolwentów.

Pełni też funkcje poza Politechniką Wrocławską. Jest m.in. członkiem Komitetu Fizyki PAN, Rady Naukowej Instytutu Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN we Wrocławiu, Rady Naukowej Centrum Fizyki Teoretycznej PAN w Warszawie, Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego oraz International Union of Pure and Applied Physics.

Od 2018 r. jest dyrektorem akademickim Wrocław Knowledge Hub of Academia Europaea.

Prywatnie

Prof. Arkadiusz Wójs jest ojcem licealistki Natalii i właścicielem psa Bourbona. W wolnym czasie gra w tenisa, biega, pływa i czyta. Interesują go przede wszystkim subtelne powiązania między nauką, sztuką i ludzkim umysłem. Jego pasje to ludzie i muzyka, dlatego też jako posiadacz karty melomana Narodowego Forum Muzyki bywa na większości koncertów organizowanych przez wrocławską filharmonię.